Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 20

114
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
— Já, hér erum við, svaraði John Ran-
worth, skreið inn úr g'anginum og reis
upp inni í kofanum. ■
Leslie og Guy komu á eftir.
Eina skíman í kofanum kom frá log-
andi baðmullardruslu, sem flaut í flatri
skál innan um olíu og tólg. Glampinn
féll á sjö menn, sem lágu þröngt til að
halda á sér hita. Þrír þeirra sváfu fast,
-— hinir litu út fyrir að vera meira eða
minna tilfinningarlausir. Andlit þeirra,
svört af ljósreyk, voru innfallin og hor-
uð. Skegg þeirra sneplótt og ógreidd.
Einn þeirra tautaði samhengislaust.
Ranworth skildi að lokum, að hann bað
um te.
Sjón þessi fyíiti Leslie og Guy hryll-
ingi. Ef heimskautskönnunin kostaði
þetta, var þá spilið þess vert, er lagt var
undir?
— Hvar eru hinir? spurði Ranworth.
—Dauðir úr—skyrbjúg, svaraði Claude.
Litlu síðar bætti hann við með hásri
röddu:
— Við erum að því komnir að deyja
úr hungri.
— Komið út, allir! skipaði Ranworth.
Það var nauðsynlegt að tala í skipun-
arróm, því að hinir ólánssömu rannsókn-
armenn voru allt of kærulausir til að
hirða um nokkum hlut. Ef þeir væru
ekki strax fluttir úr þessu viðbjóðslega
andrúmslofti og fengju góðan málsverð,
mundu þeir aldrei komast aftur til Deso-
lation Inlet og því síður til Englands.
Mennirnir fjórir, sem vöktu, voru nú
hver eftir annan teknir og hjálpað í sleð-
ann. Hinir þrír voru dregnir út undir
bert loft og síðan bomir að sleðanum.
Sem betur fór hafði O’Donovan séð
um, að hafa til sjóðandi vatn á hitunar-
tækjunum tveimur, og nú var í flýti búin
til súpa úr kjötseyði. Þeir, sem verið var
að bjarga, gleyptu matinn svo ótt, að það
varð að stöðva þá.
— Leslie, sagði Ranworth. Ég er í
vondri klípu. Við náðum hingað i síð-
ustu forvöð, og fimmtíu til tuttugu ensk-
ar mílur héðan eru átta bágstaddir Rúss-
ar, sem ef til vill eru enn verr komnir.
Hvað mundir þú nú gera, værir þú í
mínum sporum?
— Fara með leiðangur bróður yðar til
Desolation Inlet, flytja sjúklingana fram
í »Polarity«, og snúa síðan aftur og
sækja hina.
Ranworth hristi höfuðið.
— Það dugar ekki, sagði hann. I fyrsta
lagi eyðum við verðmætum tíma með því
að fara tvær ferðir. í öðru lagi efast ég
um að hreyflarnir cTugi til þess, án þess
að rafgeymarnir séu hlaðnir. Vissulega
hefði það verið bezt, ef við hefðum get-
að flutt bróður minn og félaga hans
strax til skipsins; en með nýjum vistum
og aðhlynningu geta þeir gjarna beðið
einn sólarhring enn.
— Ég get orðið eftir hjá þeim, ef þér
viljið, sagði Leslie.
— Ég vil heldur, að þú fárir með mér,
sagði Ranworth. Auðvitað máttu gera,
eins og þú villt sjálfur; en jafvel þótt ég
ímyndi mér, að ég geti haft stjórn á
hreyflunum, mundi ég komast í vandræði
ef vélin bilaði. Guy vill að líkindum vera
með þér. Þá er O’Donovan einn eftir, og
hann getur að sálfsögðu séð um þessa
átta sjúklinga.
— Átta? spurði Leslie.
— Já, við verðum að láta Rússaim
Dmitri verða eftir. Hinn verðum við að
hafa með okkur, bæði sem fararstjóra
og túlk, ef svo kynni að vera, að enginn
hinna talaði frönsku. Það gera þó fléstir
rússneskir liðsforingjar, en ég vil ekki
hætta neinu að óþörfu.
O’Donovan var óðar samþykkur fyrir-
ætlan þeirra.
Meðan mennirnir, sem bjargað var,
hvíldu sig eftir málsverðinn, tók háset-