Syrpa - 01.12.1911, Blaðsíða 65

SÖNN DRAUGASAGA
127
verzlunarbóls, Fort Norman. Er
þangaö kom fullyrti verzlunarstjór-
inn, Mr. Taýlor, að ókleyft væri, að
ferðast yfir ísklungur það,er á vegin-
um til Fort Simpson væri, nema
að skilja eftir kistuna, og reiða líkið
kistulaust á sleðanum. Eg þekti
vel veginn og var Taylor sammála.
Var það okkar lán síðar.
Við hvíldumst einn dag í Fort
Norman, og lögðum svo upp á
lengsta áfangann. Á þeim árum var
ekkert virki milli Fort Norman og
Fort Simpson, og lítið um Indíána
á leið þeirri. Thomas liafði umsjón
með sleðanum, er líkið var á, sem
áður. Hundana, er nestissleðann
drógu, höfðum við skilið eftir í Fort
Norman, og fengið ólúna hunda,
og nýjan kúsk, er Michel Irroguois
var kallaður. Mr. Taylor afréð að%
fylgja líki vinar síns til grafar. Tróð
hann slóðina með mér.
Við lögðum oftast upp úr náttstað
um kl. þrjú til fjögur árdegis; átum
miðdegisverð um hádegisbil og héld-
uni svo eftir klukkustundarhvíld á-
fram til sólarlags. Vanalega tók-
um við náttstað í skógarrunnum fast
við árgilið, eða ekki langt frá því.
Mokuðunt við þásnjónum afsvo sem
hundrað ferfeta svæði, hjuggum
grenilim, til að breiða á gólfið og
kynda eld. Höfðum við oftast lolc-
ið þessu, matast og gefið hundun-
um tveim stundum eftir sólsetur.
Einni stund síðar vorum við svo í
fasta svefni. Að undanteknum tveim
tilfellum, er bráðum verður skýrt
frá,var sleðinn með líkinu ætíð dreg-
inn upp á árbakkann, og skilið við
hann bak við snjóhús okkar. Og
að undanteknu því fyrra af þessum
tilfellum, virtust hundarnir ekki hafa
neina löngun, að hlutast til um það
og sýndust ekki að neinu skeyta því.
Um sólsetur 15. ntarz, vorutp við
neyddir til að taka bólstað lítið eitt
ofan við stað þann, er Alexander
Mackenzie kallaði ,,Klöppina við
ána“, því hagkvæmari staður var
hvergi nærliggjandi. Gilið var djúpt
stórgrýtt og þverhnýpt,svo við mátt-
um skilja sleðana eftir niður á ánni,
og áttum fult í fangi með að klifrast
upp með axit okkar, þrúgur, rúm-
föt og vistir til kvölds og morguns
Við sprettum aktýgjunum af hund-
unum og skildum við þá niður á
ánni. Veður var fagurt, kyrt ög
frosthægt. Gilið var nálægt þrjátíu
teta djúpt og völdum við náttstað
um fimm faðma frá gilbarminum.
Allir tókum við til starfa, að viðaað
og gera snjóhús.
Er við höfðum starfað í rúmar tíu
mínútuf, tóku hundarir að gelta.
Við gáfum því engan gaum og héld-
um að Indíánar væru þar á ferð.
Iikki linti geltinu,en hundarnir létu
þó minna, sem oftast á sér stað, er
þeir sjá til mannaferða. Hvorki
sleðar né hundar urðu séðir ' frá
náttstaðnum. Eg var að tala við
Taylor,er við alt í einu heyrum orð-
ið ,,Marche“ neðan úr gilinu. —
þess rná geta, að frönsk orð eru
undantekningarlítið uotuð í norð-
vesturlandinu, þá talað ertillninda
— það virtist sagt rétt neðan við
bakkann, eins og einhver væri að
skipa hundum úr vegi. Við liætt-
um allir að vinna, og Thomas og eg
hlupum niður á gilbarmitin. Okkur
til mikillar furðu sáum við ekkert
niður í gilinu nema hundana, er
skipuðu hring um ' líkjð nokkurn
spöl frá því, og virtust æstir mjög,
Urðum við að kalla á þá hvað eftir
annað, áður þeit hlýddu og komu
upp úr gilinu. Voru þeir rólegir.
sem eftir var nætur og gáfu líkinu
ekki meiri gaum eftir en áður. Mér
fanst undarlegt þá þegar, að orðið
,,Marhce“var borið frani mikið skýr-
ar, en Indíánar eiga vanda til. Þeir
segjaoftast ,,Mache“ eða ,,Masse“.
Þann 18. marz urðum við að halda
áfram í tvo tíma eftir að myrkt var
orðið, því livergi var góðan bólstað
að finna. Og þá við utn síðir höfð-
um upp á góðum stað á hólma ein-
um all-stórum, var annað en gaman
að klifra upp snarbrattan bakkann
tólf feta háan.
Nestissleðinn var nú orðinn léttur