Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 32

ÐYVEKE
N. Kv.
18
satt. að þér hafið leitt Dyveke til fundar við
koniung?"
„Því get eg ekki neitað,“ sagði kanslarinn
og stundi við. „Guð er vitni þess, að það var
ekki af ásettu ráði.“
„Lærið hyggindi af Sigbritu Willums,“
mælti Jörgen Vesterny og hló.
/ 5..' kap. Gamall vinur.
Eftir tillögum Jörgens Hansens fékk Sig-
brit konunginn til aðgera Hermann bróður
hennar að höfuðsmanni á Björgvinjarhúsi.
Dionysius fékk og fé tjl að stofna lyfjabúð í
Kaupmannahöfn. Frétti Sigbrit jrað af lians
högum, að honu.m gengi vel að sjá sér far-
borða.
Skryk'kjóttara gekk fyrir Hermanni. Áður
en ár var-liðið. hafði hann framið svo marg-
ar lögleysur og klaufastrik, að svo búið
mátti eigi standa. Haitn svallaði ýmist með
Þjóðverjum eða Norðmönnum, laug og
gortaði. jós loforðum á báða bóga og Itvorki
reyndi né gat efnt neitt. Verst fór u:m skatta
og áfgjöld, sem hann átti að heimta inn og
standa skil á í konungssjóð. Lítið barst'af
peningúm frá Björgvin, bg einn góðan veð-
urdag færði konungur Sigbritu reikninga
Hermanns og bað hana að endurskoða þá.
„Þér eruð færari í reikningi en endurskoð-
andi minn, Sigbrit," mælti hann. „Eg á svo
annríkt sjálfur, að mér kæmi vel, að þér
hlypuð undir bagga.“
Sigbrit stóðst þrautina með heiðri og
sóma.
„Þetta er eintómt kák og brellur,“ sagði
hún þegar daginn eftir. „Réttast væri að
taka Hermann af lífi, og heggur mér ónota-
lega nærri; en ég bið yðar náð að vægja hon-
um vegna Dyveke: Ef yðúr lízt svo, getið þér
sett Jörgen Hansen í stöðuna, en eg skal sjá
um, að Herntann hverfi á brott, svo að hann
verði yður eigi til trafala framar."
„Eg ætla að fara að yðar ráðum eins og áð-
ur í þessu efni,“ svaraði konungur. „Jörgen
Hansen er mætur maður, og svo fer maður
norður í land, reyndur og ráðsettur og trygg-
urmínu máli. í dag barst sú fregn frá Rónta-
borg, að Eiríki Walkendorf sé veitt erkibisk-
upsdæmi í Þrándheimi eftir Gauta.“
„Einmitt j)að,“ sagði Sigbrit.
Hún unni að vísu ekki kanslaranum fram-
ans, en hún var því fegin, að hann fór frá
hirðinni, [)\ í að hún fann að hann hafði
horn í síðu þeim mæðgum, en mátti sín á
hinn bóginn svo mikils við konung, að hann
gat orðið meira en lítið hættulegur þeim.
Þá fór hún að kvarta imn, að Dyveke leidd-
ist upp á síðkastið; hans náð væri svo oft að
héiman við stjórnarstörf, ýmist á Bahúsi, í
Svíþjóð eða í Kaupmannahöfn; hætta væri
3, að Dyveke fengi duttlungaköst, ef þessu
héldi áfrarn. Ef haiis náð gæfi leyfi til Jtess,
kvað hún sig janga til að skrifa Jörgen Han-
sen og biðja hann að senda Edle þangað til
að vera henni til skemmtunar.
„Alveg sjálfsagt,“ svaraði konungur. „Feg-
inn hefði eg viljað hafa litlu dúfuna mína
með mér í ferðunum, en Jtað er nú ókleift í
alla staði.“
Síðan fór ha-nn til Dyveke og var hjá
henni allt kvöldið. En Sigbrit skrifaði Jörg-
en Hansen, hvernig málum væri komið og
bað hann að senda F.dle Jrangað eins fljótt og
þvá yrði við komið.
„Allt snerist á annan veg en við bjugg*
umst við,“ skrifaði hún. „Konungur elskaf
Dyveke heitar en nökkru sinni áður. Hans
konungur hefur sent jjau boð, að í ráði væri
að festa honum eiginkonu af konunga ætt*
um, en hans náð halnaði ákveðið j)ví boði og
vildi ekkert um það tala meira, því að nógur
tími væri til að leggja á sig fjöturinn. — Yð*
ur er óhætt að trúa mér fyrir Edle. Hennl
skal ekkert verða að meini, og eg skal sjá um,
að hún verði leyst út með gjöfum liéðan,
þegar hún fer aftur, eða útvega festarmanni
hennaf gott lén, et' hún ætlar að ganga í
hjónaband. Konungur fer oft að orðum mh>
um, og Dyveke er í meiri ntetum en Jrér ef til
vil.l haldið, því að enginn dirfist að móðga