Sjómannadagsblaðið - 07.06.1964, Qupperneq 40

Sigmaðurinn stendur á bjargbrúninni og býr sig til sigs. Hann hefur stálhjálm á höfðinu til að
veria sie fvrir steinvölum. er falla kunna úr bereinu.
Uppi á bjargbrúninni sitja nokkrir menn undir vaðnum og slaka á eða draga, eftir f>ví sem
sigmaðurinn óskar hverju sinni.
vert á eynni, þar sem byrgin eru nú
niðurundan, og hélt vígslunni fram
til hægri handar eða andsætis jafnt
uppi sem niðri, og þar með fram á
sjó, sem hann komst ekki undir í
fjörunni, og svo einnig með því að
síga niður í bergið, og fór þannig
umhverfis alla eyna með yfirlestr-
um og söngvum og vígðu vatni og
klerkar hans með honum. Ekki er
þess getið að hann hafi neinsstaðar
orðið neinna meinvætta var, fyr en
hann var kominn vestur fyrir norð-
urhorn eyjarinnar, uppgönguvík
aftur. Þar seig hann í bergið sem,
víðar, og er hann er kominn svo
langt niður, sem honum þótti hæfi-
legt, byrjar hann þar, sem annars-
staðar vígslu og yfirlestra. En er
hann hefur litla stund legið, kemur
loppa ein stór, bæði grá og loðin
með rauðri ermi á, út úr berginu og
heldur á stórri skálm og leiturlegri,
er hún bregður á festina, sem biskup
var í, og tekur hún þegar í sundur
tvo þætti festarinnar. En það vildi
biskupi til lífs, að skálmin beit ekki
á þriðja þáttinn, því hann var þaul-
vígður. I því heyrir biskup rödd úr
berginu segja: „Vígðu nú ekki
meira, Gvendur biskup; einhvers-
staðar verða vondir að vera“. Lét
biskup þá taka upp festina og sjálfan
sig í, og sagðist ekki mundi vígja
það, sem eftir var bergsins þaðan til
Byrgisvíkur, en kvaðst ætla ,að allt,
sem þá var vígt, mundi hvorki verða
sínum mönnum né öðrum að meini
þaðan af og hefur það þótt rætast
til þessa. Kafli sá, sem Guðmundur
biskup skildi við óvígðan af berg-
inu, er óvígður enn í dag og heitir
hann síðan „Heiðnaberg“, og segja
menn, að þar sé fuglinn langmestur
í öllu Drangeyjarbjargi, og er sú trú
enn á, að menn síga trautt í Heiðna-
berg.“
Eins og að framan getur hafa vel-
flestir haldið þeim sið allt fram til
þessa að gera bæn sína við Gvendar-
altari á leið sinni upp á Drangey.
Hafi þeim þá vel farnazt. Hinum
aftur á móti ekki, sem þrjózkast
hafa við þessa ævafornu venju. Það
er t. d. getið um sigmann einn sem
seig í Drangeyjarbjarg snemma á
öldinni sem leið. Sá hét Pálmi Gunn-
laugsson síðar bóndi í Brimnesi.
Hann vildi ekki gera bæn sína við
26 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ