Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 39

HAFI MAÐUR LÖGREGLUHUND
133
eins og hann vænti, komu von bráðar
nokki’ár flöskur í ljós.
»Baróninn« andvarpaði. »Þessu átti ég
von á! Já, við verðum að taka þetta með
okkur og síðan, — já, látum okkur nú
sjá, — jú, það er bezt að þér akið til
Dröbak.
Ökumaðurinn klóraði sér í höfðinu.
Það var óvíst að hann hefði nóg benzín.
Benzín, — akið bara að næsta geymi
og fyllið á reikning lögreglunnar.
Ökumaðurinn hélt áfram.
Hann nam staðar við stóran fallegan
hvítmálaðan bæ, með verzlunarhúsi.
Kaupmaðurinn kom sjálfur út.
Ég er Eriksen lögregluþjónn úr leyni-
lögreglunni, sagði »baróninn« og hélt
hundinum þannig, að kaupmaðurinn gæti
lesið: »Lögreglan í Osló« á hálsbandinu.
— Ég er að leita að smyglurum.
— Smyglurum? Kaupmaðurinn föln-
aði.
— Þér getið leitað hvar sem þér vilj-
ið. Hér er ekkert að finna.
— Nei, en við höfum fundið dálítið
hérna í skóginum.
-— í skóginum? Maðurinn varð enn
hvítari.
»Baróninn« leit á hann. — Hó, hó,
hugsaði hann. Hin vonda samvizka brýzt
út í manninum.
— Tja, sagði hann upphátt, — þér
getið ef til vill gefið nokkrar uplýsingar.
Ökumaðurinn þarf að taka benzín, svo að
við gætum kannske spjallað ögn saman á
meðan.
— Gerið þér svo vel! Vill ekki lög-
regluþjónninn koma með mér? Kaupmað-
urinn benti skjálfhentur á tröppurnar og
síðan stofudymar.
— Hm, þökk fyrir, því ekki það. Ég
ætlaði að vísu einungis að fá nokkrar
upplýsingar. Þér þekkið vitanlega vel á-
etæðurnar hérna í byggðarlaginu, og eins •
■ og. þér vitið eru þær alls ekki góðar, —
nú, já, — kaffi, sögðuð þér, — jú, þökk,
fyrir, ég skal gjarna þiggja einn bolla.
Ég fór í svo miklu flaustri að heiman og
hef ekið alla nóttina, — við getum beðið
með viðskiptin þangað til á eftir.
Kaupmaðurinn var strax samþykkur.
Honum lá ekkert á »viðskiptunum«. Það
kom bæði kaffi og matur, og það var
ekki slóðalega fram borið. Kaupmaður-
inn veitti svínakjöt, egg og pylsu. Bar-
óninn« fann smátt og smátt, að lögreglu-
þjónsstaða mundi hafa ýmsa góða kosti.
Hann gleymdi viðskiptunum gersamlega
og leið einkar þægilega, þegar Ökumaður-
inn kom og kvaðst ferðbúinn. Hann háfði
líka notið góðs af gestrisni kaupmanns-
ins. En hann vantaði peninga fyrir ben-
zínið — Ef lögregluþjónninn ------— ?
— Peninga, — mig vantar einmitt pen-
inga, svaraði »baróninn« yfirlætislega.
Eins og ég sagði, fór ég í svo miklu
flaustri af stað, — ég var svo að segja
dreginn upp úr rúminu, svo að ég hafði
engan tíma, — nú, já, ég skal skrifa við-
urkenningu, og svo getið þér sent hana í
leynilögregludeildina — —
— Kannske lögregluþjónninn vilji
þiggja, — ef ég má leyfa mér —. Kaup-
maðurinn var búinn að taka seðlaveskið
upp úr vasa sínum.
»Baróninn« brosti svo mikið, sem hann
hélt að lögregluþjónn í hans stöðu mætti
leyfa sér.
— Tja, — þér getið sent reikning á
skrifstofuna. Nú, já, látið mig hafa
fimmtíu krónur.
— Fimmtíu krónur —. Kaupmaðurinn
varð sem snöggvast vandræðalegur. En
aðeins eitt andartak.
— Fimmtíu krónur. Gerið þér svo vel.
— Þökk fyrir, þér getið sem sagt sett
þær á reikninginn. Jæja, þá höldum við
áfram, Peik.
Hann greip í hálsbandið á hundinum.
— Peik — heitir hann Peik? Ágætur