Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 11

Percy B. Watermann:
Æfintýri úr íshafinu.
Jabob Ó. Pétursson islenzkaði.
XII.
Tveim dögnm siðar.
(Framhald).
Þegar sleðinn nálgaðist þetta snæþakta
land, kom það í ljós, að ströndin var alls
staðar brött og óárennileg. Það sást ekk-
ert merki til lendingarstaðar.
Við hljótum að vera komnir of langt
vestur, sagði Ranworth, og tók sextung-
inn fram úr skáp einum. Þekkið þér
ströndiná aftur, Rogei-s?
— Nei, svaraði hásetinn þrjózkulega.
Ranworth spurði hann ekki frekar.
Það var auðgert að skilja, þótt maðurinn
gerði ekkert sérstakt til hindrunar, að
hann hirti ekki um að hjálpa foringja
sínum.
— Ég skil þá ekki, sagði Ranworth við
sjálfan sig. Báðir höfðu góðan vitnisburð
og prýðileg meðmæli. Til skamms tíma
hafa þeir unnið ágætlega. Annaðhvort
hljóta það að vera hrakningarnir í stór-
hríðinni, sem svo hafa leikið þá, eða þeir
Ieggja sig í líma til að fá mig ofan af
frekari tilraunum með sleðann. Ef þeir
búa yfir því, gera þeir sig sannarlega
seka um mikla villu.
Er Ranworth hafði framkvæmt athug-
un, tilkynnti hann, að sleðinn væri 80
enskum mílum vestan við Desolationlnlet.
í margar klukkustundir fór sleðinn
fram með hinni ófæru strönd, þangað til
skarð nokkurt í fjöllin gaf til kynna, að
þar væri mynniö að Desolation Inlet.
Drengirnir sáu fljótt, að mynnið líktist
mjög norskum firði. Þeir gátu þó ekki
séð, hversu langt það næði inn í land,
því hér um bil fjórðung mílu innar
beygðist það mjög til hægri.
— Minnkaðu hraðann, Leslie, skipaði
Ranworth. Við höfum enga löngun til á-
rekstra. Auk þess er mikið brim í mynn-
inu.
— Ætlið þér yður inn á þessu bát-
skrifli? spurði Payne, sem kominn var
fram í til að litast um, án þess að Ran-
worth og drengirnir vissu.
— Já, svaraði Ranworth kuldalega.
— Það er betra að þér bíðið eftir »Po-
larity« gönilu, hélt hásetinn áfram.
Hvernig getið þér búizt við, að þessi bali
komist gegnum slíkan sjó? Það er vit-
firring. Það er óréttlátt gagnvart okkur.
-—- Það hefir enginn spurt yður um
skoðun yðar, sagði Ranworth alvarlega.
Maðurinn tautaði eitthvað með sjálf-
um sér, og síðan gekk hann aftur í og
tók að hvíslast á við félaga sinn.
Sleðinn nálgaðist nú brimgarðinn, og
áður en varði greip brimólgan hann og
kastaði honum til og frá eins og kork-
tappa. Þó vildi ekkert slys til, og sleðinn
komst bráðlega í kyrran sjó fyrir innan.
Enginn andvari bærði hafflötinn hér
inni. Harðir snæþaktir forngrýtisklettar
spegluðust greinilega í vatninu. Þetta var
eins og lífvana æfintýraland.
Þegar sleðinn beygði fyrir fyrsta odd-
ann, kom hann inn í breiðara sund, þar
sem klettarnir voru nokkru lægri en úti
við hafið.
14