Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 3

Helgi Valtýsson:
I Austfjarðaþokunni.
(Niðurlag).
V. Sumarnótt.
Sumarnóttin var mild og hljóö. Ör-
þunn þokuslæða lá yfir láglendinu og
náði rétt upp fyrir efstu bæina. Það
grisjaði í tjarnirnar og ána gegnum þok-
una. Og veifustangirnar og hræðurnar
urðu risavaxnar og ferlegar til að sjá í
varphólmunum.
Einstöku geldfugl sást á sundi. En æð-
urnar hjúfruðu sig á eggjunum sínum
djúpt niður í dúnbreiðuna. Friður nátt-
úrunnar fyllti alla tilveruna, og nætur-
þokan breiddi lófann verndandi yfir
vorsins unga líf. Þúsundir heitra fugls-
brjósta þrýstu sér í sterkri þrá niður
yfir heit eggin, og óljós von og vitund
varð að lifandi dúnhnoðrum, sem sprild-
uðu og iðuðu fyrir árvökrum móðuraug-
um þeirra. En allt var grafkyrrt og
hreyfingarlaust. Aðeins óteljandi brúnir
blettir í þokugrárri sumarnóttinni og
þúsundir augua, er blikuðu eins og tærir
hreyfingarlausir vatnsdropar.
Gömul óbyrja kom vappandi frá tjörn-
inni og upp í einn varphólmann. Hún
vagaði á milli hreiðranna og funsaði með
nefinu inn að ungu æðrunum, eins og hún
væri að leita að einhverju. Sæl endur-
nainning um bjartar júnínætur, hreiður
°g’ egg, stakk upp kollinum einhvers
staðar í gamla barminum dúnklædda. En
bún fann ekkert. Hennar beið hvergi
N.-Kv., XXVIII. árg. 7.-9. h.
hreiður með eggjum og hlýjum dún af
hennar eigin brjósti.
Svo kjagaði gamla óbyrjan þvert yfir
hólmann og niður hinum megin. Ung
æður glefsaði í annan fótinn á henni, um
leið og hún fór framjá. Og gamla konan
flagsaði út á tjörnina. Hún átti ekki
framar friðland og heimili í varphólm-
anum. Hennar sumarnótt var liðin. Hún
synti svo út á tjörnina og stakk sér eftir
síli. Og hringirnir breiddust út í logninu
og hurfu í þokuna.
Uppi á bæjarhellunni lyfti Snati garnli
höfðinu og rak upp letilegt bofs. Líldega
hafði hann dreymt. Eða einhver þefur
borist að vitum hans í svefni. Hann þef-
aði út í loftið — í áttina til hraunsins.
— Nei, það var eklti neitt. Hann geispaði
hátt og lagði trýnið aftur fram á lappir
sínar. Augun lukust smámsaman aftur.
Eyrun hlei’uðu nokkrum sinnum í aliar
áttir. Þokan náði rétt upp í hlaðvarpann.
í djúpri laut rétt í hraunbrúninni
smaug rauðbrún rönd áfram gegnum
þokuna og dró breiða rák i næturdögg-ina.
Við bofsið í Snata gamla stóð hún graf-
kyrr og hélt mórauðum framfæti á lofti.
Eyrun hleruðu og snerust í ýmsar áttir.
Annars var tófan öll hreyfingarlaus. Hún
kannaðist við letigjarnmið í Snata gamla.
Þar var ekkert að óttast. Og gulgrænu
augun skökku leiftruðu af lítilsvirðingu
fyrir þessurn gamla og syfjaða nætur-
verði.
13