Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Blaðsíða 66

46
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
innar og fannst okkur sem það væri augljóst
mál, að í hverju rúmi hefði verið hetja, og má
það á ýmsan hátt til sanns vegar færa, ef at-
hugað væri til hlítar.
Eftir að hafa matast og skoðað hin ýmsu
furðuverk á staðnum, var haldið heim í sjóbúð-
ina, til þess að taka á sig náðir. Mesti glæsileik-
inn var þá farinn af henni, því nú höfðum við
séð sjóbúð með steyputum veggjum, er var all
nýstárlegt fyrirbrigði í verstöð þessari og stakk
mjög 1 stúf við allar torfbúðirnar. Það kom líka
í ljós við nánari athugun, að fullt var af rottu-
götum í veggjum „búðarinnar" og því ekki
ugglaust um, að okkur fannst, að rotturnar
gætu laumast ofan í rúmin til okkar, er við vor-
um háttaðir, en til þess hugsuðum við með
hryllingi. En um þetta voru engin orð höfð og
við engan á það minnst —■ en með karlmennsku-
hug drógum við af okkur spjarirnar, og skrið-
um upp í rúm og breiddum úpp yfir höfuð. Eins
og vænta mátti, sigraði svefninn okkur fljótlega,
og áður en varði vorum við komnir yfir í
draumalönd, það er að segja ég. Dreymdi mig
eftirfarandi draum:
Eg þóttist staddur úti fyrir búðardyrum;
kom þá að mér maður all ófrýnilegur, hafði sá
hníf í hendi. Erindi þótti mér hann eiga við
mig, en ekki fýsilegra en svo, að ég hljóp undan
honum suður yfir þvera vör, allt suður undir
Vörðu. Þótti mér hann sífellt að því kominn að
ná í mig, og hljóp ég þó allt hvað af tók. Til
baka frá Vörðunni hljóp ég og hugðist að komast
inn í búð og fá hjálp gegn illmenni þessu, en er
hann hafði rétt náð í mig, vaknaði ég — að ég
held með hljóðum. Var ég ekki lítið feginn að
sjá moldarveggina til beggja handa og hrjót-
andi vini í rúmunum andspænis mínu rúmi —
fyrir aftan það og framan. Svo sofnaði ég aft-
ur, eins og ekkert hefði ískorist.
Um morguninn vorum við strákarnir vaktir
með heitu kaffi og rúgbrauði, og er við höfðum
tekið ríflega til okkar af vistunum, fórum við
út úr „búðinni".
Það var kominn landssynnings bræla, en auk
þess var kominn til Þorlákshafnar fyrsti og ein-
asti mótorbáturinn, sem til var um þessar slóðir,
og hét sá „Ingi“, en var stundum af gárungun-
um kallaður „Skaðvaltur".
Upphaflega hafði bátur þessi verið án þil-
fars, eins og árabátarnir, en nú var búið að
setja í hann þilfar. Við þekktum bátinn í krók
og kring, það er segja þegar hann hafði stað-
ið á þurru landi og höfðum leikið okkur í honum
með alls konar kúnstum. En á sjó höfðum við
aldrei farið á honum, þá virðingu höfðu þeir
einir hlotið, sem fullorðnir voru. Það var heldur
ekki von, fannst mér; þarna voru vélar, sem
vandfarið var með og sjálfsagt ekki á drengja-
meðfæri að vera nálægt þeim, þegar þær væru
í gangi, en óneitanlega hlyti að vera gaman að
mega fara með slíku skipi og sérstaklega verða
einna fyrstur til þess af jafnöldrunum.
Rétt í þessum hugleiðingum kom Páll í Nesi
til mín og tjáði mér, að ég ætti að fara með
„Skaðvalti" — nei, „Inga“ sagði hann, til Eyrar-
bakka, félagi minn yrði kyrr í Þorlákshöfn um
sinn. Ég þakkaði fyrir og kvaddi hann með
virðingu, sem fremur mæ;tti nefna lotningu, svo
mikið fannst mér til um þennan sóma formann
og góðgirni þá, er hann sýndi mér.
Hypjaði ég mig nú um borð í bátinn og
lagði hann af stað litlu síðar. Mig minnir, að
við værum þrettán farþegarnir á honum.
Með hósti og rykkjum í Dan-vélinni var nú
haldið sem leið lá út úr vörinni og stefnt á
Eyrarbakka. Með sigurbros á vör tók ég mér
sæti á vélarhúsinu stjórnborðsmegin, það var
til kuls. Hefur mér víst þótt vissara að snúa
andlitinu í golung, til öryggis.
Ekkert bar til tíðinda, en landssynningskvik-
an fór heldur vaxandi eftir því sem austur dró.
Þessi fyrsti dýrgripur af mótorbát í verstöðv-
unum austan fjalls stundi í sífellu og hóstaði,
með þeim dásamlega árangri, að ávallt færðumst
við nær Eyrarbakka, án þess að nokkur legði út
ári.
Snögglega rumskaði ég við það, að sjór leitaði
inn um nasaholurnar á mér. Brá mér heldur í
brún sem vonlegt var, en er ég opnaði munn-
inn, til þess að hrópa á hjálp, leitaði sjórinn
líka á mig þar. Er ég rumskaði við aftur, var
verið að stumra yfir mér á þilfarinu, og þegar
ég leit út fyrir borðstokkinn, sá ég þar húfuna
mína á floti ásamt verskrínum, pokum og öðru
dóti, sem á þilfarinu hafði legið. Samtímis
I