Nýjar kvöldvökur - 01.07.1935, Blaðsíða 25

ÆFINTÝRI ÚR ISHAFINU
119
Leslie, sem hafði stöðvað hreyflana og
,greip nú fram í tal þeirra.
— Fyrst ég gat gengið yfir, ættu þeir
líka að geta það, sagði Rússinn. Þess
vegna ættum við að skjóta nokkrum
merkiskotum.
Sex kveðjuskotum var skotið með á-
kveðnu millibili; en ekkert svar kom frá
strandaða loftfarinu.
Þó missti Petrovitch ekki kjarkinn.
Hann brosti breitt.
— Þar sem þeir vilja ekki heyra til
okkar, verð ég víst að fai*a að sækja þá,
sagði hann og tók að raða dósum með
niðursoðnu kjöti og nokkrum tvíbökum
ofan í lítinn bakpoka.
— Ef ekkert séi*stakt hendir mig, kem
ég aftur eftir þrjár stundir, sagði hann.
— Guy, sagði Leslie. Ég get ekki látið
manninn fara einan. Ég fer með honum.
Það er ekki svo langt, og veðurútlitið
gott. Loftvogin stendur í stað, og sólin
skín skærar en hún hefur gert dögum
saman. Þú verður að vera hér og sjá um
Ranworth.
— Látum svo vera, sagði Guy. En
gættu þín nú vel. Ég vildi óska, að ég
.gæti farið með þér.
Þegar Leslie tjáði Rússanum áform
sitt, mælti hann á móti. Hann gæti vel
farið einn, sagði hann. En Leslie hélt
fast við að fara líka.
Að lokum lét Petrovitch undan, en með
því eina skilyrði, að þeir bindu sig sam-
an, meðan þeir færu yfir gjána og Les-
lie gengi á undan.
— Ungi vinur! Ef ísinn brysti, mund-
ir þú falla, sagði hann. Ég, sem er svo
miklu stærri, gæti auðveldlega haldið í
þig, en ef ég gengi á undan og félli í
.gjána, gætir þú ekki bjargað mér, — já,
ekki eingöngu það — ég mundi draga þig
með mér í dauðann. Er þetta ekki ljóst
fyrir þér?
Leslie kinkaði kolli.
— Jú, vissulega, sagð hann. Ég fer á
undan.
Isskánin yfir gjánni hafði vafalaust
verið hulin snjó, þegar Rússarnir gengu
yfir hana á leið til Desolation Inlet.
Stormurinn, sem fylgdi stórhríðinni,
hafði sópað snjónum burt, áður en hann
næði að frjósa, og afhjúpað þannig hætt-
una.
Leslie gekk gætilega áfram. Það var
ekki laust við, að hann væri hræddur.
Jafnvel sú staðreynd, að hann hefði kað-
al um sig miðjan, dró ekkert úr óttanum
um að ísinn brysti skyndilega, án þess að
gera aðvart. Sem snöggvast fékk hann
löngun til að snúa við, en hugsunin um
það, að Rússinn kæmi á eftir, og að hann
sjálfur, sem var Englendingur, yrði að
vera í fararbroddi, kom honum til að
halda áfram.
Kaðallinn var ekki svo langur, að hann
næði þvert yfir gjána. Löngu áður en
Leslie næði yfir á traustan ís hinum
megin, kom Petrovitch út á hið hættu-
lega svæði.
Leslie komu í hug orð Rússans: Ef ég
félli i gjána, gætir þú ekki bjargað mér,
— ég mundi draga þig með mér í dauð-
ann.
í sama bili fann hann að slaknaði á
kaðlinum. Hann leit við og sá þá, að Pe-
trovitch hafði kastað kaðlinum frá sér
og lá endilangur á þunnum ísnum.
— Flýttu þér! æpti Rússinn. ísinn, —
hann springur! Ef ég hrapa, þá segðu
félögum mínum, að ég hafi reynt að gera
skyldu mína.
Leslie stanzaði. Hann átti aðeins tutt-
ugu metra ófarna af hættusvæðinu. En
hin ósérplægnu orð Rússans komu hon-
um til að gleyma ótta sínum.
— Takið í kaðalinn aftur! kallaði
hann. Liggið kyrrir, ef þér viljið. Ég
skal draga yður yfir.
— Jæja þá, svaraði Petrovitch; en.