Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 18

112
NÝJAR KVÖLDVÖKIJR
sínum, gekk hann til Ranworths, sem
stóð við stýrið.
— Annar maðurinn er útlendingur,
sagði hann.
— Alveg óhugsandi, hrópaði Ranworth
vantrúaður. Svo bætti hann við: Það er
leiðinlegur viðburður, ef svo væri. Guy,
taktu við stýrinu nokkrar mínútur. Kall-
aðu svo á mig', ef þú þarft að finna mig.
Ranworth gekk til mannsins.
— Líður yður nú betur? spurði hann.
Sjúklingurinn hristi höfuðið og svar-
aði einhverju á óskiljanlegu máli.
Það líktist ekki ensku, og það var held-
ur ekki þýzka, sem Ranworth hafði góða
kunnáttu í.
— Danmörk? Noregur? Svíþjóð? Rússi?
spurði Ranworth, og nefndi nöfnin á
nyrztu löndum Evrópu.
— Já, ég er'Rússi, svaraði maðurinn
á ágætri frönsku. Ég heiti Ivan Petro-
vitch og er skipstjóri. Förunautur minn
er Dmitri Rapoulin frá háskólanum í
Moskva. Hverjum eigum við að þakka
björgun okkar?
— Þátttakendum úr hjálparleiðangri
Ranworths, var svarið. Þið hafið ef til
vill rekizt á heimsskautskönnuðina undir
stjórn bróður míns, Claude Ranworth?
Rússinn hristi höfuðið.
—- Við vissum ekki, að fleiri væru á
Nova Cania, svaraði hann. Við biðum
skipbrot fyrir þremur vikum.
— Skipbrot? endurtók Ranworth efa-
blandinn. Hvernig stendur á því, að við
finnum ykkur hér langt inni í landi?
Petrovitch brosti dauflega. Hann var
enn þróttlítill, þótt hann tæki góðum
bata.
— Menn geta beðið skipbrot víðar en
á sjónum, sagði hann. Við lentum á þess-
ari eyðiey úr loftfari, sem við ferðuð-
umst hingað á í vísindalegum tilgangi.
Við duttum niður eins og steinar í stór-
hríðinni. í einu vetfangi var allt á brott,
— vistir okkar, áhöld okkar, sem sagt,.
allt sem við höfðum meðferðis. Seinna
fundum við að vísu sumt af þvi, sem
fokið hafði út í snjóinn, Við vorum
strandaðir og dauðvona af hungri sex-
tíu enskar mílur frá ströndinni og án
tækja til að komast í samband við nokkra
þráðlausa stöð.
Vistalausir? Hvernig gátuð þið þá
dregið fram lífið? spurði Ranworth.
— Við fundum kassa með tvíbökum,
sem komizt hafði undan eyðileggingu
fyrir eitthvert kraftaverk, svaraði Ivan
Petrovitch. Tveim dögum síðar rákumst-
við á selahóp. Svo kom stórhríðin mikla.
— Stórhríðin, sem eyðilagði birgðir
bróður míns.
— Vafalaust, sagði Rússinn. Hún var
hræðileg. Jafnvel við Rússarnir, sem er-
um kuldanum vanir, vorum að dauða
komnir. Að síðustu ákváðum við, ég og
Dmitri vinur minn, að leita hafnarinnar,
sem Englendingar nefna Desolation In-
let, í von um að hitta þar ef til vildi
hvalveiðaskip. Dögum saman höfum við
ekki etið annað en selakjöt og myglaðar
tvíbökur. Ég er ennþá hræddur um, að
félagar okkar séu þó verr staddir.
— IJve margir eruð þið alls ? spurði
Ranworth.
— Tíu.
Rússinn rétti hendina fram eftir meirí
súpu.
Ranworth. sat þögull. Hann hugsaði
fast.
Skyldur hjálparleiðangursins höfðu nú
tvöfaldast. í nafni mannúðarinnar varð
hann að bjai-ga hinni ógæfusömu áhöfn
loftfarsins. Sleðinn gat í mesta lagi tekið
sextán manns.
— Það þýðir að við verðum að fara
tvær ferðir, hugsaði hann. En spurning-
in er: Hvor þarfnast skjótari hjálpar?
Það er sannarlega erfitt úrlausnarefni.
Ranworth ákvað að láta ákvörðun bíða