Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 105

NÝJAR KVÖLDVÖKOR.
183
Morgnar,
Þá vekjendur kalla til verka, með sól
Ofllveganna takmörkum eyða.
Og starfshuginn fer yfir bygðanna ból,
þá byrtir til fjalla og heiða.
Mennirnir stækka, hvert llf verður leit,
og Ijósboðar söguna ríma.
Þá vegurinn liggur um vorlöndin heit
til vöggu' hinna óbornu tlma.
í dagroðans sölum er dögginni kynt
hið dýrlega morgunsins bál.
Hver steinvala glóir sem nýmótuð mynt,
myrkrið úr slakka og skál
hverfur í fjallanna breiðu brjóst
cða bárunnar kafar hyl.
Dalirnir opnast, — í dag vetir sól
og drekka hinn streymandi yl.
Morgunlofts-hrönnin á moldinni svall
og mintist við gróandi völl.
Svo roðnar í kinnum hið fangbreiða fjall
og fossanna demantamjöll.
Bæirnir opnast. — Við blikandi sund
sjest blána hin nýstrengda voð,
og síðustu skuggarnir fylkja sjer fast
undir fossinn af siglandi gnoð.
Er dagar af ári eða öld yfir heim
á andinn sín raunlausu svið,
undir stígandi sól er starfað af þeim,
sem strjúka burt aldanna ryð.
Hvert málmbrot er fægt og hver minning er skýrð
í morgunsins goðvígða eld.
Frá Íangarma hugtökum leitandans flýr
að lokum hið síðasta kveld.
Hún hjó pá oft aldanna höggormstönn,
sem horfðu’ inn í skóganna dul;
bóndann, sem ægja fanst blátinda fönn,
og banvænt hið svalandi kul.
En jöklanna blik gefa landinu lit
og ljósvarp í stórhugans sýn.
Engin miðalda-djöfull, nje myrkviðar trú
hefur mátt par sem heiðríkjan skln.
Peir máttmenn, sem Ieitt hafa Brúnó á bál
og banadrykk Sókrates rjett.
Með prælsóttans blindni í pýlyndri sál
á jjjóðirnar brennimark sett.
Hvert sinn, er mannviti musterið rauf,
tók myrkranna lið nýja gröf.
og kyrstöðuhugur i skuggunutn skalf,
ef skin fór um lönd eða höf.
Við hljótum að dá, hve sú fylking ej; fríð,
sem fer gegnum aldanna röð:
Krossfesta og brenda og bióðstorknum lýð,
hinum blinda og vesæla Höð.
En hugirnir stækka við storma og gný
og ströndin fær víkingasvip,
er herjandi brimrastir bjóða’ henni fang,
með boðanna íseilnu grip.
Svo reisti sjer múgurinn hörga og.hof
yfir hræjum, — par myndaðist töf,
pví púsundir sungu’ hinum Iátna par lof
en — lögðu pann næsta í gröf.
En Guðssyni fæðir hver einasla öld,
sem eldana kynda á ný;
og bjartir og djarfhuga horfa yfir heim
í hrannandi orustugný.
Hver starfsmanna-bylting, stór eða smá,
hún 'stækkaði jarðbúans kjör,
þó borgirnar eyddust, pvi alheimsins prá
dró andann og lyftist um skör.
Peir fjellu’ undir eggjar, sem unnu peim mót
og æltjörðin drakk peirra blóð.
Úr fórnanna jarðveg með örhraða óx
svo önnur og hugstærri [)jóð.
Hátt yfir aldir ber morgnana menn
við merki hins eilífa ljóss.
Og púsundir sóttu og sækja fram enn
til sigurs, er deyja án hróss.
En skuggarnir flýja í krika og kró,
er kirkjurnar fyllast með sól.
Himnarnir opnast. — Sú hugsun var stór,
sem hnattanna miljónir ól.