Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 38

132
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ló! Nei, »baróninn« hafði enga löngun
til að heilsa upp á lögregluna, og hann
minntist æskuatviks, þegar hann va,r
þátttakandi í glæpamannaveiðum, sem
fórnardýr. Hann var tekinn í skurði ein-
um í hirðgöngunum. Nei, fjandinn hafi
það, ekki dugði að kasta seppa yfir girð-
inguna, fyrst hann var af þessu tagi.
Þá greip hann allt í einu hugkvæmd,
alveg dásamleg hugkvæmd. Því þá ekki
að reyna?
Hann ginnti hundinn til sín og gekk
áleiðis að bifreiðastöðinni.
— Ég er Eriksen lögregluþjónn úr
leynilögreglunni, sagði hann. Ég þarf í
rannsóknarferð út í Sandvík. Viljið þið
aka mér þangað?
»Baróninn« greip í hálsbandið á hund-
inum og dró hann með sér í bifreiðina.
— Allt í lagi!
Bifreiðarstjórinn ók af stað. Hann var
■vanur háttsettum lögregluþjónum með
hunda.
Þetta var stór, hlý og þægileg bifreið.
Hún rann hóglega og svæfandi eftir
Drammenveginum. »Baróninn« geispaði
og teygði makindalega úr sér í einu horn-
inu. Seppi geispaði líka og hringaði sig
á gólfinu. Og áður en varði hrutu þeir
báðir í ró og næði, gersamlega áhyggju-
lausir um framtíðina.
— Nú erum við í Sandvík, lögreglu-
þjónn!
»Baróninn« þaut upp og starði æðis-
lega á ökumanninn. — Lögregluþjónn!
Jú, nú rankaði hann við sér.
— Sandvík, — já, jú, þér getið beðið
hér.
Hann drattaðist út og togaði hundinn
með sér. Hann varð nú að sjá sér færi á
að komast brott. En ökumaðurinn kom á
eftir honum. Hann hafði líka áhuga fyrir
smyglaraveiðum.
»Baróninn« bölvaði í hljóði, lyfti hend-
inni og læddist áfram. Hann athugaði
ströndina og lét hundinn þefa hér og þar.
Ökumaðurinn fylgdist með öllu saman,
fullur eftirvæntingar.
Að lokum staðnæmdist »baróninn« og
leit á ökumanninn.
— Hm, þetta eru býsna slungnir karl-
ar. Ég skil bara ekki... »Baróninn«
horfði hugsandi út yfir sjóinn.
Allt í einu studdi hann fingri á enni
sér og blístraði. — Auðvitað, — að ég
skyldi ekki láta mér detta þetta fyrr í
hug. Það er ljóst. — Hann dró blað upp
úr vasa sínum og lézt vera að lesa það.
Þegar við fáum bendingu um Sandvík,
þýðir það, að leita skuli í Botnsfirði. Seg-
ið mér, bílstjóri, getið þér ekið að
Svartaskógi á einni klukkustund?
— Já, já. ' — Ökumaðurinn opnaði
hurðina á bifreiðinni. Hann var líka orð-
inn fullur af áhuga, og bifreiðin sneri við
og þaut inn eftir Drammenveginum.
Það hlakkaði í »baróninum«. Þetta
gekk þó vel. Hann þekkti sem sé stað
nokkurn, og þegar hann var á smyglara-
veiðum, — hví skyldi hann þá ekki veiða
smyglara? Ef til vill mátti hafa meii-a
upp úr þessu en næturgistingu í bifi'eið-
Bifreiðin þaut áfram, og hrotur »bax-
ónsins« og hvinur vélarinar runnu sam-
an. »Baróninn« steinsvaf enn, þegar þeir
komu að Svartaskógi.
»Baróninn« brölti út.
Hveniig í fjandanum átti hann að
losna við ökumanninn? Hann var alltaf á
hælunum á honum og gi-óf og þefaði alls
staðar.
»Bai’óninn« læddist gætilega inn í
skógari'jóður og tók að grafa niður með
gömlu, blásnu furutré.
— Hvemig mundi hann komast und-
an?
Ökumaðurinn gi'óf líka. Hann bjóst
við að finna heilan hlaða af flöskum, og