Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 29

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
107
yður að setja fje yðar flest í trygg verðbrjef,
en láta hveitið eiga sig.«
»Já,« sagði Tom, »jeg skal gæta að mjer.
Jeg er samt sem áður leiður yfir |aví, að hætta
alveg við þetta, þar sem það er ábyggilegur
gróði.*
»Ef það reynist svo,« mælti Steele, »skal jeg
láta yður hafa ágóðahlutdeild, sem þóknun
fyrir þær upplýsingar, er þjer hafið gefið mjer.
Farið beint heim til yðar með blaðið. Skrifið
skýrslur um líkur fyrir uppskerunni á ýmsum
stóðum og gefið upp nöfn þessara staða. Látið
engan vita, hvað þjer hafið fyrir stafni og
vinnið alla nóttina, ef nauðsyn krefur, þar til
skýrslan er tilbúinn. — Rað verður annríkis-
dagur. — Verið þjer sælir.«
Kaup Steele kom öllum að óvörum. Auð-
vitað vissi enginn hver kaupandinn var, en
verðið hækkaði smátt og smátt, þar til komið
var í 78, en þá gaf Steele strax skipun um að
selja þau 1 miljón bushel, sem Tom átti, með
það tvent fyrir augum, að útvega manninum
fje hans aftur og fá verðið aftur lækkað, svo
að hann sjálfur gæti keypt ódýrar Salan fór
fram klukkustund áður en kauphöllinni var
lokað og á rjettum tíma. Skipun um að selja
kom úr einhverri átt, sennilega frá New York
og hveiti var boðið út í takmarkalausum mæli
fyrir það verð, sem kaupandinn vildi gefa fyrir
það, Pað var einhver, sem vildi fá verðið
lækkað. Styrjöldin var hafin milli tveggja afla,
sem hvorugt þekti hitt og öllum illum vætt-
um var slept lausum í Chicago. Kauphöllin
fór öll á ringulreið og verðið hrapaði niður.
Steele stöðvaði kaupendur sína og beið eftir
því, hverju fram yndi. Lokaverðið var 653/s.
Um nóttina lagði Sleele niður fyrir sjer, hvað
gera ætti. Þrátt fyrir kaup sín daginn áður
átti hanu 1 miljón dollara að hlaupa upp á.
»Vinur minn, »Baissistinn« (sá, sem vill fá
Iækkun á vöru á kauphöll) mun sennilega
halda áfram sókninni til að hræða mótstöðu-
mennina. Færi hann verðið niður í 60, ætla
jeg að kaupa 5 miljónir bushels. Hvert sem
það fellur frekar er sama og tap 50 þús. doll-
ara. Hveiti fór 1S94 niður í 50 og næsta ár
niður í 483/4, en annars hefir það aldrei fallið
svo mikið í síðusfu 40 ár. Falli það svo
mikið, hefi jeg mist x/s miljón dollara, en jeg
get enn haldið áfram.«
Næsta dag hjelt óreiðan áfram og verðið
lækkaði stöðugt; fór það niður í 59 og fyrir
það verð og alt að 61 keypti Steele 5 milj-
ónir bushels.
Hver var það, sem hjer var að verki? Pað
vildu blöðin gjarnan vita. Var það eins og
haldið var, bardagi milli New York og Chicago?
Allir hveitikaupmenn voru spurðir spjörunum
úr, en allir fullyrtu þeir, að þeir væru aðeins
áhorfendur með regnhlíf yfir höfðinu og báðu
jafnframt guð fyrir sjer. — Pað liti út fyrir
fárviðri, svo að best væri að hafa húsaskjól.
Auðvitað hefði John Steele nú gjarnan getað
hætt. Honum var sæmlega borgið — jafnvei
fullkomlega trygður, ef hann bara hjelt þessu
til streitu, og mátti það kallast góð aðstaða.
En hann hafði ráðagerð í huga, enda þótt
hann hefði ákveðið að kaupa ekki meira, nema
verðið fjelli niður í •/* dollar. Færi svo, var
áhætían geysimikil. Samt sem áður ákvað
hann þetta kvöld, að framkvæma ráðagerð
þessa, sem átti eftir að endastinga bollalegg-
ingum margra manna. Hann stakk skýrslu
Tom um hveitiuppskeruna, sem nú var vjelrit-
uð, í veslisvasa sinn og lokaði skrifstofunni.
Allir gluggarnir á efstu hæð geysistórrar
byggingar voru uppljómaðir. Pað var bygging
blaðafjclaganna með símasamböndum um víða
veröld. Hlutverk þessarar stofnunar var, að
safna frjettum og senda þær þeim blöðum, er
voru í fjelaginu. Steele þekti Simmonds, for-
stjórann, og ákvað að heimsækja hann, þótt
það væri á óhentugum tíma, þar sem allir
voru þar önnum kafnir. Atburðurinn í kaup-
höllinni þennan dag var nægileg ástæða til
að koma öllu af stað. Simmonds var maður
duglegur og iðinn, og enda þótt honum væri
lítt um það gefið, að vera tafinn við störf sín,
tók hann þó á mótti Steele með kostum og
kynjum.
14*