Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 6

100
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
varða. Austan undir henni er stór steinn,
flatur að ofan. Á þessum steini hillir
undir risavaxinn mann, sem situr þar á-
lútur og ber við þokuloftið að neðan séð.
Hann hefir heljar mikinn bagga á bak-
inu. Núna heldur hann í böndin að fram-
an og styður olnbogunum á hnén.
Það er alveg eins og þessi risi vaxi út
úr þokunni. Hann er gildvaxinn og sam-
anrekinn í herðum, hálsstuttur og svíra-
mikill. Andlitið breitt og kjálkarnir
miklir og sterklegir. Ennið er lágt. Brún-
irnar miklar og loönar. Augun eru mein-
le,ysisleg og sljó. Hárvöxturinn mikill og
svartur. Röddin er dimrn og tilbreyting-
arlaus, er hann ta'utar fyrir munni sér
og talar við sjálfan sig.
Það er eins og maðurinn og þokan eigi
svo vel saman. Þokan vefst' utan um
hann, gerir hann allan gráan og úða-
gljáalidi, máir út allar línur, um leið og
hún stækkar hann. Og gráu meinleysis-
legu augun horfa gremjulaust út í sót-
svarta þokuna. Þau eru ekki að skyggn-
ast eftir neinu. Það er sama þokan í
huga hans og heila. Grátt og tilbreyting-
arlaust.
Lífið er nú svona: að kjaga með bagga
á bakinu' sveita milli. í vetrarhriðum og
ófærð, og í sumarþokum. Oftast með
þunga bagga. Stundum með létta. Það er
allur munurinn. En lífið er alltaf með
bágga á bakinu. — Áburðárklár. Sterkur
og traustur, en drepmeiddur í baki. Það
heyrir til. — Kafa í ófærð yfir fjöll og
íirnindi með 8—10 fjórðunga bagga fyr-
ir jólin. Kramvöru og brennivín. Skringi-
leg-t með allt þetta kaffigutl um jólin.
Annað eins ómetisgutl og brauðnefna
með því. Nei, þá var nú skyrspónn eitt-
hvað annað. Sex marka skál og væn slát-
ursneið, til að mynda hálfur keppur.
Þokurisinn réttir úr sér og strýkur
kviðinn. Það er von aö maður verði
svangur á þessu bölvuðu rölti. Og graut-
arspónninn í morgun þarna niðri í Vik-
inni var ekkert nema þynnkan. Haus-
þykkar baunir og feitur hrossakjötsbiti!
Það var þá eitthvað annað. Risinn á
steininum fær vatn í munninn við til-
hugsunina. Hann skellir saman sterkleg-
um tanngörðunum og kingir munnvatn-
inu.
Hann stendur á fætur og hristir sig.
»Ætl’ að sé ’ki bezt að rölta o’nað Mýri
og bij’ um að lo’a sér a’ vera í nótt. Þau
eru farin a’ skera í axlirnar, bölluð reip-
in«. Hann yptir öxlum. »Bölluð þyn’slin i
þessum smjörpinklum og dóti, sem þeir
er’ að senda í kaupstaðinn. Og svo tveir
stórir mjólkurkútar undir brennivínið.
Böllaður asnaskapur að ét’ ekki matinn
sinn sjállur!«
Svo sígur hann á stað ofan Oddana.
Mjakast hægt og jafnt áfram, seinstíg-
ur og þungstígur. Hann er eins og göm-
ul stirögeng klukka. Og honum miðar ó-
trúlega vel áfram. Hann hvílir aldrei
nema rétt á brúnunum sitt hvoru megin.
Hánn er svo þaulvanur þessu rölti hérna
um fjöllin. Og kalið gamla á hælum og
tám er orðið hér um bil tilfinningarlaust.
»Böllaðir kúskinnsskónnir« urðu stund-
um svo harðir í sumarþurrkum og vetr-
arfrostum, að þeir skárust djúpt inn í
hælana.
Allt í einu rofaöi eitthvað til í þoku-
höfðinu. Það var eins og þegar þoku er að
létta og rétt grillir í óljósar myndir gegn
um slæðuna. Hann tautar við sjálfan sig:
»Hún Þórunn mín á Hóllnum, alltaf
liggur hún a’ deyja í rúminu. Engan fæ
ég bitann hjá henni. Þa’ er undarlegur
skratti a’ geta hvokki lifað e’a dáið!«
»Fúsi gamli á Bakka, nú er hann dauj-
ur, kallinn. Hann lá afvelta einn morg-
un í rúrni sínu. — Æ, svei, þa’ e’ ljótt a’
tal’ um þá, sem daujir eru. É’ held þar
sé nógur tíminn a’ veltast í moldinni«.