Nýjar kvöldvökur - 01.08.1927, Blaðsíða 48

126
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
»Golt, þjer hafið hest handa honum og
handa yður; jeg þaif 2; það eru 4. Ef þjer
svo viljið láta mig vita, hversu mörg tjöld
og koffort og kassa þjer ætlið að hafa með
yður, skal jeg sjá um útvegun á nægilega
mörgum múldýrum. Við verðum að hafa 2
eða 3 menn til að gæta múldýranna og jeg
þarf að minsta kosti yiku til að safna lestinni
saman. Stundum er hvorki hægt að fá
menn eða múldýr í Pichaxe Gulch, en jeg ætla
að síma strax tíl að vita hvað til er,«
Steele dáðist með sjálfum sjer að dugnaði
ungu stúlkunnar, opnaði skrifborðið og tók
upp ávísanabókina sína.
»Eigum við að segja 500 dollara?* spurði
hann. »Pjer verðið að láta föður yðar hafa
eitthvað af fje.«
»Pað er kappnóg,« svaraði hún, og svo
skrifaði hann ávísun fyrir upphæðinni.
Steele mintist síðar þessaiar fjárbeiðni með
aðdáun. Pað var einmitt eitt af þeim smáat-
vikum, sem heimskari maður en ungfrú Fuller,
mundi eigi hafa hugsað um, drukkinn yfir
hepni sinni að hafa fengið hann til að lofa að
takast ferðina á hendur. En unga stúlkan var
bersýnilega nógu hygginn til þess að sjá, að
hann mundi, þegar hún væri farin, undrast
yfir því, hvaðan hún hafði fje til fararinnar,
þar sem hún rjett áður hafði kvartað um fá-
tækt. Hann leit ætíð á þessa lánbeiðni sem
eitt hið best? af velhugsaðri ráðagerð.
XIV.
Pegar John Steele snemma morguns steig út
úr svefnvagninum á Pichaxe Gulch stöðinni,
hitti hann Alice Fuller alveg eina á stöðvar-
pallinum. Hún bauð hann velkominn eins og
góður Ijelagi.
»Pjer eruð nú þegar hraustari úllits en í
bænum.«
»Já,« hrópaði hann Ijómandi af fögnuði.
»Heimsókn yðar hresti mig og auk þess er
jeg eigi lengur í skugga Peters.«
»Skugga Peters?« endurtók bún. »Hvað er
það? Er það fjallsskuggi ?
»Já, að v;ssu leyti,« mælti Steele hlæjandi,
»og það er gull framleiðandi fjall í þokkabót.
Jeg hefi verið mjög smeikur síðustu mánuðina,
en nú, hvort sem það er hreinu fjallaloftinu að
þakka, e.ða tilhlökkun til« — hann þagði andar-
tak og hjelt svo áfrani: — »þessarar ferðar, þá
er jeg nú alvcg búinn að ná mjer.«
Án þess að svara, gekk hún á undan að
hinum rykuga vegi, sem lá inn á miili nokk-
urra ömurlegra bjálkahúsa.
»Borðuðuð þjer morgunverð í lestinnni?«
spurði hún.
»Nei.«
»Mjer datt í hug, að eigi hefði verið hægt
að fá neift að borða í lestínni svona snemma,
svo að jeg bað um morgunverð handa yður á
eina veitingahúsinu, sem til er hjer. Ef til vill
finst yður það nokkuð sóðalegt, en í eitt skifti
skaðar yður það eigi, og svo leggjum við af
stað eins fljótt og hægt er.
»Jeg þekki alla aðbúð í Vestur-fylkjunum frá
fyrri tírnurn,* mælti Steele.«
Pau urðu samferða eftir götunni. Blámað-
urinn gekk á eftir og bar vaðsekk Steele. Lest-
inni var safnað saman við gistihúsið. Koffort
og kassar voru bundin í klyfjar og látin upp
á múldýrin og fjórir söðlaðir reiðhestar stóðu
bundnir við húsið. Steele gekk inn og borð-
aði morgunverð og 10 mínútum síðar lagði
lestin af stað í norðurátt.
Morgunverðurinn á árbakkanum smakkaðist
allmikið betur en árbíturinn á veifingahúsinu,
Jackson, matsveinninn, hafði númerað matinn
og hann byrjaði á No. 1, sem húsbóndi hans
hafði sjerstaklega bent á. Ofn til ferðalaga
hafði verið fluttur með, og með hans hjálp og
dálitlu af koksi, þá vann Jackson kraftaveik í
eyðimörkinni. Pað var auðsjeð, að Steele ætl-
aði sjer eigi að svelta í förinni. Ut úr bögli
No. 1 dró hann kampavínsflösku, og var það
drykkur, sem aldrei fyr hafði verið notaður
við þorsta á þessum slóðum. Ungfrú Fuller
dreypti á víninu, en aðeins, þegar Steele skál-
aði upp á gæfusaman árangur fararinnar, þá
gneistuðu augu hennar af innra eldri. Ungi