Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Side 16

110
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hann var nærgætinn, því að snjókóf-
inu linnti jafn skyndilega og það skall
yfir, og hin daufa sól skein aftur á himn-
inum.
— Við verðum að bíða með að nota
meiðana, þar til snjórinn frýs, sagði
Ranworth. Á meðan notum við hjólin
eins og við getum. Ég ætla að ganga út
og sópa snjóinn af glugganum.
Þegar Ranworth kom aftur, setti Les-
lie vélina af stað. En hún stanzaði brátt
aftur.
— Æ, hvað er nú um að vera? spurði
Ranworth kvíðandi, því að þótt hann
bæri gott traust til Leslie, efaðist hann
um hæfileika hans, þegar um vélbilun
var að ræða.
— Það er ekkert að hreyflunum, sagði
Leslie. Ég held, að hjólin séu föst í ein-
hverju úti.
— Það er snjór, sem hefur frosið,
sagði' Ranworth, þegar þeir voru komn-
ir út. Tindarnir á hjólinu eru frosnir
fastir. Sæktu reku, Guy, og reyndu að
moka snjónum frá. Og þér, O’Donovan,
getið tekið aðra og mokað ofan af ísnum
hér fyrir framan. Við gátum ekki fengið
verri stað til þess að hafa sleðann af
stað, þótt hann hafi verið okkur góð
vörn' gegn storminum.
Snjórinn hafði mokazt saman T stóran
skafl fyrir framan sleðann, og Ranworth
og O’Donovan hömuðust við að moka
honum frá.
— Ég skal líka hjálpa til, sagði Leslie.
Hahn- gekk aftur að sleðanum, sótti reku
og réðist að skaflinum af miklum móð.
— Það ætlar að fara að snjóa aftur,
sagði Guy, er nokkur snjókorn fuku hjá.
— Og vindstaðan hefur breytzt, sagði
Ranworth. Nú er hún nálega af hásuðri.
— Því betra fyrir okkur, þangað til
viö snúum heim, sagði Leslie. Ef nú —
Hann þagnaði skyndilega og benti í
áttina til búðanna, sem þeir gátu enn
ekki séð.
Gegnum djúpan snjóinn komu tveir
gangandi menn.
XIV.
Sklpsbrolsmenn.
— Fljótir, drengir, hrópaði Ranworth
æstur. Þeir eru alveg aðfram komnir.
Hann flýtti sér á móti hinum ókunnu
mönnum, með Leslie, Guy og O’Donovan
á hælum sér. Það er ekki rétt að segja,
að þeir hafi hlaupið, því þeir sukku
djúpt í snjóinn i hverju spori.
Það varð ekki séð á ókunnu mönnun-
um, að þeir hefðu orðið sinna björgunar-
manna varir. Þeir tróðust þunglamalega
gegnum snjóinn, lotnir í herðum, með
höfuðin alveg niðri á bringu. Þeir voru
klæddir loðskinnsfrökkum og alhvítir af
snjó að framan, þar sem þeir höfðu brot-
izt gegn óveðrinu. Þeir gengu hlið við
hlið og drógu léttan sleða á kaðli, sem
bundinn var um þá miðja.
— Halló! hrópaði Ranworth.
Við óminn af rödd hans lyftu báðir
mennirnir höfði. Þeir voru dökkir í and-
liti og vangar og haka hulin flóknu
skeggi.
Annar maðurinn lyfti upp hendinní
og stundi upp veiku hljóði. Svo datt hann
áfram í snjóinn. Förunautur hans stóð-
kyrr nokkur augnablik og nuddaði aug-
un, eins og hann tryði ekki því, er fyrir
þau bar. Svo rétti hann handleggina út,
reikaði nokkur skref áfram og féll síðan
líka ofan í snjóinn.
Ranworth og Guy reistu manninn upp
flötum beinum, en Leslie og O’Donovan
stumruðu yfir þeim, er fyrr hafði dott-
ið.
Sá, er lengra hafði komizt, var ekki
meðvitundarlaus, en dauðvona af þreytu.
Hann var meira en sex feta hár og of