Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 39

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
117
brotinu. En þegar hann hafði sjeð höfuð
Nicholson í dyrunum, vissi hann strax, að
»Amalgameret-sápa« hafði ákveðið að fjefktta
hann. Hið fyrsta, sem henum datt í hug, var
að ef til vill væri rjettast að tala um málið við
duglegan lögmann. En hvað gat lögmaður
gert fyrir hann ?
Þar að auki átti hann enga peninga til að
færa mál fyrir. Rví meir sem hann hugsaði
málið, því verri urðu líkurnar. Vafalaust var
bankinn, sem peningar hans voru í, eign þessa
yfirgripsmikla fjelags — »Amalgameret sápa.«
— Það voru ótal lagakrókar til þess að kyr-
setja peninga hans f bankanum, og leitaði hann
rjettar sfns fyrir dómstólunum, mundi það
kosta of fjár. Hann yrði í sífeidum yfirneyrslum,
áfrýjun á áfrýjun ofan, uns miljónir hans hurfu
sem dögg fyrir sólu. Hann var jafnfastur í
klóm »Amalgameret sápa« eins og honum
hefði verið varpað fyrir fætur hins volduga
fjelags, bundnum á höndum og fótum. Hann
fann til ótta og angistar yfir þeirri óvissu, að
vita eigi, hvernig þessir ræningjar hefðu í hyggju
að flá hann. Þrátt fyrir þessar dapurlegu hugs-
anir, datt honum þógamanleikurinn »Michadoen«
í hug og hann fór að brosa. Mundu kvalir
hans verða langvinnar og enda í sjóðandi olíu
eða yrði honum stútað í einu axarhöggi. Reiði
hans beindist meir gegn Metcalfe, sem virtis
heiðarlegur, en gegn Nicholson eða Berrington.
Hann langaði mest til þess að reka Metcalfe
rokna kjaftshögg, en hann vissi, að hvernig sem
leikar færu, yrði hann að reyna að stilla sig
og láta eins og ekkert hefði í skorist við fje-
laga sinn og aðra út í frá.
Næsta morgun heilsaði Steele fjelaga sínum
brosandi eins og vant var.
»Nú, Metcalfe, hvernig gengur?*
»ÁgætIega,« sagði Metcalfe. »Alt mun ganga
af sjálfu sjer svo auðveldlega, að þjer munuð
eftir á undrast, að þjer nokkru sinni efuðust
um heppilegan árangur.«
»Það vona jeg,« svaraði Steele stöðugt bros-
andi, enda þótt hin tvíræðu orð fjelaga hans
væru eins og högg í andlit honum.
Fjelagið var f raun og veru stofnað — það
er að segja, nokkrir skrifstofumenn hjá Steele
og bræðurnir Faiwell höfðu slegið sjer saman
um »Hinar samstarfandi, sameinuóu sykurverk-
smiðjur.« Fjelagið var skrásett undir lögum
ríkisins New-Jersey. Staifsmennirnir voru ráðnir
og verksmiðjur þær, sem voru í einstakra manna
eign, keypti fjelagið fyrir helmingi hærra verð,
en Steele og Metcalfe höfðu greitt fyrir þær.
Pað varð að samkomulagi, að stjórnin yrði í
7 manna höndum. Steele álti að iilgreina tvo
og Metcalfe tvo, en þeir áttu að útnefna for-
manninn í sameiningu. Metcalfe stakk upp á
eldri Farwel til þessa og þeim yngri sem með-
stjórnanda. Steele samþykti uppástungu þessa,
þar sem enginn var jafnsnjall Farwell eldri í
öllu, er snerti hlutafjelög og lög um þau. Að
því er hinn meðstjórnandann snerti, er Metcalfe
hafði rjett til að velja, þá lýsti hann því yfir,
að hann gæti eigi útnefnt neinn, þar sem hann
væri svo ókunnugur kaupsýslumönnum í Ch!ca-
go. Hann bætti því jafnvel við, að hann vildi
gjarnan eftirláta Steele að velja einnig þennan
meðstjórnarmann, og þessi yfirborðsvinátta hafði
einnig eyft öllum grun hjá Steele um, að menn
hefðu í hyggju að bera hann atkvæðum á að-
alfundinum. Hann mintist þess með gremju,
nú þegar orðið var of seint að ráða bætur á
því. Steele og meðstjórnendur hans gátu haft
í öllum höndum við Metcalfe og hans sljórnar-
nefndarmenn, en formannsatkvæðið hlaut að
ráða úrslitum. Síðan Steele sá hið einbeitta
andlit Nxholsons í ganginum á Grand Paci-
fic gistihúsinu, var hann í engum efa um, að
bræðurnir Faiwell voru í þjónustu Peters Berr-
inglons.
Loksins var öllu hleypt af stað og almenn-
ingur gekk í gildruna eins og vanalega. f
fyrstu gekk alt ágætlega; voru á skömmum tíma
keypt hlutabrjef fyrir 19 miljónir, en meira
seldist ekki. Pað vantaði þannig eina miljón
til að öll upphæðin seldist, og svo virtist, sem
þetta hefði undarleg áhrif á Metcalfe. Steele
gætti hans nákvæmlega og sá, að hann var
órór og að því er virtist, mjög óánægður.