Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 55

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
133
Regar mesti taugaæsmgurinn var um garð
genginn, fanst Steele, að hann vera alveg að
gugna. Rað var að vísu satt, að hinn mikli
Peler Berrington var dauður, en sú fróun, sem
hann í fyrstu hafði fundið til, er hann heyrði
lát hans, var horfin, áður en hann náði í borg-
ina. Menn deyja, en starfskerfi og að'erðir lifa.
Var, jaegar öllu- var á botninn hvolft, skuggi
Berringtons horfinn, nú, þegar hann sjálfur var
orðinn skuggi? Óvissan um alt hafði hin
skaðvænlegustu áhrif á Steele. Jafnvel þegar
hann fór um fjölmennar götur, varð hann að
gæta sín að æpa ekki upp og fórna höndum
til himins og biðja:
>í Guðs nafni, ef þjer ætlið að gera mjer
eitthvað, þá gerið það strax og hættið svo!«
Pað var eigi af því, að hann óttaðist að
vera gerður öreiga eða jafnvel verða drepinn,
hvorttveggja það hafði hann fyr horfst í augu
við á umliðnum árum. Pað var óvissan um,
hvenær og hvernig höggið kæmi, sem þjáði
hann. Stundum gekk hann um gólf í her-
bergi sínu með krepta hnefa og nístandi tönn-
um og endurtók við sjálfan sig : »Pú verður
að hætta að hugsa um þetta, annars missirðu.
vitið.« En þrátt fyrir ásetning hans, var hon-
um ómögulegt annað en hugsa upp varnarráð
við einhverri ósjeðri hættu, er hann ætti í
vændum.
Hætta sú, er vofði yfir höfði honum, var
svo skýjaborgakend, að ef hann talaði um
hana við einhvern, gat hann átt á hættu, að
verða að athlægi um þvert og endilangt land-
ið. í veröld, sem var iðin, hagsýn og vinnu-
gefin, var það ósennilegt, að hópur manna,
sem hann þekti einn úr og það lítilsháttar,
gæti seíiö á ráðstefnu í stórhýsi í New-York
utn, hvernig ætli að myrða ungan mann í
Chicago, því að þessir menn voru mjög trú-
hneigðir og góðgerðasamir. Menn, sem höfðu
stofnað háskóla, skóla og sjóði, og að öllu
leyti gert meiri góðverk en dæmi voru til áður.
Aðahökin voru þó sú staðreynd, að þetta voiu
alt útsmognir kaupsýslumenn, hygnusfu kaup-
sýslumenn í heimi, sem aðeins hugsuðu um
viðskifti, og því eigi gat dotlið hefnd í hug,
einnig vegna þess, að hefnd var engin verslun
og enga peninga á henni að græða. Með
mikli n rökum höfðu hinir sömu menn að vísu
verið ákærðir fyrir að kveikja í verksmiðjum
keppinauta smna, fyrir að stofna til verkfalla
og auk þess marga aðra glæpi gegn friði og
öryggi í Bandaríkjunum, en ekkert af þessu
hafði sannast upp á menn þessa. Við rannsókn
á ástæðum glæpsins hafði ætíð, þegar henni
þá eigi var hætt í upphafi málsins, sannast, að
glæpirnir voru að kenna undirmönnum þeirra,
sem höfðu gert meira en þeir höfðu sk'pun
um.
Fjármálamennirnir í byggingunni háu á
Broadway höfðu hreinar hendur. Engin kvek-
arasöfnuður hefði getað verið andstæðari hryðju-
verkutn, heldur en þessir ágætismenn í New
York. Hefði Steele sagt frá hengingarsögunni
vestur í fjöllunum í Black Hills, mundi fólkið
hafa litið svo á, að hjer væri um gaman frá
hálfu fjallabúanna að ræða við tískuherra frá
Austurríkjunum. Enginn vissi betur en Steele,
að ómögulegt var að koma fólki til að trúa
því, að samhand væri milli Dakota Bill frá
Black H IIs og N cholson í New York. Hann
var viss um, að námamennirnir þektu eigi
N cholson, en að þeir voru fokreiðir við náma-
eigandann, hver sem hann var, og að ákvörð-
un þeirra um að hengja hann, er þeir höfðu
klófest hann, var ofur eðlileg.
Alice Fuller, sem hafði leitt hann ígildruna,
eins og hin tömdn dýr leiða villidýrin á högg-
stokkinn — hún vissi ruðvitað, fyrir hvern hún
vann, en Steele efaðist um, að hún hefði staðið
í beinu sambandi við N cholson. Pegar hann
hugsaði um hina friðu stúlku, hraus honum
hugur, og af fjölda ástæða málti frásaga þessi
eigi kvisast. Að láta gabbast af snoturri konu,
var aðeins það eitt, að innlimast í herskara
þeirra flónshöfða, sem náði alla leið frá Adam
óg til ársins 1905.
Pað var mjög örðugt f/rir Steele að hugsa
eigi um Amalgameret-sápufjelagið, því að blöð-
in voru altaf full af greinum um Peter Berring-