Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 22

116
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
þeim tilgangi að senda konunglega vís-
indafélaginu skýrslu. Það er satt, já,
meðan ég man, — þessi vísindalegu skjöl
liggja undir svefnpokanum mínum. En
það er raunalegt, að þetta skyldi ekki
vera jarðhræring.
— Það finnst mér líka, sagði Ran-
worth. Það mundi hafa sparað mér langa
ferð.
Hann greip pappírsörk, sem lá á borði
í klefanum og skrifaði upp ofurlítið
dæmi. Eftir frásögn Claudes höfðu lið-
ið um sjötíu sekúndur milli glampans og
hvellsins. Fjarlægðin mundi því vera
fullar fjórtán enskar mílur.
Síðan tók hann sér stöðu með áttavita
úti fyrir kofanum, sem bróðir hans hafði
bent á. Hann tók því næst sjónarmið yf-
ir klofna fjallstindinn og fann á þann
hátt í hvaða átt strandstaður loftfarsins
var.
Þegar O'Donovan tilkynnti, að hann
hefði lokið undirbúningi sínum, vbru
hinir sjö menn úr leiðangri Claude Ren-
worths og Rússinn Dmitri fluttir að
snjókofanum.
Síðan lagði sleðinn af stað i nýja ferð
til að bjarga hinum strönduðu farþegum
úr loftfarinu.
Það var heppilegt, að Ranworth skyldi
spyrja bróður sinn um sprenginguna. Nú
losnaði hann við að snúa aftur, þangað
til Petrovitch fyndi slóðina. Hann vissi
ennfremur, að Rússinn hafði ofmetið
fjarlægðinu að miklum mun.
í stað þess að vera sextíu enskar mílur
frá Desolation Inlet, var hið strandaða
loftfar hérumbil fimmtíu mílur frá
þeirri höfn og fjórtán frá búðunum.
Áður en sleðinn var kominn hálfa
enska mílu frá búðunum, fór hann fram
hjá breiðum flóa á vinstri hönd. Hann
var allur lagður; aðeins á stöku stað
hafði ísinn brotnað undan eigin þrýsting
og hlaðist upp í óreglulegar hrannir.
Kringnm vakirnar lágu selir í þúsunda-
tali. Leyndardómurinn, hvernig leiðang-
ur Claude Ranworths hafði náð sér í
sel, varð nú uppvís.
— Það var leitt, að við vissum þetta
ekki fyrr, sagði Leslie. »Polarity« hefði
getað komið miklu nær búðunum.
— ísinn er of þykkur til þess, sagði
Ranworth. Auk þess er flóinn við norð-
urströnd Nova Cania. Þú verður að gæta
þess, að suðurströndin og meginið af
vesturströndinni á þessari miklu eyju
hafa verið nægilega vel rannsakaðar.
Þrisvar sinnum varð að nota hjólin
vegna þess að landið var óslétt.
Allt í einu sneri Ranworth stýrinu svo
snöggt, að sleðinn fór í knappan hálf-
hring á ísnum.
-—- Stöðvaðu- skipaði hann.
Leslie hlýddi óðar. Þótt honum væri
forvitni á að vita ástæðuna fyrir þessum
duttlungum foringjans, spurði hann eink-
is. —
— Komdu með kaðalhönk, Guy, sagði
Ranworth. Ef svo er, sem mig grunar,
þá er ísinn þunnur fyrir framan okkur.
Það þarf sannarlega að athuga hann.
Guy kom með kaðalinn.
Ranworth brá lykkju á annan endann
og lét hana renna niður yfir höfuðið og
herðarnar.
— Nú verðið þið allir að hjálpast að
við að gefa kaðalinn eftir. Haldið hon-
um hæfilega slökum, en takið óðar í, ef
ég kalla, hélt hann áfram.
Þegar Ranworth hafði endurtekið skip-
unina á frönsku fyrir Rússann, tók hann
að fika sig út á hinn viðsjála ís, sem
stakk í stúf við ísinn umhverfis að lit
og yfirsýn. Hann lá frá suðaustri til
norðvesturs, svo langt sem augað nam.
Til þess að komast hjá hættunni, mundi
verða nauðsynlegt að taka á sig stóran
krók.
Ranworth hélt áfram og pjakkaði í ís-