Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 29

N. Kv.
FJÖGRA MÁNAÐA DVÖL 1 DRAUGAHÚSI
15
heyrði eg stundarkorn til gestanna, sem töl-
xðu saman í hálfum hljóðum litla stund.
Síðan varð allt hljótt.
Þegar gestirnir komu niður til mín morg-
uninn eftir, sá eg samstundis, að eitthvað
hafði fyrir þau borið.
..H\ aða ægiiegur skai kali var þetta í gær-
kveldi?“ spurðu þau einum rómi.
„Skarkali, hvað eigið þið við?“
„Nú, en gauragangurinn rétt þegar við
vorum liáttuð, það var rétt eins og þakið
hefði hrunið af bílskúrnum."
Eg leit íbygginn á Helenu. „Heyrðir þú
nokkuð?“
,,Ekki baun,“ svaraði hún.
„Eg ekki heldur," sagði eg, ,,en segið þið,
livað þið heyrðuð.“
Og \iti menn. Þarna lýstu þau „píanó-
brestin'um". nákvæmlega eins og \ ið höfðum
heyrt hann þrisvar sinnum áður, en sem af
einhverjum óskiljanlegum orsökum, náði
ekki eyrum okkar að þessu sinni. Eg hefði
ekki getað lýst þessuim skarkala nákvæmar.
Og þau viðurkenndu öll, að þau hefðu orðið
dauðhrædd, og dóttirin skreið upp í rúmið
01 foreldra sinna.
Þar með er saga mín á enda. Þeir fáu, sem
eg hefi sagt hana, hafa allir rengt hana og
xndantekningarlaust talað um brak í viðum
''inburlnisa. mýs og annað jiess háttar. En
Vlð höfum búið í mörgum timburhúsum,
hæði gömfum og nýjum, og þekkjum vel
]);ui hljóð, sem \ iðurinn gefur frá sér. Við
heyrðum 'líka al'ls ky.ns brak í þessu húsii, en
sldrei hvarflaði að okkur, að rugla því sam-
aH við þrusk það, sem eg liefi nú lýst. Við
höfuni einnig vanist músagangi, það voru
nieira að segja mýs í húsinu, þegar við flutt-
1,111 í jrað, en við setturn upp gildrur og náð-
1,111 jDeim öllum. Og engum mun lieldur
c,etta í hug að bera músaþrusk sarnan við
veltandi brauðkefli eða hljóðfæri, sem falla
snögglega niður. Við getum naumast annað
en brosað góðlátlega, þegar við heyrum tal-
að tnn marrandi gólffjalir og músatíst í
þessu sambandi.
Rétt er og að geta jiess, að við erum ekki
fólk af Jdví tæi, sem telur jiað náttúrlegit að
umgangast drauga. Við erum ósköp blátt
áfrarn, miðaldra hjón, sem aldrei höfum
trúað á heiimsóknir frá heimi framliðinna.
En til Jiessa veit eg jafnlítfð um hvað
..draugurinn" okkar í raun og veru var, og
hvernig umhorfs er á fjarlægum stjörnum.
Mér jiætti fróðlegt að fá að vita jiað, en eg
efast stórlega um ,að mér auðnist það nokk-
urn tíma. Eg trúi ekki á tilveru drauga, enda
þótt mér sé fyllilega ljóst, að vér höfum enga
sönnun fyrir því að þeir séu ekki til. En eitt-
hvað dularfullt gerðist jiarna í húsinu, og eg
á enga ósk heitari en að geta skýrt hvað það
var.
Steindór Steindórsson frá Hlöðum
þýddi.
Draugasaga.
Lauslega þýtt úr „Danske Sagn“ E. T. Kristensens.
A bæ nokkrum á Jótlandi hékk liaus af
svíni uppi í skannnbita í íbúðarhúsinu, og
hafði hann hangið jjar svo Iengi. er menn
mundu. Sagt \ar, að stúlka nokkur Jiar á
bænum hefði lyrir löngu síðan drepið barn
sitt og kastað Hkinu inn til svínanna. I.oks
kom að jrví, að bóndi nokkur, sem nýbúinn
var að kaupa bæ þennan. tók s\ ínshausinn
úr íbúðarhúsinu og henti honurn í tjörn
jjar skammt frá. En um nóttina varð svo
mikill hávaði og gauragangur á bænum, að
allt ætlaði um koll að keyra, og fólkið gat
ekkert sofið. \7arð bóndinn þá að ná aftur
í sv’ínsliausinn og liengja hann upp á sarna
stað og hann hafði áður \ erið. og þar hangir
hann enn.