Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Blaðsíða 54

34
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
1
Alls tókst um 68 mönnum að bjarga sér til
lands á þenna hátt.
Undir forustu Capt. Wright lagði flokkur
þessi af stað inn í landið til að leita manna-
byggða. Hlýtur það að hafa verið ömurleg sjón,
að sjá hina hröktu skipbrotsmenn, eins og þeir
voru á sig komnir. Margir voru allsnaktir og
nær allir skólausir. Þeir voru nær dauða en
lífi af kulda og vosbúð, og sumir jafnvel hálf-
sturlaðir af hörmungum þeim, er yfir þá höfðu
dunið.
Um sólsetur komust þeir loks til manna-
byggða örmagna af þreytu. Varð Capt. Wright
þá að takast enn á hendur ferðalag til búgarðs
eins í 9 mílna fjarlægð, til að afla matvæla fyrir
skipbrotsmennina. Daginn eftir voru þeir allir
fluttir á búgarð einn í nágrenninu, þar sem
hlynnt var að þeim eftir föngum.
Capt. Wright hóf nú leit á um 20 mílna
breiðri strandlengju í nánd við slysstaðinn, ef
ske kynni að fleiri mönnum hefði skolað á
land frá skipinu. í leitinni tók einnig þátt lítið
hvalveiðaskip, sem statt var í nánd við staðinn.
Sjálfur fann hann tvo menn og áhöfn hvalveiða-
skipsins aðra tvo, sem hangið höfðu á spítna-
braki í 38 klst. samfleytt.
Fá lík fundust á ströndinni; hákarlarnir og
brimið höfðu gengið hreinlega að verki — ör-
fáar grafir þurfti að taka á ströndinni hinum
ólánssömu fórnum þessa hörmulega atburðar.
Allir, sem í bátunum voru, komust af heilir
á húfi. Stærsti báturinn, sem í voru meðal ann-
ara konurnar og börnin, dvaldi á strandstaðnum
rúrna klukkustund eftir að skipið var sokkið.
Eftir að bjargað hafði verið upp í bátinn fjölda
manna, til viðbótar þeim, sem fyrir voru, ákvað
bátsformaðurinn að halda til lands. Ætlaði
hann upphaflega að losa sig þar við hinn dýr-
mæta farm og fara þegar af stað aftur til hjálp-
ar þeim, sem eftir voru. En þessi fyrirætlun fór
út um þúfur. Brimið við ströndina varnaði hon-
um lendingar, og ákvað hann því að halda vest-
ur á bóginn í von um betri landtökuskilyrði þar.
Sjómennirnir réru svo knálega, sem orka
þeirra leyfði. Vesalings konurnar, lostnar skelf-
ingu og kvíða og bugaðar af harmi eftir hinn
skyndilega ástvinamissi, urðu þeim hvöt til að
leggja fram krafta sína alla og óskipta.
Leitinni, eftir hentugum landtökustað, var
haldið áfram árangurslaust á 6 mílna svæði.
Þegar birta tók af degi morguninn eftir,
komu skipbrotsmennirnir auga á seglskip úti
við hafsbrún. Hinir bátarnar höfðu nú einnig
bætzt í hópinn, og héldu þeir allir saman í átt-
ina til skipsins.
I 3 klst. samfleytt var róið kappsamlega að
markinu og smám saman dró úr fjarlægðinni.
En þá tók skyndilega að auka vindinn og skip-
ið, sem legið hafði kyrrt að mestu, tók nú stefnu
til hafs undir fullum seglum.
Með ofurmagni örvæntingarinnar tvöfölduðu
þeir orku sína, mennirnir, sem um hlunnana
héldu og þegar voru að þrotum komnir, en skip-
ið fjarlægðist óðfluga og bar með sér út í auðn-
ina síðustu lífsvonir hinna þrekuðu skipbrots-
manna.
Skyndilega snéri það þó við aftur og stefndi
í áttina til þeirra. Þeir urðu frá sér numdir af
fögnuði, er þeim loks varð það ljóst að sézt hafði
til þeirra frá skipinu. Þeim var borgið. Að
nokkrum tíma liðnum voru þeir allif komnir upp
á þilfar hins ókunna skips og þökkuðu Guði fyr-
ir lífgjöfina.
Þegar lokið var björguninni var enn lagt af
stað í áttina til strandstaðarins. Þar var fátt
að sjá. Upp úr sjónum stóð framsiglan ein, inn-
an um brotnar rár og annað spýt'nabrak. En í
skipsreiðanum héngu menn, sem enn voru á lífi.
Bátur var settur á flot frá skipinu, og að stund-
arkorni liðnu hafði enn tekizt að bjarga 30—40
mönnum.
Þeir voru hræðilega útleiknir eftir 12 stunda
vosbúð, hungur og þorsta. Flestir voru klæð-
lausir og nær sturlaðir af skelfingu. í byrjun
höfðu þeir verið 50, sem komizt höfðu upp í
reiðann, en kuldinn og þreytan hafði smám
saman bugað krafta þeirra, hver af öðrum
misstu þeir tökin og féllu í sjóinn, þar sem þeir
ýmist drukknuðu, eða urðu hákörlum að bráð.
Alls tókst að bjarga frá slysi þessu 192 mönn-
um, að meðtöldum konum og börnum. Tala
drukknaðra, eða þeirra sém fórust, var 446, og
voru meðal þeirra skipherrann og hinn hug-
djarfi Seton ofursti.
Þegar fregnir af slysinu bárust til Englands,
Framh. bls. 36.