Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 30

N. Kv
Cari Ewald:
Dy ve ke.
Saga frá byrjun 16. aldar.
Jónas J. Rafnar þýddi.
(Framhald.)
11. knj). Dúfur Dyveke.
Kristján konungur efndi loforð sitt við
Sigbritu. Fyrir áramót stóð gott steinhús
rétt á móti iiöllinni, og þangað fluttust þær
mæðffur, fengu vinnumenn og vinnukonur
og allt, sem efnaheimili þarfnaðist. Borgar-
arnir í Ósló litu að vísu hornauga til þess-
arar hollenzku konu í fyrstu, þegar hún
gekk við staf sinn upp í höllina og sat stund-
unt á tali við konung. Walkendorf og Jón
Pálsson, Jörgen Vesteny og Kláus Billi á
Bæhúsi og aðrir úr norska og danska ríkis-
ráðiinu settu upp súran svip, þegar þeir
urðu að bíða í forsalnum, þangað til
áheyrn Sigbritar var lokið. En lit'in lét sem
ekkert væri og móðgaði engan, því að hún
ávarpaði engan að fyrra bragði, og konung-
ur gat hennar aldrei að neinu, þegar hann
sat í ríkisráðinu. Samt var augljóst, að hann
hlustaði á mál hennar ogfór eftir þvi. Hann
hafði stundum eina skoðun í dag og aðra á
morgun, og enginn vafi gat þá á því íeikið,
að Sigbrit hafði talið honum hughvarf.
,,Þessi iiollenzka kvensa stjórnar Noregs
rí'ki,“ mælti Jörgen Vesteny, „og þegar
Hans konungur deyr, fær liún líka yfirráð
yfir Danmörku og Svíþjóð."
,,Það er undir Dyveku litlu komið,“ svar-
aði Walkendorf. „Ef hún heldur ástum
hans, getur vel farið svo. Þetta hefur nú
enzt í h.eilt ár, en hvikular eru ástir manna,
að minni reynslu.“
„Ef það er SLgbrit, sem stjórnar, þá gerir
hún það vel,“ svaraði Jón Pálsson, „því að
upp á síðkastið, virðist hans náð vera mjög
gætinn og athugull, og eg get ekki betur
séð, en að það sé að þakka frillumóðurinni,
sem þið eruð að hnýta í. Ef eg þyrfti að
bjarga einhverju máli, mundi eg knýja á
dyr Sigbritu Willums.“
„Svei því aftan,“ sagði Kláus Bille; „þá
hafið þið varla heyrt munnsöfnuðinn henn-
ar; en eg hef heyrt hann. Hún var hér um
daginn að skamma kaupmann hér í bænum,
sem hafði haft af henni; hún reifst eins og
slordóni."
„Gerir ekki til, meðan hún skannnar ekki
aðra en svikara,“ sagði gamli kanslarinn og
glotti. „Mér er líka kunnugt um, að oft
liefur Dyveke sefað geð konungs, þegar allt
hefur ætlað í blossa. Hans náð liefur fengið
mislyndi föður síns að erfðum, og við könn-
umst allir við, hvað af því getur leitt,
Hvernig fór um Pál Laxmann?"
„Látum hann þá fá drottningu til þess
að jafna úr hrukkunum á enni hans,“ mælti
Kláus Bille; „jretta frillulíf hans veldur
hneyksli um allt land.“
„Þannig lifðu aðrir konungar á undan
honum,“ mæti Eiríkur Walkendorf. „Ef
eg á að segja mína skoðun, þá veldur gamli
konungurinn meira hneyksli með líferni
sínu; hann er bæði gamall maður og kvænt-
ur góðri og ástúðlegri konu.“
„Eg er á sömu skoðun," rnælti höfuðs-
maðurinn á Akurshúsi. „Því verður ekki
neitað, að ennþá verr stendur á um Hans
konung og frú Edle, því að jtað er ekki nóg
að konungur er kvæntur, heldur er frillan