Nýjar kvöldvökur - 01.01.1947, Qupperneq 37

N. Kv.
DYVEKE
23
aítlaði að ýta henni til hliðar, en hún stóð
iöst fyrir.
„Færið yður til!“ lireytti liann úr sér, og
augu hans skutu gneistum.
Sigbrit þokaði sér ekki.
■ ,,Hana nú,“ sagði hann; „dirfist þér að
þrjózkast við mig, kvenskratti? Eruð þér
konungurinn eða eg? Burt með yður, — ann-
ars veit eg ekki, hvað eg kann að gera.“
, „Gerið eins og yður sýnist, yðar náð,“ svar-
aði Sigbrit með hægð og hafði ekki augun
af honum. „Eruð þér konungurinn, sem rík-
ið á allt sitt undir, eða eruð þér afglapi, sem
sólundið öllu til þess að komást einni stund-
inni fyrr í rúm til stúlku?“
Konungur var að kafna af bræði. Hann
reiddi upp krepptan hnefann, viðbúinn að
skt, en lét hann þó síga aftur. Svo andvarpaði
hann. kiknaði við og settist á bekkinn.
• H vað er að, Sigbrit?" spurði bann. „Verið
láorð og gagnorð: eg er leiður á heiminum
°g gæfi öll ríkin þrjú fyrir einn koss af vör-
mn Dyveke."
-,Er Hans konungur dáinn, úr því að þér
hruðlið svo með ríkin?“ spurði Sigbrit.
Konungur ætlaði aftur að stökkva upp á
nei sér, en luin opnaði húrðina að herbergi
sinu, og hann kom á eftir henni, þegar hún
h>r inn þangað.
Svo sagði luin lionmm frá Izard Graviusi
°K Diðrik Siaghök. Diðrik hafði komið aftur
”■ hennar og sagt henni, að liann hefði
fengið sendimanninn á þeirra mál; nú væri
ln í um að gera að koma öllu í lag, áður en
'mir Karls biskups færu að skipta sér-af
lJessu; þá fengi hann líka syndalausn, sem
'æri. g-ild í almennings augum og síðar
ni;etti fá staðfestingu á í Rómaborg.
Konungur fór að hlusta á orð Sigbritu
uieð vaxandi eftirtekt.
■ ■Þakka yður fyrir, Sigbrit," mælti hann;
”Þér ættuð að bera kórónuna, en ekki eg.
*4'g skal fara að ráðum yðar, en svo verðið
l^ér að lofa mér að njóta næðis það sem eftir
gr dags,“
Hann gekk til herbergis Dyveke, en Sig-
brit sat kyrr og lét Albrekt von Hohendorf
segja sér nákvæmlega frá öl.lii, sem við
hafði borið á Bahúsi.
„Hann er sólargapi og strákkjáni,” sagði
hun.
„Talið þér svona um lians náð?“ spurði
Afbre'kt.
„Eg tala um hann eins og orðin hljóða,“
svaraði Sigbrit, „og segðu honum frá því,
ef þú viunur nokkuð við Joað.“
„Haldið þér. að eg fari að rógbera yður?“
mælti Albrekt. „En ef þér viljið hlusta á
heilræði, Jrá gætið betur að, hvernig á stend-
ur, en þér hafið hingað til gert. Hans náð
virðir yður meir en nokkurn í ríkisráðinu;
en hann getur skipt svo skapi, að hann ráði
ekki við það, og iðrun er einskis virði, þeg-
ar hún er uin seinan. Finnst yður eg vera of
djarfmæltur?"
„Nei,“ svaraði Sigbrit. „Eg held þú sért
mér lroll'ur, og fyrir það verður Jrér um-
bunað.
17. kap. Frilta konungs.
Jörgen Hansen [jorði ekki annað en
verða við tilmælum Sigbritar og senda Edle
tif Óslóar. Honum líkaði ekki vel andinn í
bréfinu og fannst hann nokkuð drembileg-
ur'en hann var áhugamaður og bjóst við að
geta framkvæmt ýmislegt gagnlegt, ef liann
fengi vald í hendur. Um leið og bréf Sig-
britar kom, barst lionum einnig veitingin
fyrir fógfetastöðu á Björgvinjarhúsi, og vissi
hann þá, að liann átti henni að þa'kka mik-
ilsverða og tekjumikia stöðu. Hann ásetti
sér um leið að rækja svo ve'l embættið í kon-
ungs Jtágu, að hann fengi haldið því, þó að
Sigbrit missti áhrif sín. — En þá var eltir
að koma Edle í sikilning um ástæðurnar. Ef
móðir hennar hefði verið á lífi, hefði það
alls ekki verið auðvelt; en hún dó skömmu
eftir burtför þeirra mæðgna, Sigbritar o'*'
Dyveke, og þó að hún væri í öllu falli sæmd-
arkona, þá hefði Jörgen Hansen ekki kært