Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 15

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
93
»Hann hafði bestu ástæðu til að neita mjer
um þá peninga. Jeg var hræðilegur auli í
þann tíð, og hjelt, að mjer myndi alt hepnast.
Regar jeg átti eigi það, sem jeg óskaði eflir,
ímyndaði jeg mjer, að jeg þyrfli eigi annað en
heimta það. Jeg skildi við óberstann í reiði
og jeg viðurkenni nú, að jeg hefi geit góð-
um mönnum stórlega rangt til.«
»Rað hafa ef til vill fleiri átt hlut að máli
en óberstinn?*
Já, jeg var trúlofaður bróðurdóttur hans, og
þar sem það er elckert leyndarmál, get jeg
strax tjáð yður, að Sú trúlofun hefir verið
endurnýjuð í dag.«
Ræðismaðurinn blístraði, en hælti alt í einu,
því að honum datt í hug, að það væri eigi
tilhlýðilegt, að láta undrun sína í Ijós á þann
hátt.
»Jeg óska yður til hamingju, Steele. Hún
er fríð stúlka.c
»Svo er sagt,« svaraði hinn gæfusami maður
um Ieið og hann kvadd', þungur á svip.
Ræðismaðurinn tortrygni gat nú blístrað
eins og hann vildi og það gerði hann. Því
næst tautaði hann fyrir munni sjer:
»Mjer er alls eigi um þetta gefið. Steele,
vinur minn, lítur út eins og væri verið að
leiða hann á höggstokkinn. Hann stóð sem
steini lostinn, þegar jeg talaði um Bech við
hann í gærkvöldi, og það var bersýnilegt, að
hann vildi eigi að jeg skildi sig einan ettir
hjá óbersfanum. Jeg hefi illar bifur á óberst-
anum. Rað veit hamingjan, að jeg skal leggja
snöru fyrir óberstann, sem að minsta kosti
getur eigi gert neinn miska.«
Stohes brautlengi heilann um málið, en hætti,
er óberstinn gekk inn. Hann kom til að spyrja
eftir brjefum, því að skrifstofa ræðismannsins
var jafnframt póststofa fyrir fjölda ferðamanna
frá Bandaríkjunum.
Rar höfðu engin brjef komið til Bechs og
hann ætlaði að fara, en þá mælti Stohes:
»Dokið andartak, óbersti. Rjer eruð góður
vinur Steele. Er ekki svo?«
Óberstinn sneri sjer við.
»Já. — Hvers vegna spyrjið þjer?«
»Jeg ætlaði að tala nokkur orð um hann
við yður, ef yður er sama. Jeg er einnig
gamaM vinur hans, en því miður er jeg fátæk-
ur, svo jeg get eigi orðið honum að miklu
liði. Talaði hann um fjárteiður sínar við yður,
eftir að jeg var farinn?*
»Nei,« sagði óberstinn og hnyklaði biýrnar.
En hvað það er likt honum. Jeg fór þó til
að gefa honum tækifæri til þess. Jeg bið yður
afsökunar á framferði mínu í fyrsta sinn, sem
þjer komuð hingað. Auðvitað vissi jeg heim-
ilisfang Steele, en jeg hjelt, að þjer væruð
ef til vill einn af lánardrotnum hans, og Guð
veit, að hann er' bú:nn að fá nóg af þeim.
»Hvað er þetta? Hvað eigið þjer við ? Ef
hann selur hlutabrjefin sín í Northern Pacific,
er hann auðugur maður, auðugri en þjer getið
ímyndað yður, ef hann selur undireins. Hann
getur grætt miljónir á þessum hlutabrjefum
eins og stendur.«
»Hann hefir þá eigi sagt yður, hvað hann
hefir gert við þau ?«
Óberstinn varð enn rauðari yfirlitum og
hann vætti varir sínar um leið og hann sagði:
»Nei, hvað hefir hann gert við þau?«
»Pvert ofan í ráð mín hefir hann sent þau
til vinar síns eins, er heitir Philip Manson,
í New-York, og hefir eigi svo mikið sem
kvittun fyrir þeim. Pjer þekkið Wall Street,
svo að jeg þarf eigi að segja rneira.*
Óberstinn þekti bersýnilega Wall Street, því
að hann stamaði:
»Bölvaður asninn.*
»Einmrtt. Steele er allra besta grey, og við
megum eigi láta hann fara í hundana, Mjer
datt í 'hug, að þjer munduð ef til vill vilja
hjálpa honum að einhverju Ieyti.«
»Mjer finst, ræðismaður góður, að það sje
sjerlega undarlegt af yður, að biðja mig,
alókunnugan mauninn, að kasta fje mínu í
asna, sem getur ékki einu sinni gætt auð fjár,
þegar hann hefir eignast það.«
Aftur átti Steele andvökunótt, en um morg-
uninn snemma fjekk hann brjef og áríðandi