Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Blaðsíða 38

30
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kom eg auga á þrjá menn og dálítinn
drenghnokka, sem var mjög ríkmannlega
búinn; rétt á eftir þeim gengu fimm eða
sex aðrir og á meðal þeirra þekti eg Dar-
rell vin minn, þóttist eg þá skilja, að
þjónusta hans hjá ráðherranum mundi
að minsta kosti ekki krefjast mikils erf-
iðis. Um leið og þeir þrír, er á undan
voru, fóru framhjá öðrum mönnum, tók
eg eftir því að allir, sem mættu þeim,
tóku ofan og stóðu berhöfðaðir; en eg
hefði naumast þurft þetta tákn um sér-
staka virðingu til þess að glöggva mig á
að einn þeirra var enginn annar en kon-
ungurinn. — Andlit hans var mér þegar
kunnugt, en hár hans og yfirlitur voru
enn dekkri en eg hafði gert mér í hugar-
lund eftir þeim lýsingum, sem eg hafði
heyrt af honum. — Hann var létlur á
fæti og tígulegur og prúðmannlegur í
framgöngu. Eg starði á hann og virti
hann svo vandlega fyrir mér, að mér
næstum hafði láðst að taka ofan hattinn.
Nú kom hann auga á okkur og þekti lá-
varðinn, gerði hann honum strax bend-
ingu um að koma; Quinton hlýddi og
skildi mig einan eftir, og gat eg því virt
gæðinga konungs fyrir mér í næði. Eg
þóttist strax vera viss um, hver annar
þeirra mundi vera, að það væri enginn
annar en hinn nafntogaði hertogi af
Buckingham, sem sagt var um, að hann
jafnan reyndi að klæða sig konunglegar
en konungur sjálfur. — Á meðan konung-
urinn ræddi við Quinton lávarð, var hann
að leika sér við drenginn. Maðurinn, sem
með þeim var (og sem eg þóttist sjá að
hertoginn liti fremur niður á) var að
engu leyti sérkennilegur öðru en því,
að hann virtist hafa vald yfir sjálfum sér
til hins ítrasta. Alt látbragð hans var ein-
kennilega kurteislegt, brosið stöðugt jafn
vingjarnlegt, og allur svipurinn eins og á
manni, sem með mikilli ástundun hlustar
á alt, sem yfirmaður hans er að segja við
hann. —- Hann hafði stóran plástur á nef—
inu og óprýddi það andlit hans.
Þegar eg var búinn að bíða þarna í
nokkrar mínútur eins og milli steins og
sleggju, sneri lávarður minn sér við og
benti mér að koma. Eg hlýddi og færði
mig nær með hattinn í hendinni og fullur
angistar — eins og á stóð fyrir mér gat
það verið talsvert varasamur heiður að
mega koma fram fyrir konung. Hræðsla
mín óx við hvert fótmál, og eg óskaði nú
einskis fremur en að lávarðurinn hefðí
ekki nefnt neitt um ásetning minn, en eg
þóttist sjá, að þeir einmitt mundu hafa
talað um þetta efni, því konungurinn leit
við mér og brosti eins og til að freista
mín, Buckingham hló dátt og maðurinn
með plásturinn virti mig afar gaumgæfi-
lega fyrir sér með auðsærri forvitni.
Quinton lávarður var rólegur en dálítill
kvíði lýsti sér í svip hans, eins og hann
vonaði, að eg fengi góðar viðtökur en ef-
aðist þó um, hvernig fara mundi. —
Þannig stóðum við allir nokkur augæa-
blik, og eg óskaði, að jarðskjálfti eða eitt-
hvað þvílíkt kæmi og flýtti fyrir endalok-
unum. En konungur virtist ekkert á því
að flýta sér með að losa mig úr klípunni.
Hann var nú alvarlegur, næstum reiðu-
legur á svip og djúpar hrukkur voru milli
brúna hans. Svo brosti hann aftur, en það
var eins honum væri það móti skapi, þó
að hann gæti ekki stilt sig. Eg veit ekki
hver endirinn hefði orðið, ef Buckingham
hefði ekki farið að hlægja á ný, konung-
ur gat þá ekki stilt sig, en hló með, en
samt var það auðséð, að honum líkaði það
alls ekki.
»Svo yður finst viðeigandi að neita að
taka við stöðu, er mér þóknast að skipa
yður í, og viljið ekki bera vopn fyrir mig
móti óvinum mínum?« — Konungur gerði
sig mjög alvarlegan, þegar hann sagði
þessi orð. »Eg vildi feginn berjast og láta
lífið fyrir yðar hátign!« svaraði eg feimn-