Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 15

ÆFINTtRI ÚR ÍSHAFINU
109
ixr hann ekki gert, því að öðrum kosti
hefði hann sent þráðlausa fregn til kon-
unglega vísindafélagsins um hinn merki-
lega fund.
— Ef leiðangur bróður yðar hefur þá
ekki farið hér um, áður en mammútinn
kom í ljós, dirfðist Guy að svara.
Áður en Ranworth gæti svarað, kom
dökk þústa í ljós fram undan sleðanum.
Það var skinntjald.
Hann gaf fljótt skipun um að stöðva
vélina og sneri stýrinu snögglega. Sleð-
inn nam staðar. Allir stukku út og lögðu
leið sína að hinu eyðilega tjaldi.
Ranworth lyfti tjaldskörinni, sem var
vel fest, og gekk inn í tjaldið.
Það var mannlaust og ekki annað í
því en poki með skinnteppum, vandlega
samanbundnum og ein pjáturdós, sem á
var letrað:
Notist aðcins í viðlög'M>m. H. L. R.
— Þetta er úr farangri bróður míns,
sagði Ranworth. Bókstafirnir, sem þýða
»Heimskautsleiðangur Ranworths«, sanna
það. Hverjar aðrar niðurstöður getur þú
fundið út úr þessu fyrir okkur, Leslie.
— Að leigangurinn hafi komið þessa
leið, að mennirnir hafi ekkert verið að
flýta sér og að lokum, að mammútinn,
.sem við sáum áðan, hafi ekki verið kom-
ínn í ljós, er þeir fóru framhjá.
— Ég skil ekki, hvers vegna þú getur
fullyrt, að þeir hafi ekki flýtt sér, sagði
Guy. Að öðru leyti er ég þér sammála.
— Nú, tjaldið er vandlega uppsett, og
allt hér inni er í röð og reglu. Hefðu
mennirnir verið hungraðir og máttvana,
mundu þeir ekki hafa reist tjaldið á
þenna hátt. Það mælir gegn þeirri stað-
i'eynd, að bróðir herra Ranworths hafði
ætlað sér að snúa aftur sömu leið, og að
hann reisti tjöld með ákveðnu millibili.
— Ég er þér sammála, sagði Ran-
worth. Við hljótum því að rekast á þá,
sem enn lifa af leiðangrinum, ef þeir á-
kveða að snúa við til Desolation Inlet
vegna vistaskorts.
Þeir sneru aftur til sleðans, og ferð-
inni var haldið áfram. Dalurinn víkkaði
og varð að stórri snæþakinni lágsléttu.
Sleðinn fór mjög hratt, eða fjörutíu
enskar mílur á klukkustund til jafnaðar.
— Við þurfum varla á áttavitanum að
halda sem stendur, sagði Ranworth, er
sleðinn þaut fram hjá hverjum stafnum
eftir annan, sem stungið var niður með
ákveðnu millibili. Hér eru leiðarmerki.
Vitið þið, hvað þetta er?
Drengirnir hristu höfuðin.
I fyrstu höfðu þeir ekki tekið eftir
þessum háu, grönnu stöngum hægra meg-
in við leið þeirra, en þegar sleðinn fór æ
nær þeim, komust þeir ekki hjá að sjá
hin einstæðingslegu merki.
— Það eru skíði, sagði Ranworth. Leið-
angursmönnunum hafa auðsjáanlega þótt
kanadisku snjóþrúgurnar hentugri. Ég
veit að þeir tóku allmikið með sér af
hvoru tveggja. Skíðin hafa þeir svo not-
að sem leiðarmerki. Eftir svo sem hálf-
tíma, ættum við að finna búðimar.
Sleðinn þaut áfram með jöfnum hraða.
Þá hrópaði Guy allt í einu:
— Sjáið þið til, það kemur stórhríð á
móti okkur!
Það var eins og snjórinn sortnaði fyrir
framan þá, og kófið kom þjótandi um-
hverfis sleðann, eins og dimmgrátt ský.
Leslie hafði brugðið hjólunum undir
sleðann, sem betur fór, því hefði hann
aðeins hvílt á meiðinum, voru miklar lík-
ur til, að hin óstæða stormhviða hefði
hrifið hann með sér.
Sleðinn hristist allur, og eftir tæpar
tíu sekúndur var varðglugginn algerlega
þakinn snjó.
— Sleðinn dugir, sagði Ranworth hinn
brattasti. En við getum ekki farið lengra,
fyrr en veðrinu slotar. Það er allt of
hvasst til að standa lengi.