Syrpa - 01.12.1911, Qupperneq 47

SAGNIR NAFNKUNNRA MERKISMANNA
109
þar var og kominn maöur handan
at ströndum. Hann átti aö legfgja
inn nokkrar kindur fyrir húsbónda
sinn, sem hann og gerði. Um
kvöldiö bjó hann um slátrin til aö
taka þau heim meÖ sér og fara í bít-
ið næsta morg’un. Þegar hann fór
aö týgja sig til um morgunihn, varö
hann þess var, aö hausakippan var
horfin. Hann svipaöist eftir henni
á plássinu og fann ekki og þóttist
þá vita aö henni heföi verið stolið.
I vandrpeöum sínum leitaöi hann á-
sjá Jóa. Jói kendi sjálfsagt í brjóst
um manninn, því hann var frá fá-
tatku heimili og töluverður missir
fyrir þaö í kippuhvarfinu, og tók
erindi hans vel, þó hann vissi ekki
sagöi hann, hvort hann gæti oröið
honum að nokkru liði. Hann bað
hann koma meö sér og gengu þeir
út í móinn fyrír utan kaupstaöinn.
Þar gekk Jói frá honum og lagöist
niöurí móinn, og stundarkorni síöar
kom hann aftur til hins og sagöist
þá mundn geta fundið kippuna.
Þeir genguþvínæst upp meö læk
þeim,sem rennur fytir ofanSyöralóns
tún út í hafnark rókinn. Þar kratip
ói niöur í einurn staö á bakkanum,
skaut hendi niður með honum og
dró hausakippnna út undan bakk-
num.
GÖMUL SAGA.
í Englandshafi er sker eitt ærið
stórt, er heitir Skalli eða Skalla-
sker; það er 4 vikur sjávar frá landi
og oftast í kafi.
Marga báta og stórskip hefir brot-
iö á skeri þessu, því það er svo
grunt á því, að ekkert skip fiýtur
)'fir það.
Þá var það, fyrir meir en hundrað
árum, aö maöur bjó á landi ekki
mjög langt þar frá, sem skemst var
til skersins úr landi, vandaður mað-
ur og vel innrættur, hann var kend-
ur viö klaustur sitt og jafnan nefnd-
ur Ábótinn í Aberthock.
,,Aumt er til þess að vita“, sagði
ábótinn, ,,að blindskerið skuli verða
svo mörgu.n góöum drengjum að
bana“,oglét setja kúludull áskerið.
Dufiið fiaut fram og aftur á grynn-
ingunni, en ekki gat þaö fiotjð burtu
því að sterk járnkeðja hélt því við
skerið.
Efst á dufiinu setti ábótinn bjöllu,
og þegar bárurnar skullu á því, þá
hringdi hún hátt og skært.
Eftir það voru sjóntenn óhræddir
á þeim slóðurn. Þegar þeir heyrðu
klukkuhljóminn, þá vissu þeir hvar
skerið var og stýrðu framhjá því,og
þá var margur sem sagði: ,,Guð
blessi þann góða ntann, ábótann í
Aberthock“.
Það var einn sunnudag í kyrru
veðri, að skip fór ekki langt frá
Skalla-skeri; það hafði svartan fána
á siglutoppi, enda stýrði því sjó-
ræningi er kallaður var Ralph the
Rover og af honurn stóð öllum góð-
um mönnunt mikill ótti.
Það var blæja logn þenna dag og
sjórinn sléttur eins og spegilgler.
Skipið bærðist varla og seglin he. gu
slök.
Ralph the Rover var á gangi
á þiljum uppi og rendi augum yfir
sjóinn. Hann gat að líta dufiið yfir
Skalla-skeri, eins og svartan díl á
marfletinum. Ekki hringdi bjallan
daginn þann, því að engar voru bár-
urnar að velta dufiinu.
,,Píltar, mælti Ralph the Rover,
skjótið niöur bátnum og flytjiö mig
aö honum Skalla. Við skulum gera
klausturkarlinum dálítinn grikk“.
Bátnum vnr skotiö á flot og róiö