Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 41

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
119
og við höfðum ráðgert. Pað var þá niður-
staðan á hlutabrjefakaupunum, sem. kom Nichol-
son til að ganga í fjelagið.*
»Já, svo er það, það er að segja, ef hann
fær sæti í stjórninni, og jeg vona, að þjer
hafið ekkert á mótt því,«
»Ekki á neinn hátt. Jeg er þvert á móti
mjög ánægður yfir þeirri ráðstöfun. Annars
eruð það þjer, sem hafið ákvörðunarrjettinn
með skipun í þetta sætí. Jeg hefi því engan
rjctt til að mótniæla, þó mig langaði til.c
Retta var sagt með barslegum einfeldnissvip,
að Metcalfe, sem enn hafði samviskudreggjar,
komst í bobba.
»Rjett,« tautaði hann, »en samt sem áður
er mjer illa við að útnefna nokkurn, sem yður
væri illa við.t
»Mjer er óskiljanlegt, Metcalfe, hvaðan yður
hefir borist sú hugmynd, að jeg hefði á móti
Nicholson. Jeg er einmitt glaður yfir því, að
þjer hafið fengið hann til að ganga í fjelagið.
»Mjer þykir vænt um að heyra yður segja
þetta,« mælti Meicalfe, sem virtist í klípum
yfir því, að samtalið hafði beinst í þessa átt.«
Hingað til höfðu fundir fjelagsins verið
haldnir á skrifstofum Steele. En í dag átti
lokafundurinn að haldast í húsi því, er banki
sá var í, er lagði fjelaginu til rekstursfje. Steele
átti þannig að mæta Ijóninu í þess eigin heim-
kynni, þvi að hann efaðist ekki um, að Peter Berr-
ington, Nicholson og fjelög þeirra áttu bankann.
Fundurinn átti að byrja kl. 3 og Steele kom
alveg á rjettum tíma, síðastur allra. Nicholson
stóð í miðjum hópnum. Metcalfe, sem nú
hafði alveg náð sjer, sagði á hinn vanalega.
kankvfslega hátt:
»Jeg held, að herrarnir hafi hist áður, svo
að vanaleg samkynning er óþörf á milli yðar,
hr. Steele og hr. Nicholson.*
»Jeg hefi orðið fyrir þeirri vafasömu ánægju,
að hitta Steele áður undir kringumstæðum,
sem ekki er sanngjarnt að jeg gleymi,« sagði
Nicholson róiega. »Jeg tel mig einn af hin-
um mörgu aðdáendum hr. Steele.«
^Rað er mjög vingjarnlegt af yður að segja
þetta, hr. Nicholson,* sagði Steele og rjetti
honum brosandi hendina. »Við það tækifæri,
sem þjer eigið við, var jeg svo óheppinn að
vera mótstöðumaður »Amalgameret sápa«. Jeg
er því nú enn glaðari af því, að jeg er á
vissan hátt fjelagi jafn ágæts fjelags, enda þótt
jeg hafi eigi aðgang að öðru en forsfofunni.*
»Ánægja yðar er engin mót þeirri, sem
grípur mig við að hafa yður meðal vor.«
Steele hneigði sig í þakklætisskyni. Pað var
eins og ljónið væri farið að slá Daníel gullhamra.
»Pað er orðið framorðið, herrar mínir,«
mælti hinn alvörugefni Farwell eldri um leið
og hann settist við endann á hinu langa borði.
Hinir forstjórarnir settust einnig beggja meg-
in borðsins. Hægra megin Nicholson, því
næst Metcalfe og loks Farwell yngri. Beint á
móti Nicholson sat Steele og menn þeir, sem
hann hafði útnefnt, utar frá honum. Liðinu
var þannig skipað, að alt virtist mundi geta
fallið í Ijúfa löð. Hlaðar af skjölum lágu fyrir
framan formanninn og blek og penni fyrir
framan hvern mann. Steele sat með ágæt;s
uppgerðargleðisvip og braut heilann um, hvaða
brögð N cbolson mundi ætla að hafa í frammi.
N cholson sat álútur yfir plöggum sínum og
reyndi hvern pennann eftir annan. Formaðurinn
rakti sögu fjelags:ns í stórum dráttum þar til
hlutaútboðið hófst, las upp skjöl og tölur, sem
ætla mátti, að öllum viðstöddum væru kunnar.
Allir þögðu. Nicholson leit ekki upp, fyr en
formaðurinn nefndi upphæð þá, sem keypt
hafði verið fyrir.
»Hvað er þelta, hr. Faiwell,* mælti hann
rólega, um leið eg hann leit upp. »Hvaða tala
var það, sem þjer nefnduð?«
Farwell endurtók upphæðina.
»Og hvað var hinn opinberi höfuðstóll
fjelagsins ?«
Farwell nefndi upphæðina.
»Pá vantar eina rniljón?*
»Hjer um bil, hr. Nicho!son.«
Nichohon setti upp mjög alvarlegan svip.
Hann sneri sjer með hægð að Metcalfe, sem
sat til hægri handar honum og leit flóttalegum