Syrpa - 01.01.1914, Qupperneq 43

í RAUÐÁRDALNUM
105
af miljrtnum karlsins með henni ?“
sagði Björn.
,,Jæja!“ sag-ði Kjartan og- leit
brosandi til Önnu; ,,nú eru þau
loksins komin í leitirnar“.
,,Og harðgift, vona eg“, sagði
Anna.
,,Ekki er það nú alveg“, sagði
Kjartan íbygginn á svip; ,,eti það
stendur til“.
Nú urðtt allir að eftirtekt.
,,Svoleiðis var“ hélt Kjartan á-
fram að segja, ,,að pilturinn og
dóttir miljónaeigandans fóru um
nóttina um borð á braðlest, sem
ætlaði til Chicago, og konnist þang-
að heil á húfi. En fregnin um það
að þau hefðu strokið, var komin
þangttð löngu á undan þeim; og
hvernig sem þau reyndu, þá fékkst
enginn prestur til að gefa þau sam-
an í hjónaband. — Einn góðan veð-
urdag koniu þau svo aftur til Nevv
York, en voru þó ekki samferða. —
Þegar stúkan kemur heim, sættist
hún undir eins við föður sinn, og
segir honum að pilturinn hafi brugð-
ið föstu heiti við sig, þegar til
Chicago hefði komið, og biður hún
hann (föður sinn') að hefja strax mál
á hendur hinum unga svikara fyrir
trygðrof. Karl er mjög fús til þess
og hyggur að hann með þessu nióti
geti hefnt sín á piltinum fyrir þá
mittkun og skapraun, sem hann
hiífði orðið að þola. Hann lætur
nú tafarlaust stefna piltinum; og
svo kemur málið í rétt. I fyrstu
játgr pilturinn á sig sökina, ogekk-
ert annað liggur nú fyrir, en að
dæma hann til fjárútláta fyrir svik
sín og pretli; og miljónaeigandinn
er næsta þungur í kröfum fyrir hönd
dóttur sinnar. En þegar á réttaf-
haldið Hður, býðst pilturinn alt í
einu til að bæta fyrir brot sitt,mcð
því, að standa við hið fyrra loforð
sitt og ganga að eiga stúlkuna, ef
hún sé enn fús til þess að eiga hann.
En stúlkan var auðvitað fús til þess
(því þetta var samantekið ráð þeirra)
og lét hún málið falla niður, hvað
seirt faðir hennar sagði. Og karl
varð að lokum að ' sætta sig við
þetta, og varð nauðugur að gefa
það eftir, að þau ættust. En að
líkindum hefir hann séð, að dóttir
hans hefir beitt hann brögðum, og
nag'ar liann sig' nú í handarbökin
fyrir heimskuna.
,,Hvaða grýti 1“ sagði Björn;
,,þau léku þar laglega á gamla
skrögg“.
,,Mitt álit er það, að dótturinni
hafi farist mjög óheiðarlega við föð-
ur sinn“, sagði Arnór. Það voru
fyrstu orði.n, sent eg heyrði hann
segja.
, ,En henni var vorkunn11, sagði
Anna, ,,þarsem karlfauskurinn stóð
svona stranglega á móti því,að hún
ætti manninn, sem hún elskaði".
,,Og lék ekki guðsmaðurinn.hann
Jakob, á föður sinn forðutn?11 sagði
frænka mín og brosti góðlátlega.
Nú varð þögn nokkra stund.
,,En vitiö þið hvað 1“ sagði Kjart-
an alt í einu; ,,það var stolið úr búð
á Aðalstrætinu í nótt, einhverntíma
á tímabilinu frá klukkan tíu í gær-
kveldi til klukkun fimm í morgun.
Eg las um það í morgunblaðinu.
Heyrðir þú ekki talaö um það í dag,
Arnór?“
,,Nei“, sagði Arnór og horfði
hvössum augurn á Kjartan.
,,Búðin, sem stolið var úr, er þó
skamt frá bvggingunni, sem þú
vinnur við“.