Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 46

108
SYRPA
Ung-verjans, til þess að hún skyldi
skera úr. Maðurian gekk til lal-
símans og kallaði móður sína til
tals. Hún sagði honum að hann
aetti átta bræður, en einn þeirra
hefði dáið ungur.
Eg hefi aldrei vitað Ungverja
þessum skjátlast.
Eitt sinn var hann á skipi yfir
Atlantshaf og gat þá rétt tiláhverj-
um degi hvað margar rnílur ikipið
hefði farið. Hann var vanur að
segja þegar hann var spurður hvern-
ig hann fengi vitneskju um þetta.
,,Tölurnar koma í huga minn að
utan og eg geri ekki nema að segja
þær“.
Jóhannes Jónsson.
(Sögn þýðanda).
Það þykir hlýða, að bæta við þess-
ar sagnir nokkrum sögum af af-
brigðilegum gáfum manns þessa.
Hann býr á Árseli á Langanesi
eða bjó þar fyrir fám árum. Hann
ólst upp á Sauöanesskoti og var um
langt skeið í vist hjá síra Vigfúsi
heit. prófasti Sigurðssyni á Sauða-
nesi. Hann mun nú vera utn fimm-
tugsaldur, er ofiætis- og hrekkja-
laus og drengur góður. Hann ,,sér
fylgjur“ og getur sagt fyrir gesta-
komur, og er skygn í svefni en veit
ekki um vöku. Þegar hann er í
svefni, anzar hann ef yrt er á hann
og þá má spyrja hann spjörunum
úr. Það er þá eins og hann sjái
gegn um holt og hæðir og sjái jafnt
það sem er og það sepi verið hefir.
Þegar hann vaknar, veit hann ekki
að hann hafi veriðspuröur í svefnin-
um og sjaldnast það sem hann hefir
sagt eða séð.
Það var eitt vor á Sauðanesi, að
hann hafði lagt sig fyrir í rúmi sínu
og svaf, þíi kom kaupskipið í sýn á
innsiglingu inn með nesinu til Þórs-
hafnar. Þá var farið til hans og
hann spurður hvað kaupskipinu liði
og sagði hann af því eins og var.
Halldóri prófasti Bjarnarsyni á
Presthólum hvarf eitt sinn á skóla-
árum hans á Sauðanesi peninga-
budda meðfáeinum aurum í. Hann
sætti færi að gamni sínu þegar hann
svaf og spurði hann.
,,Jói“, sagði hann,,,geturðu sagt
mér hvar buddan mín er niðurkom-
in?“
,,Eg veit ekki hvernig buddan
þín er“, anzaði hinn.
Halldór lýsti þá buddunni og inni-
haldi hennar. Svo drundi dálítið í
Jóa um stund og því næst tók hann
til orða:
,,Eg sé buddu eins og þá, sem þú
lýsir, en hún er tóm. Hún er í
treyjuvasa á Eldjárnsstöðum og
treyjan hangir á snaga í bæjardyr-
unum“, og svo lýsti hann treyjunni
og Sagði hver hana ætti.
Þegar sá maður kom til kirkju
næst þar á eftir, gekk Halldór rak-
leiðis til hans og sagði honum, að
hann hefði peningabuddu sína.
Manninum varð ekki annað við, en
að hann tók budduna upp úr treyju
vasasínum ogskilaði henni. Kvaðst
hafa fundið hana og ekki vitað eig-
andann.
Ein af þeini Hofssystrum, dætr-
um Jóns heit. prófasts Jónssonar í
Vopnafirði týndi af sér hálsmeni, þá
er hún var að ganga æðarvarp kirkj-
unnar við kaupstaðinn með öðru
fólki. Henni þótti tap sitt því verra
sem systir hennar átti menið og hún
tekið það að henni fornspurðri. Hún
bað húsmóður Jóa, sem þá var vinnu-
maður á Torfastöðum í Vopnafirði
að fá hann til að segja til mensins
og var það gert. Hann sagði að
menið lægi utan í þúfu einni í hólm-
'anum og lýsti staðháttum svo, að
gengið var seinna áð meninu þar
eftir tilvísan hans; hann hafði þó
aldrei komið í varpið.
Margar sögur eru til af skygni
Jóa, þó eg tíni ekki fieiri til, en
síðasta sagan, sem mér var sögð af
honum, er að því leyti merkilegrien
þær, sem nú voru sagðar, að af
henni virðist mega ráða, að gáfan
sé honum sjálfráð. Saga sú gerðist
um aldamótin.
Jói var þá ‘staddur á Þórshöfn,