Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 36

114
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Jeg þeliti jafnlítið til þess fyrir skömmu
síðan, en það var nauðsynlegt, að jeg kynti
mjer þau mál, svo að nú kann jeg full skil á þeim.
Rar að auki hefi jeg útvegað mjer meðmæla-
brjef til Farnwell Brothers, stærsta og álits-
mesta firmans í þeirri grein í Cbicago. Rað
eru sömu mennirnir, sem kyntu mig firma því,
er aftur kynti mig yður. Látum okkur t. d.
segja, að hinar sameinuðu sykurverksmiðjur
kosti 10 miljónir dollara. Með þeim líkum,
sem við höfum, höfum við rjett til að mynda
hlutafjelag uppá 20 miljónir dollara. Ef al-
menningur kaupir aðeins helming þess, sem
við krefjumst, eigum við verksmiðjurnar fyrir
ekkert, en höfum þó stjórn þeirra í hendi okkar.*
♦ Hvernig fer með rekstursfje ?«
»Við þurfum ekkert rekstursfje. Allar verk-
smiðjurnar gefa arð.«
»í einlægni sagt, hr. Metcalfe, hugmynd yð-
ar virðist liggja svo opin, að næstum virðist
ómögulegt, að framkvæma hana. Rað hlýtur að
búa eitthvað undir, sem getur eyðilagt fyrirtækið?*
»Ekkert, það jeg get sjeð,« sagði Meícalfe í
trúnaði.
♦ Hvernig fer, ef almenningur kaupir ekkert
af brjefunum ?«
»Jeg hefi einnig gert ráð fyrir því. Regar
jeg var búinn að fá loforð fyrir verksmiðjunum,
var auðvitað engin ástæða til að leyna neinu,
svo að jeg hefi þegar fengið loforð fyrir kaup-
um á '/3 hlutabrjefanna og það einungis í
Michigan og Wisconsin, því að jeg hefi enn
ekkert reynt í lllinois eða meðal auðmanna í
Chicago.*
»Qott, hr. Melcalfe. Pjer virðist hafa sjeð
fyrir öllu. Jeg tek boði yðar, en bind mig
þó eigi á neinn hátt, og fer þangað, sem þjer
leiðið mig. Við getum byrjað á einni af yðar
verksmiðjum. Jeg er glöggur á tölur og vil
gjarnan sjá bækurnar, svo að jeg geti myndað
mjer skoðun um tekjur stærstu verksmiðjanna.
Jeg geri eigi táð fyrir, að þjer hafið neitt á
móti því ?«
»Nei, síður en svo. Enda þótt rekstursfje
okkar verði mikið, er þetta þó fullkomlega
heilbrigt iðnaða'fyrirtæk', og áður en 5 ár eru
liðin, getum við tvöfaldað höfuðstólinn, ef við
viljum, en þó jafnframt greitt mikinn arð.
Auðvitað verð jeg fyrir'fyrirtækinu, en jeg geri
ráð fyrir, að þjer dragið yður út úr fjelaginu
óðar og hægt er.«
»Já, það hafði jeg hugsað mjer. Jeg vona,
að þ]er hafið eigi boðið alt of hátt verð íyrir
þessar verksmiðjur?«
»Nei, það megið þjer reiða yður á. Eins
og jeg sagði yður, þekki jeg þessi viðskifti frá
upphafi til enda. Auðmann frá Chicago eða
New York hefði ef til vill mátt gabba, en ekki
kunnugan mann eins og mig, Jeg get sagt
yður, að hinn lofaði höfuðstóll kemur að miklu
leyti fiá núverandi eigendum verksmiðjanna,
þar eð þeir hafa sjeð, þvílíkan sparnað sam-
einingin hefði í för með sjer. Jeg veit mörg
dæmi, þar sem hlutabrjef verða tekin fyrir öllu
kaupverðinu.*
»Vita þeir, að þjer ætlið að selja hlutabrjefa-
upphæðina helmingi hærra en eignirnar kosta?«
»Auðvitað vita þeir það ekki, hr. Steele.
Rað er gefinn hlutur, að jeg mynda ekki þetta
hlutafjelag mjer til he'lsubótar. En allir, sem
vita um framfarirnar ihnan sykuriðnaðarins í
4 — 5 ár, vita, að honum muni fleygja geysi-
lega fram á næstu 5 — 6 árum.«
»Gott, hr. Metcalfe. Jeg skal vera tibúinn
að fara á morgun, sje það eigi of snemt fyrir
yður.«
Rannsókn John Steele á sykurrófnagerðinni
leiddi það eitt í ljós, að hr. Metcalfe hafði
síður en svo ýkt á nokkurn hátt. í góðu tómi
athugaði hann leiðsögumann sinn meðan þeir
voru saman, og því betur sem hann kyntist
honum, því betur gast honum að honum.
Væri heiðarlegur maður til í landinu, virtist
það vera William Metcalfe, þrátt fyrir það, þó
að hann byði eignirnar út fyrir helmiugi meira,
en hann gaf fyrir þær. Samviska Steele var
ekki sjerlega viðkvæm að þessu leyti og skoð-
un hans var sú, að sá maður væri heimskingi,
sem eigi færi eins langt og hann gæti. Áður
en hann sneri við til Chicago, hafði hann því