Syrpa - 01.01.1914, Qupperneq 51

í RAUÐÁRDALNUM
113
aö minsta kosti þori eg' að sverja
þaS, að þær ern ekki írskar. En
þér að segja, þá er mér einstaklega
vel við þennan unglirig, og eg hefi
oft óskað þess með sjáifuni mér, að
hann vaknaði einhvern morgun við
það, að vera orðinn katólskur íri,
því þá liði honum betur.“
,,Eg hélt þér væti í nöp við alla
íslendinga“, sagði eg glettilega.
,,Blessi mig! Já, þú hittir þar
naglann á hausinn sonur minn“,
sagði O’Brian og brosti; ,,en þó er
hér dálítil undantekning, því mér
þykir bjartanlega vænt um þennan
ungling, sem situr þarna á árbakk-
anum, og hans vegna fyrirgef eg
öllum íslendingum það, sem þeir
kunna að hafa misgjört við mig og
tnína í átveizlum og kappdrykkjum
þar norður á íslandi.
,,En með hvaða móti hefir hann
áunnið sér hvlli þína?“ sagði eg og
áleit það tómt spaug, sem hann var
að segja mér.
,,Það get eg sagt þér í fám orð-
um; eg hefi sem sé lcomist að raun
um, að hann á gott hjarta, og að
hann er þar að auki prúðmenni; og
tneira er naumast hægt að heimta
af nokkrum manni“. Og glettnin
hvarf snöggvast úr augum írans,
utn leið og hann sagði þetta.
,.Það gleður migað heyra þetta“,
sagði eg.
,,Já, vel má það gleðja þig, son-
ur minn“, sagði O’Brian hátíðlega,
,,því pilturinn er samlandi þinn, og
hans vegna hefi eg betra álit á þér
og öllum íslemlingum en ella. En
nú skal eg segja þér, hvernig eg
komst að því, að hann á gott hjarta
og er prúðmenni. Þannig stóð á,
að konan mín var einu sinni, sem
oftar, að sækja vatn í brunninn
hérna vestur á strætinu. Hún var
eklci vel frísk þann dag, og eg var
ekki heima. Jæja, þegar konan
mín (hún heitir Nóra) var koniin
með vatnsföturnar að stiganum, þá
var hún crðin svo þreytt, að hún
hneig niður og missti alt vatnið úr
fötunum. En rélt í því kom þessi
íslenzki unglingur ofan stigann og
sér hvernig komið er fyrir Nóru
minni. Hann reisir hana strax á
fætur, og styður hana, á meðan hún
er að fara upp stigamj, og fylgir
henni alla leið að dyrunum á her-
berginu hennar. ,Leyfðu mér að
sækja vatnið fyrir þig, frú O’Brian,
af því þú ert ekki frísk1, sagði hann
Og þetta sagði hann svo kurteis-
lega, að Nóra mín gat ekki neitað
svo góðu boði. Og svo fór hann
og kom afiur að lítilli stundu lið-
inni með föturnar fullar af vatni;
síðan hneigði hann sig hæversklega
og gekk burt, Og þetta segi eg,
SOintr minn, að lýsi góðu hjarta og
prúðmensku. Og þú mátt vera
viss urn það, að við gömlu hjónin
gleymum því ekki undir eins“.
,,En þetta hefði hver maður gjört
í hans sporum“, sagði eg.
,,Eg efa það alls ekki, sonur
minn“, sagði O’Brian; en enginn
nema sá, sem fæddur er prúðmenni,
hefði viðhaft sömu orð og hann í
líku tilfelli. Níutíu og níu afhundr-
aði hefðu bara sagt: ,Eg s*k a 1
eða ,eg ætla', eða ,eg verð að
sækja vatnið fvrir þig‘. En hann
sagði: ,Leyfðu mér að sækja
vatnið fyrir þig, frú O’Brian, af
þ v í þú ert ekki frísk*. Og hann
sagði þetta svo fallega, að gamla
konan gleymir því ekki um alla
eilífð“.
Við töluðum svo ekki meira sam-