Syrpa - 01.12.1911, Side 63

SORGARLEIKUR í KÓNGSHÖLLUM
125
voru heim kallaðir, til að megfa sín
móti Juarez.
Hann var í þann veg aö undirrita
afsal sitt til ríkisins, er skrifstofu-
dyrum hans var hrundiíS upp og
drottningin kom inn meðfasi miklu.
,,Þú máttekki skrifaundirþetta11,
hrópaði hún. ,,Hver mundi fremja
slíka fjarstæöu, aö kasta frá sér
keisaradæmi og snúa til Evrópu
smáð óg lítilsvirt. Við veröum að
verja hásæti okkar. Við getum það,
treystu mér. Eg fer sjálf til Evrópu.
Eg- geng fyrir Napoleon. Eg skal
minna hann á drengskaparloforð
hans, aö láta her sinn dvelja í Mexi-
co sex ára bil. Eg skal heimta að
liann haldi orö sín. Eg skal ganga
fyrir alla stjórnendur í Evrópu. Eg
skal biðja páfann um hjálp“.
Keisarinn lét tilleiðast. Sú til
hliðrunarsemi kostaði hann lífiö.
Dag einn í næsta mánuði’kom
Carlotta til St. Cloud hallarinnar,
þar sem Napoleon sat með hirð
sinni. Sat hún lengi á eintali við
keisarann. Utskýrði vandræði
manns síns og heimtaði með frekju
aö Napoleon héldi orö sín. Þaö
þýddi lítið fyrir keisarann, að sýna
fram á hve óviturlegar kröfur henn
ar væru. Hún lét sér ekki segjast.
Iikkert annað vildi hún heyra en
uppfylling loforða. Um síöir, er
hún sá að orð hennar báru engan á-
rangur, reis hún á fætur, færöi sig
fjær keisara, líktist mál hennar meir
angistarópi en menskum prðum er
hún hrópaði:
,,Þetta er mesta niöurlæging mín
að eg dóttur-dóttir Louis Philippe
skuli hafa gert svo lítið úr mér, að
fara bónbjarga til æfintýramanns“.
Samstundis leið yfir hana og féll
hún í arma Napoleons. Eftir þessi
sáru vonbrigði flýtti drottning sér
til Rómaborgar, að leita verndar
hjá páfanum. Hirð páfans, varð
ekki lítið um einti morgun, er hún
kom og krafðist þess að ganga til
herbergja páfans og hafa tal af
honum.
Pius IX. varð mikið um, er hann
sá keisarafrúna, því rnikil breyting
hafði orðið á henni. Angur og von-
brigði höfðu skilið eftir ótvíræð
merki á andliti hennar. Fegurð
hennar var horfin og andlitið hrukk-
ótt og þreytulegt, og augnaráð
hennar hvast og flóttalegt, virtist
páfa lýsa vitskerðing. Ótti hans
var á ofgóðum rökum bygður. Á-
hvggjurnar höfðu orðið Carlottu of
þungbærar. Kona sú er leitaði við-
tals við höfuð rómversk-kaþósku
kirkjunnar þann dag, var vitstola.
Með stakri þolinmæði hlustaði
púfinn á tal hennar; leitaðist við að
stilla hana og sýna fram á, að ver-
aldlegt vald lians væri af of skorn-
um skamti til að gerahonum mögu-
legt að skifta sér af stjórnmálum
Frakka. Hún varð þess ákafari.
Dagurinn leið og kvöldið kom og
enn aftók hún aðyfirgefa Vatikanið.
Ilirð páfans leist ekki á blikuna, að
kvennmaður skyldi dvelja náttlangt
innan veggja hallarinnar, en svo
varð þó 'að vera og hefir það ekki
borið við fyr eða síðar.
Carlotta kom litlu seinna til baka
til Miramar, var þá augljóst að
brjálsemi hennar*var orðin ólækn-
andi. Er öll von var úti, var hún
flutt til Leaken kastalans. Þar býr
hún þann dag í dag.
í stað þess að tapakjark við frétt-
irnac um veikindi konu sinnar virt-
ist Maximilian aukast þrek. Fyrst
hugsaði hatin sér að flvta för sinni
heirn. Þá mundi hann eftir loforði
sínu, að verja hásætið gegn öllum
hættum. Hann mintist einnig þeirra
drottinhollu Mexico-manna er með
honum börðust. Ef hann yfirgæfi
þá nú, yröi það bani þeirra. Hans
bani aö öllum líkindum að vera kyr.
En dréngskapur hans var í veði.
Hann varð að fylgja vinum sínum
og deyja við hermanns frægð ef
dauðinn beið hans.
Um átta þúsundir manna fylktu
sér um fána hans. Hertuenn er bar-
ist höfðu í borgarastríði Bandaríkj-
anna komu á mála til hans. Nokkr-