Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 5

í AUSTFJARÐA-ÞOKUNNI
99
detta flata niður og hvarf nærri því of-
an í grasið. A hól skammt frá hillti undir
risavaxinn mann í þokunni. í sama vet-
afngi var hann horfinn. Hann k o m
ekki! Lágfóta lá hreyfingarlaus, en öll
skilningarvit hennar stóðu í háspennu.
— Þarna var hann aftur. Á öðrum hól í
annari átt. Og nú var leiðin frjáls til
fjalls. Lágfóta smaug undir barð og tók
svo sprett í löngum sveig og stefndi til
hraunsins. Maðurinn var horfinn. —
Mórautt strik sem kólfi væri skotið.
Svo stendur hún kyrr, hlerar og þefar.
Þarna er hann enn, og nú á háhryggnum
beint í leiðinni. Lágfóta er örugg, þar
sem hún er. Maðurinn hverfur á ný, og
nú verður fjallarefurinn bæði tortrygg-
inn og forvitinn: Þetta er kyndugur ná-
ungi! Hann er allsstaðar og hvergi. Hvað
vill hann? Hvert ætlar hann? Nú líður
löng stund. Maðurinn kemur ekki aftur.
Lágfóta leggur niður gömlu æðurina og
fer á hnotskóg. Hún læðist í stóran bug
upp á hæðina, þar sem hann sást síðast.
Þar er enginn. Hún hleypur í stóran
sveig og læðist upp á alla hóla og börð.
Hann finnst hvergi. Loksins kemur hún
að hólnum, þar sem hann sást fyrst. Hún
læðist upp slakkann, skríður fram yfir
bunguna. Hlerar og þefar. Allt virðist
öruggt þar. Hún smá-mjakar sér fram á
brúnina. Trýnið, -eyrun, allur hausinn
kemur upp fyrir hólkollinn. Augun, stara,
stífna, og hei'linn er augnablik að átta
sig á hraðboði augnanna. En á því eina
stutta augnabliki bregður upp blossa og
reyk og snörpum hvelli. En þann hvell
heyrði lágfóta aldrei. Gulgræn augun
slokknuðu skyndilega. Alveg eins og að
blossinn úr byssukjaftinum hefði gert
henni ofbirtu í aug-um. Hún féll skáhallt
á hægri hliðina. OfurlítiII kippur í
vinstra afturfæti. Svo lá hún kyrr. —
Jón gamli skytta kom heim í morgun-
kaffið með mórauða grenlægju á bakinu'.
»Þú hefur þá loksins elt uppi bann-
settan varpvarginn, Jón minn«, mælti
húsfreyja og hellti í stóra kaffikrús á
búrbekknum.
»Það var nú hann, sem elti ndg uppi«,
svaraði Jón gamli og skákaði sér niður
á búrkistuna.
VI. Flækingurinn.
Þoka. Eintóm þoka. Grá og blaut og
illhryssingsleg. Hráslagaköld og nöpur.
Smalastrákarnir hríðskulfu af kulda og
höfðu sig alla við að halda ánum saman
í hóp. Samt sáu þeir ekki út yfir hópinn.
Yztu ærnar urðu risavaxnar, gráar og
gegnsæjar og hurfu að lokum út í þok-
una. Jörðin var rennandi blaut, og strák-
unum var ískalt á fótunum. Ærnar
hristu sig og lögðust.
Fjallagrösin breiddu úr sér eins og
stórar greinóttar slæður. En hver gat
verið að hugsa um fjallagrös núna. »Þetta
er dásnotur kóngsdóttir eða hitt eð held-
ur«, sagði Nonni litli í væluróm. »Ekkí
vildi ég vinna til þess í sjö sumur að láta
vera að bölv — tala illa um hana og fá
’ana svo kannsk’ ekki o’ná allt saman«.
»Ertu nú alveg viss um það, að þú
vildir haf’ana eftir allt saman«, sagði
Bjössi karlmannlega. »Hver veit nema að
’ún hefði valbrá á kinninni og heljar
stóra vörtu á nefinu eins og ’ún Imba
gamla í Gerði«. — Og nú hlógu báðir
strákarnir.
Svo ráku þeir ærnar á fætur og héldu
hægt í áttina ofan til Dalsins. Þeir ætl-
uðu að stjaldra við í Sniðakinninni fram
undir kvöldið. Hér efra var ómögulegt
að vera í svona veðri.-------
Neðan úr Dalnuin liggur vegurinn upp
Oddana og síðan eftir hábrúninni á
Langahrygg norður yfir Hálsinn. Efst
á Oddakollinum er gömul hálfhrunin
13*