Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 90

168
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
hann hafði ekki nóga peninga fyrir farseðil til
Hampshire.
»Nú, jæ-ja, látið þjer mig þá hafa farseðil
eins langt og peningarnir hrökkva,* sagði Ge-
org Ágúst kæruleysislega.
Klukkutíma síðar steig hann út úr lestinni
við litla járnbrautarstöð, nokkrar mílur frá
Warwicks Wold, þar sem Daniels bjó. Breiður
þjóðvegur lá þaðan milli frjósamra akra. Fólk
var önnum kafið við heyvinnu.
Hann reikaði af stað og var hinn ánægðasti.
Vonaði hann að ná til Warw'cks Wold fyrir
kvöldið. Hann leit með meðaumkun á fólkið,
sem var við vinnu sína. »Vejlings fólkið! Hvað
vissi það um fegurð lifsins? Nei,« hugsaði
Georg Ágúst, »vinnan rænir allri lífsgleði.«
Hann beygði sig niður til að slíta upp blóm
og festa í hnappagatið. í sama bili heyrði
hann eitthvert hljóð. Hann leit í kringum sig,
en gat ekki sjeð nokkra lifandi manneskju neins-
staðar í nánd. Rjett í því heyrði hann sama
hljóðið aftur.
»Rað er víst aðeins hjeri, sem hefir verið
veiddur í snöru,« hugsaði Binnell. Hann hafði
einu sinni sjeð það gert. Rað var grimdarleg
veiðiaðferð. Hann hljóp út af veginum og
skaut kjariinu til hliðar. Hljóðið heyrðist enn,
Og nú var það angistaróp. Hann hvatti sporið.
»Hamingjan hjálpi mjer!« hrópaði hann,
þegar hann sá gráan böggul, sem lá í grasinu
á bakkanum á skurði einum djúpum. Hann vissi
undir eins hvað var í bögglinum. L!tið, Ijóst
höfuð gægðist út úr honum. Binnell beygði
sig niður og leysti ullarvoðina, sem bundin var
utan um.
Lítill Ijóshærður hnokki starði á hann og
munnurinn litli var tilbúinn að hljóða á ný, en
er hann sá ókunnan mann, varð hann svo
undrandi, að hann steingleymdi að hljóða.
Drenghnokkinn var á að giska ársgamall.
»Litli anginn þinn,« tautaði B'nnell. Dreng-
urinn myndaði sig til að brosa, en gre'p svo
með allri hendinni um þumalfingur Binnells og
stakk honum upp í sig.
»Nei, vinur minn,« sagði Binnell ákveðinn.
»Retta lætur þú ógert. En hver ert þú? Kanske
ofurlítill Móse. Jeg verð þó að segja, að þú
átt heldur þokkalega foreldra.*
»Ba-ba-by,« hjalaði barnið og reyndi að
standa upp, en valt undir eins um koll. Georg
Ágúst hló. »Jeg skal hjálpa þjer, lítill.« Hann
rjelti drengnum hendurnar, sem greip þær og
brosti glaðlega.
»Rað er víst nafnspjald, sem saumað er fast
þarna á skyrtuna þína,« sagði Binnell og reif
laust, óhreint umslag, sem var fast við skyrt-
una. í umslaginu var svohljóðandi brjef:
»Kæra kona eða karlmaður eða hver sem
þú ert! Komdu barni þessu á munaðarlausra
hæli. Við getum enga vinnu fengið. Við ætl-
um að fara til Ástralíu og við getum ekki
haft barnið með okkur. Gefðu ríkinu það.«
»Petta er laglegt,« sagði Binnell og leit á
drenginn, sem nú saug þumalfingur sinn f
ákafa.
»Rú heyrir engum til og foreldrar þínir hafa
hugsað, að þú gætir tekið upp baráttuna fyrir
lífinu aleinn áður en þú getur sagt ba-ba.«
»Ba-a, ba-a,« endurtók barnið í sama tón.
Bmnell hló aftur.
»Bravó, lítill,. sagði hann. »En hvað á jeg
nú að gera við þig? Ekki get jeg tekið þig
með mjer til Bob. Jeg verð víst að fara með
þig til næsta bóndabæjar og senda þaðan orð
til einhvers munaðarlausra hælis, eða einhverr-
ar annarar stofnunar, sem tekur á móti svona
landshornamönnum. En skömm er að því,«
tautaði hann.
Drengurinn spriklaði öllum öngum af ánægju,
þegar Binnell lyfti honum á öxl sjer. Hann
reif í hár Binnells og togaði í það af öllum
kröftum.
En eftir stutta stund varð drengurinn syfjað-
ur. Binnel tók hann af öxl sjer og hjelt á
honum í fanginu. Litli, Ijósi kollinn hagræddi
sjer á handlegg Binnells og eftir litla stund
lukust augun aftur. Binnell leit á litla andlitið.
Hann fór að hugsa um, hvað mundi verða utr.
þennan litla dreng og vonaði með sjálfum sjer,
að allir yrðu góðir við hann á barnahælinu,