Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Blaðsíða 40

20
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
GUÐRÚN:
HÚN SITUR HLJÓÐ
Á æskuárum mínum barst blað heim til for-
eldra minna. Ekki man ég hvað blaðið hét, en
mér er og verður minnistæð mynd, sem var í
þessu blaði. Myndin var af sjómannskonu. Hún
situr við glugga, styður annari hendinni á
gluggakistuna og horfir út á sjóinn, með hinni
hendinni vaggar hún barni. Vaggan stendur hjá
henni. Hvassviðri er og vont í sjóinn. Úti við
hafsbrún sést aðeins móta fyrir seglum á báti.
Neðan undir myndinni er kvæði, sem byrjar
svo:
Hún situr hljóð og horfir út
með hjartað þreytt af kvíða.
Það er svo langt — það er svo strangt
að elska, sakna og bíða.
í þessum fáu Ijóðlínum og með þessari mynd
finnst mér lýst lífi sjómannskonunnar. Með
hugann á hafinu — höndina á vöggunni situr
hún hljóð og horfir út, með hjartað þreytt af
kvíða.
Þetta er uppistaðan í lífsvef hennar. Svo vef-
ur hún eftir efnum og aðstæðum glitklæðið, sem
oftastnær verður til þess að klæða brúna milli
strandarinnar hér og strandarinnar þar, brúna
til hans, sem oftast er á undan henni farinn.
ívafið hennar er misjafnlega litt: sterkir,
heitir litir, — mildir, ljósir litir, — hvítir, silfr-
aðir, hreinir litir, — dökkir, sorgþrungnir litir,
en hún vefur vongóð, uppistaðan er sterk og
sjómannskonan veit sitt hlutverk: að vera megn-
ug þess að fullgera ein lífsvefinn sinn.----
Ég heyrði því fleygt, að skipið, sem maður-
inn hennar Margrétar, vinkonu minnar var á,
myndi ókomið, og voru menn farnir að óttast
um það. Ég fór til hennar þetta sama kvöld,
langaði til þess, ef auðið væri, að dreyfa kvíð-
vænlegum hugsunum hennar. Ég barði að dyr-
um. Margrét kom til dyra.
„Komdu blessuð og sæl!“ sagði ég.
„Æ, komu ævinlega blessuð! Ósköp var nú
gott að sjá þig! Viltu nú ekki vera svo væn að
hátta hana Siggu litlu fyrir mig og koma henni
í bólið, ég er að svæfa hann Nonna litla“.
Hún hlýtur að hafa séð undrunina í andlit-
inu á mér, hún var ekki vön að biðja mig hjálp-
ar áður en ég kæmist inn úr dyrunum hjá henni,
því hún bætti við:
„Gunna mín! Þú þekkir mig, og ég þekki þig,
við þurfum ekki að vera með spurningar hver
við aðra. Þegar börnin eru sofnuð, langar mig
til að segja þér drauminn, sem mig dreymdi að-
faranótt sunnudagsins".
Ég sá undireins, að Margrét var ekki eins og
hún átti að sér að vera. Það var satt hjá henni,
að við þekkjum hvor aðra, við erum aldar upp
í sömu götunni, vorum vinstúlkur þá, og höfum
færzt ennþá nær hvor annari með aldrinum.
Ég háttaði Siggu litlu, 5 ára gamla, ljóshærða,
gráeygða, greindarlega telpu, mesta efnisbarn,
og lagði hana í rúm pabba síns. Ég gaf Mar-
gréti gætur við og við, hún sat með Nonna litla
í fanginu og raulaði við hann, að mér virtist
með hugann langt í burtu, því drengurinn var
sofnaður. Nonni er 1*4 árs, ljóshærður, elsku-
legur hnokki, lifandi eftirmynd pabba síns.
Ég spjallaði stundarkorn við Siggu litlu,
sagði henni smásögu, svo fór ég hljóðlega fram
í eldhús, setti upp ketilinn, til þess að flýta fyr-
ir vinkonu minni og settist svo inn í stofu.
Fallegt og vistlegt var það, heimilið þeirra,
Árna og Margrétar, svo vingjarnlegt og bjart
yfir öllu. Ósjálfrátt. flaug í huga minn: „Faðir,
ef það er mögulegt, þá víki þessi kaleikur frá
henni“. Ég vonaði allt hið bezta.
Eftir dálitla stund kom Margrét inn.
„Jæja, Gunna mín! Þá eru þau sofnuð, bless-
aðar elskurnar litlu. Það er bezt, Gunna mín, að
ég segi þér undireins eins og er: Ég veit að Árni
kemur ekki aftur — hann er búinn að kveðja
okkur. Eins og ég sagði þér áðan, þá var það að-
faranótt sunnudagsins — ég veit ekki hvort ég
var vakandi eða sofandi — mér fannst þá, og