Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 32

126
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sál sinni við, eins og kaffipoka er snúið,
áður en nýtt kaffi er lagað á könnunni«.
Ég sagði fátt, en hlustaði því betur. Ég
hafði lítið gleypt af heiminum og lang-
aði ekki svo mjög í afganginn, en ég von-
aði þó, að ef til vill tækist mér að snúa
mínum kaffipoka við með góðri hjálp
Halldórs, áður en langt um liði.
Næsta dag var varið til þess að nema
þær siðareglur, »etikettur«, af Halldóri,
sem þurfti til þess að ég gæti gengið fyr-
ir ábótann og matazt með munkunum og
gestum klaustursins, en þeir voru flestir
franskir og sumir af mjög háum stigum.
Frakkar eru taldir mög siðavandir og
allra manna kurteisastir og fágaðastir' í
framgöngu, og var því hætt við, að
bóndason, alinn upp í lélegum torfbæ í
íslenzkum afdal, kynni að stinga all-á-
takanlega i stúf við þennan skara. Auk
þess eru ýmsir siðir, sem menn verða að
hlýta vegna klausturreglanna sérstak-
lega, og var því ærið verkefni fyrir
höndum, en kennarinn var ötull og nat-
inn. Ennfremur byrjaði ég þegar að
nema frönsku af Halldóri, en áður hafði
ég aðeins tekið fáeina tíma, og satt bezt
að segja hef ég aldrei komizt niður í mál-
inu. Meðal annars lærði ég að handleika
hníf og gaffal á franska vísu; ætti ég því
að vera allra manna bezt fallinn til að
snæða með höfðingjum, ef svo hrapallega
hefði ekki tekizt til, að ég hef átt þess
lítinn kost að halda þeirri fögi*u mennt
við síöan, og hef fyrir löngu tekið upp
gamla lagið aftur.
Að morgni ánnars dags snæddi ég
fyrstu máltíöina með munkunum og gekk
fyrir ábótann. Viö dyr hins mikla borð-
sals kom hinn heilagi faðir á móti mér.
Við hlið hans stóð munkur með mund-
laug í höndum, handþurku og vatnsker.
Hellti ábótinn vígðu vatni úr kerinu yfir
herdur mér og þerrði þær síðan sjálfur.
Að því búnu átti ég að krjúpa á annað
knéð frammi fyrir honum og kyssa inn-
siglishring klaustursins, embættistákn á-
bótans, er hann bar á baugfingri hægri
handar. Ég hafði maldað í móinn við
Halldór, er hann skýrði mér frá þessum
sið, og talið það lítt samboðið afkomenda
hinna fornu norrænu víkinga að lúta
svo lágt fyrir rómönskum manni, en
Halldór kvað mig ekki lúta manninum,
heldur hinu helga embætti hans og virðu-
leik hinnar einu og sönnu kirkju, og tók
ég þau rök gild, enda ekki annars kost-
ur, og skyldi ég gjarna gera það aftur,
ef þörf kræfi, þvi aö lífið hefur kennt
mér, að jafnvel norrænir víkingar ei*u
ekki of góðir til að brjóta odd af oflæti
sínu.
Klaustrið er hin mesta og vegleg-
asta bygging. Húsið er reist í fjórunr
álmum og umlykja þær alveg allstóra og
djúpa tjörn í miðjum húsagarðinum; er
törnin í steinþró og stétt umhverfis og
lágt en traust steinhandrið á þróarbörm-
unum. Húsið er fjórar hæðir ofanjarðar,
auk turna, og er einn þeirra, kirkju- og
klukkuturninn, geysihár. Öll er bygging-
in stílhrein og fögur, fátt um skraut og
íburð, annað en dýrlingalíkön og aðra
helga dóma. Rafmagnskerfi, miðstöðvar-
hiti og vatnsleiðsla er um allt húsið og
gólf í íbúðarherbergjum dúklögð en ann-
ars staðar lögð flísum úr góðviði eða
steintegundum. Munkar þeir, sem ganga
um beina í borðsalnum, renna á undan
sér skutilborðum með borðbúnaði og rétt-
um þeim, sem fram eru reiddir, svo sem
tízkast á nýtízku matsöluhúsum. Eldhús-
ið er búið hinum fullkomnustu tækjum.
í matsalnum sitja munkarnir í einsettri
röð við borð meðfram hliðarveggjum,
borð ábótans er fyrir stafni og róðukross
mikill með kristlíkani á veggnum að baki
honum. f miðjum salnum matast gestim-
ir; sitja þeir beggja vegna við eða allt
í kringum langborð mikil.