Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Blaðsíða 57

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
37
veikir eða veður versnað, hefðu þeir orðið að
fara í land og tapað róðrinum.
Við gengum nú með fjöruborðinu eftir sand-
inum, en þar eru langir og sléttir sandar og
berst ýmislegt upp á þá af reka, er vindur stend-
ur á land, og í brimi berst það langt upp á land.
Við fórum að athuga rekann og fundum þar
mikið af skeljum og kuðungum. Þar voru öðu-
skeljar, kúskeljar og gimburskeljar. Þá fundum
við líka nokkra hörpudiska og þótti að þeim
mesti fengur. Þá tíndum við líka upp nokkra
brimsorfna steina með ýmsum litum, er við
höfðum eigi séð áður, og spýtukubba bg borð-
búta, máláða með ýmsum litum. Þótti okkur
þetta allt nýstárlegt og mikill fjársjóður.
Fórum við nú að horfa út á fjörðinn og gæta
að bátnum, sem lá fyrir stjóra á að gizka 3 sjó-
mílur frá landi. Hafði ég orð á því við Sigga
bróður minn, að báturinn mundi sökkva, því að
hann næstum hvarf í bárudalina. En hann var
alveg óhræddur um það, og sagði mér að þetta
kæmi af fjarlægðinni, að við gætum eigi séð
hann alltaf jafn vel vegna bárunnar, og varð ég
þá rólegri, en óskaði þess þó í huga mínum, að
þeir færðu sig nær landi.Nú var komið fram yfir
hádegi, og fórum við því að taka upp nestið okk-
ar, sem var kaka og smjör og mjólk á flösku.
Lágum við nú þarna nokkra stund og hvíldum
okkur eftir máltíðina.
Uppi á eyrinni eru sandflákar og grasblettir á
milli, og ætluðum við að skoða varpið, því að við
vissum, að þarna er allt fullt af kríu og ritu á
vorin, því að hún verpir þar uppi á sandinum.
Við bárum nú skeljar, steina og spýtur allt í éina
hrúgu og létum dýrmætustu skeljarnar í húf-
urnar okkar, sem voru stórar prjónahúfur, og
eins í vettlingana og gengum svo hróðugir upp
á eyrina. En ekki höfðum við lengi farið, þegar
við rákum okkur á egg í hreiðri og ófleyga unga,
sem voru að skjótast þar til og frá í grasinu.
Okkur hafði verið bannað að snerta á ungun-
um og sízt af öllu að meiða þá á nokkurn hátt,
en þar sem eggin að öllum líkindum voru orðin
unguð, þorðum við heldur ekki að taka þau. Það
leið nú heldur eigi á löngu, þar til við fengum
annað að hugsa um, því að nú komu kríurnar í
stórhópum og lögðu okkur í einelti, slógu til
okkar með vængjunum og drituðu á höfuð okkar
og herðar, svo að við sáum þann kost vænstan að
halda aftur niður á sandinn, þar sem við vorum
alveg berskjaldaðir, höfuðfatalausir og verju-
lausir. Þegar við komum niður í fjöruna, hættu
árásarflokkarnir að kvelja okkur, og vorum við
nú úr allri hættu. Fórum við þá aftur að ganga
á rekann og athuga fjöruna og tók nú að líða
á daginn. Áður en varði, sáum við að báturinn
kom róandi og stefndi til lands, og urðum við
glaðir við. Tókum við nú saman allt dót okkar,
fylltum húfur,.vasa og vettlinga og ætluðum svo
að bera spýturnar í fanginu niður í bátinn, en
þegar þeir komu nær, sáu þeir, að eigi var gott
að lenda við sandinn og að við mundum vökna
við að fara upp í bátinn, svo að þeir reru inn með
sandinum og lentu við steina, sem voru fyrir
innan tangann, því að þar var dágott skjól.
Þetta voru nú vonbrigði fyrir okkur, því að
við urðum að skilja nokkuð eftir í fjörunni af
safni okkar, en eigi þorðum við annað, en
stökkva inn eftir og elta bátinn. Þegar við kom-
um upp í bátinn, sáum við, að þeir höfðu afl-
að ágætlega, 5 vænar stofnlúður og nokkrar
smærri, um 60 ýsur og talsvert af háf. Var nú
sem skjótast haldið heim í lendingu og aflinn
fluttur á land. Var þetta ágætur róður og mikil
búbót fyrir sláttinn. Ýsan var hengd upp og
nokkuð af henni hert. Lúðan var geymd í soðið,
en nokkuð saltað. Lifrin tekin úr háfnum og
roðið hirt og hornið, en fiskurinn þurrkaður og
hafður í eldinn og logaði vel. Daginn eftir fór-
um við bræðurnir með dótið okkar upp í húsið
okkar, sem var efst í túninu, og röðuðum hverj-
um hlut á sinn stað, skeljum og kuðungum sér,
en steinum öðru megin. Er þessi ferð mér
ógleymanleg, þótt eigi væri ég við fiskidrátt-
inn, mátti segja, að hún lánaðist ágætlega.
Við smíðuðum tvo báta úr spýtunum og sigld-
um þeim niður á lítilli tjörn, sem var skammt
frá túninu. Fórum við þá í skipaleik, hlóðum
bátana með íslenzkum varningi og sigldum til
útlanda. Seldum þar vörurnar og keyptum aft-
ur í bátana kaffi, sykur, hveiti, léreft, tvinna o.
fl. Gengu þessar ferðir ágætlega hjá okkur, og
er við hættum siglingum með haustinu, létum
við bátana inn í kofann okkar og geymdum þá
til næsta vors. Lítið grunaði okkur þá, að það