Nýjar kvöldvökur - 01.01.1930, Qupperneq 39

SÍMON DAL
31
islega, en af fullri sannfæringu. — »Þó
Lomið þér á minn fund til þess að segja
af yður«, mælti hann. — »Hversvegna ?«
Eg gat engu svarað. Það var alveg ó-
mögulegt fyrir mig að segja honum á-
stæðuna. Hann hélt áfram: »Það kemur í
Ijós afar snemma í mannkynssögunni, að
eeskilegt sé fyrir manninn að njóta hjálp-
ar konu — meira að segja Adam varð
slíkri hjálp feginn«. »Hún var nú líka
konan hans, Sir«,* skaut Buckingham inn
í. »Aldrei hefi eg nú heyrt neitt um sjálfa
vígsluathöfnina«, svaraði konungur,
»enda get eg ekki séð, að það geri neinn
mismun«. »0-jú, það er að mörgu leyti
alt öðru máli að gegna með hjón«, sagði
Buckingham hlæjandi og leit um leið dá-
lítið einkennilega til drengsins. Konungur
hló kæruleysislega og kallaði: »Heyrðu
mér Karl!« — (Þá vissi eg að drengurinn
var sonur hans — sá er síðar varð þektur
undir nafninu hertoginn af Plymouth —
og um leið þóttist eg skilja, hversvegna
hertoginn hafði litið til hans). »Karl,
hvaða álit hefir þú á kvenfólkinu ?« spurði
konungur. Drengurinn, sem var mjög
fagurt barn, hugsaði sig dálítið um og
leit svo upp. »Mér finst það fjarska
þreytandi«. »Já, það er satt, Karl«, mælti
konungur alvarlegur á svip. »Þær geta
aldrei látið nokkurn hlut vera í friði«,
bætti drengurinn við. »Nei, þær geta það
ekki«, sagði konungur — »heldur ekki
karlmenn«. »Ekki streng, eða boga — eða
sokkaband...« »Já, Karl — eða fjársjóði.
eða nafnbætur, eða stöður eða embætti —
eigum við ekki að taka okkur saman um
að forðast þær algerlega, Karl?« »Ja, mér
þætti gott að geta losast við þær!« hróp-
aði drengurinn.
Kþnungur sneri sér nú að mér og
^nælti: »Það lítur út fyrir að við þrír:
* Englandskonung má ávarpa með Sir (herra).
— Ath. h-
Karl litli hérna, þér og eg séum allir á
einu máli, þegar konur eru annarsvegar.
Ef forsjónin hefði verið okkur samdóma,
þá mundu engar konur hafa verið til í
heiminum«.
Eg þóttist nú verða þess var, að hann
horfði á mig með ofurlítilli eftirtekt, en
eg er hræddur um, að eg hafi tekið mig
fremur aumlega út. — Quinton lávarður
kom mér nú til hjálpar og talaði langt er-
indi um hversu trúr eg væri konungi og
drottinhollur í öllum greinum, og hversu
fús eg væri til að þjóna hans hátign í öllu
því er eg mætti. Þegar hann hafði lokið
máli sínu, sagði konungur þurlega: »Mr.
Dal segir ekkert af þessu sjálfur«. »Það
eru ekki ætíð þeir sem mest tala sem bezt
reynast«, svaraði Quinton. »Nú, þessi
maður, sem ekkert segir, ætlar þá að gera
alt?« mælti konungur. Svo sneri hann sér
að manninum með plásturinn og sagði:
»Arlington lávarður, það lítur út fyrir að
við verðum að leysa mr. Dal frá skyldum
hans«. »Eg býst við því, Sir«, svaraði lá-
varðurinn, sem eg nú virti fyrir mér af
mikilli forvitni, því að nú vissi eg að
þarna var húsbóndi Darrells. »Eg get
ekki í minni þjónustu haft menn, sem
ekki elska mig«, bætti konungur við.
»Nei, slíkir menn eru naumast hæfir til
að vera þegnar!« mælti Buckingham með
illgirnisbrosi. »Þjóna mína get eg valið,
en er því miður ekki eins frjáls í vali
mínu á ráðgjöfunum«, svaraði konungur.
Nú leit hann beint framan í mig og sagði
kuldalega: »Mér er næst að halda, að það
sé vöntun á drottinhollustu og virðingu
fyrir konungi yðar, sem kemur yður til
að gera þetta. Mér mundi þykja vænt um,
ef þér á einhvern hátt gætuð sýnt, að
grunur minn sé ástæðulaus«. Hann laut
höfði lítið eitt og hélt svo göngu sinni á-
fram. Eg hneigði mig djúpt. Feimni og
blygðun ræntu mig algerlega máli. Satt
að segja virtist nú allri framtíð minni