Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 87

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
165
er við sátum notalega í hinni þægilegu vinnu-
stofu hans og drukkum whisky og reyktum
vindla.
»Jeg hitti Signe af tilviljun úti í sveit. Pað
var ein af þessum tilviljunum, þegar foisjónin
sjálf tekur í taumana. Hatturinn hafði fokið af
mjer. Jeg þaut eins og byssubrendur á eftir
honum til að reyna að ná í hann, og allir,
sem óku eftir veginum, gerðu alt, sem þeir
gátu, til að aka mig um koll. En mjer var alveg
sama um það. Er nokkur eins fíldjarfur og
maður, sem er að elta hattinn sinn eða annars
manns? Án allrar athugunar og aðgæslu ryðst
maður á hvað sem fyrir verður til að bjarga
flík, sem maður getur fengi keypta f næstu búð
fyrir sex krónur. Eftir því sem jeg best veit,
er ekki enn búið að gefa neina sálfræðilega
skýringu á þessu fyrirbrigði. Nú, jeg hljóp nú
á eftir hattinum mínum, og skilirðu það. Pað,
sem S'gne dáist mest að hjá hverjum karlmanni,
er hugrekki — karlmanns-hugrekki.«
»Varstu þá með henni?* spurði jeg.
»Nei, það var hún, sem náði hattinum.
Hann stöðvaðist rjett fyrir framan fæturnar á
henni. Nokkur augnablik gleymdi jeg alveg,
hvað jeg var að elta, já, jeg varð svo utan
við mig, að jeg greip til höfuðsins til að taka
hattinn ofan og varð alveg hissa, er jeg fann,
að hann var þar ekki. Jeg var gersamlega dá-
leiddur, og jeg þori að fullyrða, að jeg leit
mjög aulalega út, þar sem jeg stóð þarna
fyrir framan hana og tautaði: »Púsund þakkir,
ungfrú,* og ýmsa aðra heimsku, sem manni
dettur í hug við slík tækifæri. Að lokum varð
hún að minna mig á, að taka hattinn upp.
Við ætluðum að fara með sama bílnum og
þarna sátum við nú hlið við hlið. Jeg hafði
ekki hugrekki til að segja eitt orð við hana,
en þegar hún fór út úr bílnum í námunda við
stað þann, sem jeg ætlaði til, tók jeg eftir því,
að hún hafði gleymt bók einni, og í bókinni
lá umslag með nafni hennar og heimilisfangi.
Jeg fann bústað hennar og svo kynlega vildi
til, að við það tækifæri upplýstist það, að
móðir hennar hafði gengið á skóla með frænku
minni í móðurætt. Já, lífið er flókið.«
»Nú,« sagði jeg, því að satt að segja varð
jeg fyrir töluverðum vonbrigðum við að heyra
þessa sögu. Jeg hafði búist við annari og
skemtilegri sögu. »Svo hefr þetta farið á
venjulegan hátt. Pið hafið orðið góðir vinir,
trúlofast og gifst ...»
Carstens mótmælti gremjulega: »Svo hæg-
lega gekk það nú ekki til. Sign’e var róman-
tisk að eðlisfari. Smátt og smátt fór henni að
þykja vænt um mig, þori jeg að fullyrða, «n
ekki þorði jeg að biðja hana um að giftast
mjer, því að jeg var ekki viss um, að jeg væri
nógu hugrakkur handa henni. Eins og jeg
sagði þjer áðan, þá tekur hún hugrekki fram
yfir alla aðra eiginleika, og hún Ijet mig skilja,
að ef hún giftist nokkurn tíma, yrði [aað að vera
hugrakkur maður, sem hún ætti. Nú, jeg er
nú engin gung3, en á hina hliðina hefi jeg
aldrei álitið mig neina hetju. Jeg lít ekki út
fyrir að heyra undir þann flokk, sem kallast:
»Riddarar án hræðslu og ámælis.c Signe hafði
líka augun opin fyrir því. En hún myndi að
lokum, vonaði jeg, verða sannfærð um hug-
rekki mitt og láta sjer nægja innri sannfæringu
sfna, ef að um þetta leyti hefði ekki komið
annar keppinautur fram á sjónarsviðið.
Hann hjet Haraldur Petersen. Pað var fall-
egur, ungur miður, einn af þessum háu, blá-
eygu mönnum, sem stúlkur milli þrettán og
fimtán ára aldurs eru mest skotnar í, og auð-
vitað varð hann undir eins bálskotinn í S'gne.
Við urðum afskaplega hræddir um hana hvor
fyrir öðrum og hvað Signe snerti, virtist henni
lítast jafnvel á okkur báða. En afbrýðissemin
gaf mjer þó hugrekki til að biðja hennar. Har-
aldur bað hennar einnig og báðir fengum við
það svar, að henni litist j-.fnvel á okkur báða.
Hún sagði við mig, að henni litist vel á Har-
ald af því að hann hafði alt það til brunns að
bera, sem jeg hefði ekki, og benni litist vel á
mig af því að jeg væri eins og jeg væri. Pað
var nú ekki svo vitlaust, eða hvað finst þjer ?