Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 4

98
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Svo skimaði hún í kringum sig. Snuðr-
aði. Hér var engin hætta á ferðum. En
daggarslóðin eftir skottið var varhuga-
verð! Hún sveigði upp í holtið. Þar var
meira grjót og möl. Þar sást enginn fer-
ill. En tófa varð að vera léttfætt og fót-
viss, svo að ekki glamraði í grjðti.
Þarna var þá lóa! Hún lá alveg graf-
kyrr og breiddi sig út yfir eggin. Allt
var steingrátt, en augun blikuðu, hyldjúp
af hræðslu og kvíða, Tófan nam staðar.
Atti hún að vera að tefja sig á einu lóu-
hreiðri, þegar v a r p i ð var svona nærri!
■— Lóan flaug upp að lokum, rétt undan
rándýrstönnunum og flögraði veinandi
með útbreidda vængi fram á melinn. Tóf-
an lyfti höfði og horfði á eftir henni.
Skárri var það nú hávaðinn og gaura-
gangurinn um hánótt! Hún þurfti svo
sem ekki að vera að segja til sín. Hún
var auðfundin hvort sem var hérna á há-
melnum!
Tófan stakk trýninu ofan í hreiðrið og
saup í sig lóueggin. Alltaf voru þau samt
góð á bragðið, körturnar þær arna. En
lítið fylltu þau samt í svangan maga. Og
ekki var þetta flutningsfært heim til
barnanna.
Lágfóta sleikti út um. Svo héit hún á-
fram ofan með læknum, þvert yfir
hrygginn, gerði nokkra króka á leið sína,
hleraði, skimaði, snuðraði. Blessuð þok-
an! Nú var hún komin ofan að tjörn-
irini. Gamla æðurin synti með landi fram
og snaðraði í störinni meðfram tjarnar-
bökkunum. — Lágfóta lagðist alveg flöt,
og grasið skýldi henni nærri allri. Hver
vöðvi var eins og stæltur strengur, og
augun fylgdu hverri hreyfingu æðurinn-
ar. Svo seig lágfóta áfram. Seig, smaug
og mjakaðist áfram gegnum grasið hált
og mjúkt. Það bærðist varla.
Gamla æðurin leit við. Það var víst
bara vindblær, sem bærði stráin á tjarn-
arbakkanum. Og hún stakk höfðinu á ný
ofan í vatnið, kippti því snöggt upp úr
aftur, eins og hvíslað hefði verið að
henni, og lyfti sér. Hljóðið kafnaði í háls-
inum: tveir sterkir tanngarðar smullit
saman utan um hálsinn á henni i’étt aft-
an við hausinn. — Sumax-nótt gömlu æð-
urinnar var lokið.
Lágfóta kippti veiðinni upp á bakkann
og setti tennurnar á kaf í brjóstið. En
hve þetta var rýrt og seigt! Gömul grind-
horuð æður! Ekki var það neitt hnoss-
gæti fyrir blessuð börnin ofan á lamba-
steikina og rjúpnastegginn í fyrradag.
En nú var búið bjargarlaust, og sex
hungraðir hnoðrar ýlfrandi heima langt
uppi á Hraundal.
Skáhöll gulgræn augun skimuðu íhygl-
islega í kringum sig. Þarna úti í þokunni
lágu varphólmarnir. Marga björgina
hafði hún þangað sótt. En viðsjárvert
var það. Abtaf varð þar sá bölvaður há-
vaði, að engu tali tók. Og krían elti hana
miskunnarlaust langar leiðir.
Og þá voru ekki mennirnir betri. Eins
og t. d. í gærkvöld, þegar hún með mik-
illi fyrirhöfn var búin að búa um sex
æðaregg í stórum hagaflóka, sem hún
hafði fundið á steinnybbu í hrauninu, —
kom þá ekki bannsettur tvífætlingurinn
á prestssetrinu allt í einu upp úr dæld-
inni rétt fyrir framan hana og hafði
nærri því rekizt á hana. Það var ekki
auðhlaupið með aðra eins byrði. Og tví-
fætlingurinn hafði dregið hana uppi á
sprettinum og slegið til hennar þungu
beizli, svo að hún varð að sleppa fangi
sínu og átti fótum sínum fjör að launa.
Nú hafði hún farið þarna um í nótt,
en þar var ekkert eftir, hvorki eggin né
flókinn. — Já, það var nú snautleg næt-
urför. Aðeins einn væluspói, sem hún
hafði nælt í á heimleiðinni. Og hvað var
það handa sex svöngum barnsmunnum!
Lágfóta tók gömlu æðurina í munninn
og svipaðist um. Allt í einu lét hún sig