Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 24

118
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hann skreið fram á blábrún. ísinn hélt
honum enn.
Hann sá Ranworth hanga hreyfingar-
lausan í kaðalendanum. Hann sá líka, hve
djúpt hin hvassa ísbrún hafði skorizt
inn í kaðalinn. Það sýndist vera furðu-
íegt, að hann skyldi geta haldið svo þung-
um manni uppi, sem Ranworth var.
Til allrar hamingju nuddaðist kaðall-
inn ekki lengur við ísinn. Hann hafði
myndað sér nokkurnveginn slétta legu í
hann, en sérhver tilraun til að róta við
honum mundi hafa orðið örlagaþrungin.
Guy renndi lykkjunni niður og heppn-
aðist að koma henni undir fætur Ran-
worths. Svo tók hann hægt í hana, og
honum til mikillar gleði tókst honum að
koma henni utan um mitti hins bástadda
manns.
— Dragið upp! kallaði Guy.
Leslie og Rússinn hlýddu. Og þegar
Guy fann, að þungi Ranworths var kom-
inn yfir á nýja kaðalinn, sem hann sjálf-
ur var bundinn í, hrópaði hann:
— Haldið fast!
Svo skreið hann út úr lykkju sinni og
áleiðis til félaga sinni, en gætti þess að
fylgja kaðlinum, ef verða mætti að ísinn
brysti aftur.
— Samtaka! kallaði hinn hugprúði
sveinn um leið og hann greip í kaðalinn
hjá félögum sínum og tók að draga hann
með þeim.
Höfuð Ranworths kom loks í ljós yfir
brúnina, og síðan herðar hans. Þeir
drógu hann eftir ísnum, stirðan eins og
staur, þangað til komið var úr allri hættu.
Þeir hjálpuðu honum yfir í sleðann.
Hann var kaldur og þrekaður og ófær
til að taka við stjórn.
Fararstjórnin hvíldi nú eingöngu á
Leslie og Guy, og milli þeirra og tak-
marks fararinnar var hin hyldjúpa gjá.
Hann skreið fram á blábrún.
, ísinn hélt honum enn.
XVI.
6)áln.
— Heyrðu! hrópaði Leslie. Petrovitch-
hefur annaðhvort farið fi’amhjá gjá
þessari eða yfir hana. Við nálgumst nú.
þær slóðir, er hann hefur farið áður en
við fundum hann. Því ekki að spyrja
hann, hvort hann kannist við þessan
stöðvar?
Drengirnir spurðu nú Rússann á lé-
legri skólafrönsku. Petrovitch svaraði, að
eftir því, sem hann bezt vissi, hefði hann
ekki farið yfir neina gjá. En ef sleðimr
færi meðfram þessu hættulega svæði
nokkurn spöl, kynni hann ef til vildi að
rekast á fyrri slóð sína.
— Reynum þá að komast af stað, pilt-
ar! hrópaði Guy og greip stýrið.
Sleðinn beygði til hliðar og rann hratt
yfir hinn hála og harða ís. Guy svipaðist
vandlega um, sérstaklega í áttina til
hinnar geigvænlegu huldugjáar vinstra
megin við þá.
Skyndilega þreif Petrovitch í öxl hans.
— Hérna var það, sem við fórum,
hrópaði hann. Ég þekki aftur þenna hól
þarna, sem likist hundshaus.
— Þá hafið þið farið yfir gjána, án:
þess að vita um það, sagði Guy. Sjáið
þér til. Hún liggur enn lengra.
Rússinn yppti öxlum.
— Kannske, sagði hann. Að minnsta
kosti hélt hún okkur, og þá er allt fengið.
Ég er hræddur um, að ekki sé allt
fengið með því nú, svaraði Guy. Það er
deginum ljósara, að hún ber ekki þunga
sleðans og okkar. Upp á hverju viljið þér
stinga?
— Við erum ekki langt frá félögum
mínum, sagði Petrovitch. Ég sé að þið
hafið riffil. Hví þá ekki að skjóta nokkr-
um skotum og láta þá vita, að við séum
í nánd?
— Það hjálpar okkur ekki mikið, sagði