Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 13

ÆFINTÝRI OR ÍSHAFINU
107
XIII.
TU aðstoðar.
Hvernig líður Aubrey Hawke? spurði
Ranworth meðan þeir bjuggust til farar.
— Heldur illa, svaraði Travers.
— Hm, — það er slæmt. Ég er hrædd-
ur um, að ég verði að biðja um aðstoð
jþína einu sinni enn, Leslie.
— Mér þykir vænt um 'að mega vera
með, svaraði drengurinn, og augun ljóm-
uðu af gleði.
— Það er nú raunar ærið nóg af' því
góða eftir alla hrakningana, sýnist mér.
— Ég finn ekki neitt til þeirra, svaraði
Leslie. En hvað um Guy? Má hann koma
með okkur líka?
—• Ef hann vill, sagði Ranworth. Það
er gott að hafa einhvern, sem getur hvílt
okkur. En hertu ekki að honum, ef hann
langar ekki. Ég get fengið Baker eða
Long til að hjálpa þér.
— Hvað heldurðu mig vera? spurði
Guy önugur, þegar Leslie augnabliki síð-
ar talaði við hann um málið. Þegar þú
ferð með, vil ég auðvitað líka vera með.
Eru það ekki bara fjörutíu og fjói*ar
enskar mílur? Vélsleðinn fer það eins og
ekkert sé.
— .Já, vissulega, svaraði Leslie hlæj-
andi. En veiztu, að við eigum að fara
svo fljótt, sem hægt er. Hefurðu heyrt,
að við höfum verið tveim dögum lengur
en við hugðum. Það er fimmtudagur, en
ekki þriðjudagur.
—■ Mín vegna gæti gjarna verið mánu-
dagur, sagði Guy. Þessi miðnætursól
ruglar mig gersamlega. Ég er ckki að
kvarta yfir því, — síður en svo. Ég vona
einungis, að við þurfurn ekki að liggja
hér í sex mánaða náttmyrkri. Það hlýt-
ur að vera hræðilegt.
Tæpum þrem stundum eftir komu vél-
sleðans til Desolation Inlet, fór hann aft-
ur af stað. í þetta skipti tók Ranworth
•aðeins einn háseta með.
Hinn nýi meðlimur hjálparleiðangurs-
ins var írlendingur, Mike O’Donovan.
Það var lítill, kubbslegur maður með lít-
ið söðulnef, langa efri vör og rytjulegt
vangaskegg. Hann var í alla staði áreið-
anlegur maður, þótt hann væri fljótur að
skipta skapi. Skipshöfninni á »Polarity«
líkaði miður, að hann fór, því að hann
hafði manna bezt haldið upp glaðværð
meðal þeirra.
Vélsleðinn stefndi að þröngum dal, sem
lá inn í landið. Eftir honum miðum lá
skriðjökull, blandaður grjóti, er hann
hafði borið með sér innan frá Nova
Cania.
Sleðinn nálgaðist gætilega skriðjökuls-
röndina. Jökuílinn rann með jöfnum
halla niður í sjóinn, svo að það hlaut að
vera auðvelt að komast upp, svo framar-
lega sem ísinn héldi.
Eins og lifandi sædýr dróst sleðinn
upp úr sjónum og tók að skríða inn jök-
ulinn. ísinn brakaði og gnast undan
þunga hans.
Rúmlega hundrað fetum frá brúninni
kom sleðinn að svæði með gljáandi ís,
sem endaði í brekku með stórum, slípuð-
um hnullungssteinum í, þvert yfir dals-
mynnið.
»Við þurfum flugvél til að komast hér
yfir, sagði Guy. Hvernig stendur á því,
að steinarnir liggja ofan á ísnum, í stað
þess að vera undir honum?
Leslie vissi það ekki og spurði Ran-
worth.
— Þessir steinar sökkva niður um ís-
inn með tímanum, svaraði hann. Allir
steinarnir hafa borizt með skriðu niður
á ísinn. Sjáið þið til, þeir eru nú þegar
sokknir djúpt niður. Láttu sleðann hafa
meiðana, Leslie, svo við getum komizt
yfir þenna flata spöl. Við verðum að
finna einhvern stað, þar sem hægt er að
komast upp.
14*