Sjómannadagsblaðið - 07.06.1964, Blaðsíða 48

Einar Thoroddsen:
Lítil ferðasaga
Það var á áliðnum degi 21. desem-
ber árið 1930, sem gesti bar að garði
heima hjá foreldrum mínum í Vatns-
dal við Patreksfjörð, en þar bjuggu
þau þá, þar voru komnir Þórarinn
Bjarnason og Þorgeir sonur hans,
sem þá mun hafa verið 14—15 ára
gamall.
Þórarinn hafði flutzt með fjöl-
skyldu sína til Patreksfjarðar um
sumarið. Aður bjó hann að Bökkum
í Kollsvík í Rauðasandshreppi. Þeir
feðgar höfðu farið nokkrum dögum
áður frá Patreksfirði, út í Kollsvík
til þess að sækja nokkrar kindur,
sem Þórarinn átti þar, og voru nú
að reka þær til slátrunar, inn á Pat-
reksfjörð.
Þennan dag var risjótt veður. Þegar
þeir komu að Vatnsdal var komið
myrkur. Þeir feðgar ætluðu ekki að
halda lengra um kvöldið, heldur fá
gistingu í Vatnsdal, í von um að
veður yrði betra næsta dag, og gæfi
að flytja þá á báti yfir fjörðinn morg-
uninn eftir.
Vatnsdalur er beint á móti kaup-
túninu á Patreksfirði. Kindurnar
voru látnar í hús, því þær voru
hálf hraktar og þvældar eftir langan
rekstur. Þeir höfðu farið snemma
um morguninn frá Kollsvík og voru
því búnir að vera á ferð mestan
hluta dagsins. Ráðgert var um
kvöldið að búast snemma til ferðar
morguninn eftir, ef fjarðfært yrði, og
helzt að komast af stað fyrir birt-
ingu. Vegna þess að komið var svo
nærri jólum, var það mikið kapps-
mál hjá Þórarni að komast á báti
yfir fjörðinni frá Vatnsdal, því ann-
ars hefði hann orðið að reka féð alla
leið í kring um hann, en það ferða-
lag hefði tekið svo langan tíma, að
hann hefði ekki komist til Patreks-
fjarðar í tæka tíð, til þess að geta
lógað fénu fyrir hátíðina, en það
var ætlun hans.
Þórarinn var kunnur spilamaður,
og eftir að þeir feðgar höfðu farið í
þurr föt og matast, var tekið upp
létt hjal, og setzt að spilum.
34 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Allar áhyggjur af fyrirhuguðu
ferðalagi næsta dag, voru látnar
bíða betri tíma. Um miðnætti var
gengið til náða, í góðri von um batn-
andi veður.
Um morguninn var risið árla úr
rekkju og gáð til veðurs. Ekki var
útlitið gott. Suð-austan þunga vind-
ur, drungalegt loft og Veðurhvinur
í fjöllum.
Einar TJtoroddsen.
Föður mínum leizt illa á veðrið.
Taldi hann rétt að bíða birtu, og sjá
hvort veðurbreyting yrði þangað til,
því sér sýndist öll merki þess að
stórviðri væri í nánd. Reyndist hann
sannspár eins og síðar verður sagt.
Birgir bróðir minn, nú skipstjóri
á m.s. Lagarfossi, sem þá var 19 ára,
og ég, tæpum tveimur árum yngri,
ætluðum að fara á bátnum, sem
flytja átti Þórarin á, við vildum fara
strax af stað, og töldum, að þá mund-
um við verða komnir yfir fjörðinn
áður en veðrið skylli á. Þórarinn
hvatti heldur fararinnar, enda var
miklu erfiði af honum létt, með því,
að hann kæmist sjóleiðina. Faðir
minn latti okkur mjög. Allt að einu
fór það svo, að við Birgir réðum, og
ákváðum að fara. Við ferðbjuggumst
í snatri. Rákum kindurnar til sjávar
og inn í naust.
Báturinn sem fara átti á, var nál.
2ja tonna trillu, með 4—5 H. P.
Scandia glóðarhausvél. Það kom sér
vel síðar, að vélin var ekki við-
kvæm fyrir vætu.
Báturinn var nú settur niður. Stór-
streymt var og stóð á fjöru, var því
mikið útfiri, og langur setningur,
enda vorum við lengi að koma bátn-
um á flot. Þegar því var lokið, var
eftir að draga hverja kind úr naust-
inu og niður að bátnum, því ekki
var hægt að handsama þær í sléttri
fjörunni.
Mig minnir að kindurnar hafi
verið 16. Tveir okkar urðu að passa
bátinn. Til þess urðu þeir Birgir og
Þórarinn, en faðir minn, þorgeir og
ég drógum kindurnar. Allt gekk
þetta seinna en áætlað var í upphafi.
Þegar síðasta kindin var komin út í
bátinn var farið að skína. Var þá
auðséð að illviðri var að skella á.
Faðir minn vildi þá að við hættum
við að fara. Við Birgir vorum ófúsir
að hætta við svo búið, eftir alla þessa
fyrirhöfn. Við vorum oft í flutning-
um á trillunni, og ekki allt of vand-
látir með veður, enda lent í ýmsu
fyrr. Ekki urðu frekari umræður
um þetta. Við ýttum úr vör og lögð-
um af stað. Ef við hefðum getað far-
ið með fullri ferð, og beinustu leið,
þá var þetta ekki nema 20 mínútna
ferð.
Vindur var nú orðinn hvass. Fór-
um við inn með landinu til að byrja
með, til þess að geta heldur „slegið
undan“ þegar lengra kæmi út á
fjörðinn, ef veður versnaði frá því
sem var. Ferðin gekk vel þangað
til við vorum um það bil á miðjum
firði. Við höfðum þó þurft að draga
mikið úr ferð.
Þegar hér var komið var orðið
bjart, eða eins og birti þennan dag.
Inni í firðinum var kolmórauður
hríðarsorti, sem nálgaðist okkur óð-
fluga. Skipti það engum togum, að
á svipstundu skall á ofsa veður, varð
hvítur skafrenningur yfir allan fjörð-
inn. Agjöf á bátinn jókst nú svo, að
eftir stutta stund hætti austurdælan
að hafa undan.
Kindurnar, sem allar voru lausar,
forðuðu sér undan ágjöfinni og tróð-
ust til hlés. Þórarinn og Þorgeir
áttu fullt í fangi með að passa, að
þær legðu bátinn ekki á hliðina.