Syrpa - 01.01.1914, Qupperneq 50

112
SYRPA
heimsótti þá einu sinni, sér til
heilsubótar, en þeim til aevarandi
heiöurs. Fj'rst tóku þeir þannig á
móti honurn, aö þeir þet'stu meö
hann í dynjandi helli-rigningu, á
band-ólmum ótemjum, margar míl-
ur yfir jökla og eldhraunsuröir, og
var það hinn mesti lífsháski, og
sannarleg drottins mildi aö ekki
varð slys af. Svo buöu þeir hon-
um til dagverðar, sem stóð yfir
samfleytt í margar klukkustundir.
Og er það skoðun mín, að sá verði
að hafa sterka heilsu og all-góða
matarlyst, sem heldur það út alveg
klígjulaust, að sitja svo lengi til
borðs og jeta af kapþi, eins og þar
átti sér stað. En svo var ekki alt
búið enn, því þegar máltíðinni var
loksins lokið,þ5 byrjaði kappdrykkja
sem stóð yfir heila nótt, og var
stöðugt drukkið til skiftis hundrað
gráða romm og frakkneskt koníak
og kampavín. Og þó íranum þyki
jafnan gott í staupiiiu, þá er það þó
heilagur sannleikur, að hann þolir
ekki að fara á svona t ú r . Og of-
an á alt þetta bættist svo það, sem
var átakanlegast af því öllu, að
þeir gáfu honum aldrei stundarfrið
fyrir dómadags lofræðum, sem þeir
héldu yfir honum íi tíu eða tólf
tungumálum, því mér er sagt að ís-
lendingar mæli á fleiri tungur en
sjálfir postularnir á hvítasunnu. —
Og nú er eg viss um að þú furðar
þig ekki á því, þó mér sé dálítið í
nöpinni við íslendinga. Og eg finn
það líka á sjálfum mér, að eg hefði
ekki roð við þeim í þessu þrennu:
kappáti, kappdrykkju og kappræð-
um“.
,,Nú fer eg eg skilja þig, herra
minn,“ sagði eg; ,,þér er nefnilega
sérlega vel við íslendinga. En
þú gjörir heldur mikið úr gestrisni
þeirra, og rangfærir frásögn hins
ágæta írska aðalsmanns, sem aldrei
sagði annað en gott um íslendinga
og land þeirra. Eg hefi lesiðferða-
sögu hans.“
,,Það er meira en eg hef gjört“,
sagði O’Brian og varð sem snöggv-
ast alvarlegur; ,,eg hefi aldrei haft
tíma til að lesa sjálfa ferðasöguna,
en eg las einu sinni sýnisbók írskra
bókmenta, og þar var dálítill kafli,
sem hét „íslenzkur dagverður“.
En það mi vel vera, að frásögnin
hafi skeskt í hausnum á mér, þegar
frá leið, því eg er allur ramm-
skakkur. “
Að því mæltu gekk hann til her-
bergja sinna og raulaði fyrir munni
sér. Eg horfði á eftir honum, og
fann að mér féll hann vel í geð,
þrátt fyrir Iíkamslýti hans og
skringilega talsmáta.
Kvöldið eftir þegar eg var að
ganga fram og afturum árbakkann,
kom O’Brian til mín og gaf sig á
tal við mig. Arnór sat þar á bakk-
anum, skamt frá, og horfði út áána.
,,Heyrðu, sonur,“ sagði O’Brian
og lagði hönd á öxl niér, ,,segðu
mér í trúnaði, hvað það er, sem
unglingurinn þarna er alt af að
horfa á.“
,,Um það get egómögulega frætt
þig, herra O’Brian,11 sagði eg; ,,en
eg held helzt að hann sé ekki að
horfa á neitt sérstakt.“
,,Jú hann sér eitthvað sem okkar
augu sjá eltki. Eg veit að þú þekk-
ir hann ekki, og því síður þekki
eg hann; en okkar á milli sagt, þá
er þetta sérlega undarlegur ungling-
ur. Hann lifir í heimi, sem okkur
er með öllu hulinn, og tilfinningar
hans eru á annan veg en okkar —