Sjómannadagsblaðið - 07.06.1964, Síða 53

I ;J f ' M ■ ’jgjf f£vJ 11 1 fl w
■

lÍéÍ' * .
Mynd þessi er af veggmálverki í Vatikaninu eftir ítalska renesans-meistarann Rafael (Raffa-
ello, Santi 1483—1520). Hugmyndin er úr 1. Mósebók og sýnir Sem, Kam og Jafet við bygg-
ingu arkarinnar undir föðurlegri umsjá Nóa.
ELZTA SIGLINGASAGA VERALDAR
Úr 1. Mósebók 5, 6, 7. Þá mælti
Guð við Nóa: Endir alls holds er
kominn fyrir minni augsýn, því að
jörðin er full af glæpaverkum þeirra:
sjá, ég vil afmá þá af jörðinni. Gjör
þú þér örk af góferviði; smáhýsi
skalt þú gjöra í örkinni og bræða
hana birki utan og innan. Og gjör
hana svo: lengd arkarinnar sé þrjú
hundruð álnir, breidd hennar fimm-
tíu álnir og hæð hennar þrjátíu álnir.
Glugga skalt þú gjöra á örkinni og
búa hann til á henni ofanverðri, allt
að alin á hæð; og dyr arkarinnar
skalt þú setja á hlið hennar, og búa
til þrjú loft í henni neðst, týna öllu
holdi undir himninum, sem lifandi
er í; allt, sem á jörðunni er, skal
deyja.
A sexhundraðasta aldursári Nón,
í öðrum mánuðinum, á seytjánda
degi mánaðarins, á þeim degi opn-
uðust allar uppsprettur hins mikla
undirdjúps og flóðgáttir himinsins
lukust upp. Og steyptregn dundi yfir
jörðina fjörutíu daga og fjörutíu
nætur. Einmitt á þeim degi gekk
Nói og Sem, Kam og Jafet, synir
Nóa, og kona Nóa og þrjár sonakon-
ur hans með þeim í örkina — þau
cg öll villidýrin eftir sinni tegund, öll
skriðkvikindin, sem skríða á jörð-
unni, allir fuglarnir, allt fleygt. Og
þau komu til Nóa í örkina tvö og tvö
af hverju holdi, sem lifandi var í.
Og þau sem komu, gengu inn karl-
kyns og kvenkyns af öllu holdi eins
og Guð hafði boðið honum. Og Drott-
inn læsti eftir honum. Og flóðið var
á jörðunni fjörutíu daga, og vatnið
óx og lyfti örkinni, og hún hófst yfir
jörðina. . . .
Allt, sem hafði lífsanda í nösum
sínum, allt sem var á þurrlendinu,
það dó. Og þannig amfáði hann sér-
hverja skepnu, sem var á jörðunni,
bæði menn og fénað, skriðkvikindi
og fugla lóftsins. Það var afmáð af
jörðunni. En Nói einn varð eftir og
það, sem með honum var í örkinni.
Og vötnin mögnuðust á jörðunni
hundrað og fimmtíu daga.
Þá minntist Guð Nóa og allra dýr-
anna og alls fénaðarins, sem með
honum voru í örkinni. Og Guð lét
vinda blása yfir jörðina, svo að
vatnið sjatnaði. . . . Og Örkin nam
staðar í sjöunda mánuðinum, á
seytjánda degi mánaðarins á Arar-
atsfjöllum. Og vatnið var að réna allt
til hins tíunda mánaðar; í tíunda
mánuðinum á fyrra degoi mánaðar-
ins, sáust fjalla tindamir. En eftir
fjörutíu daga lauk Nói upp glugga
arkarinnar, sem hann hafði gjört
og lét út hrafn; hann flaug fram og
aftur, þangað til vatnið þornaði á
jörðunni. . . . Og hann beið enn sjö
daga og sendi svo dúfuna aftur úr
örkinni. Þá kom dúfan til hans aftur
undir kvöld og var þá með grænt
olíuviðarblað í nefinu. Þá sá Nói,
að vatnið var þorrið á jörðunni. . . .
Og á sexhundraðasta og fyrsta
ári, í fyrsta mánuðinum á fyrsta degi
mánaðarins, var vatnið þorrið á jörð-
unni; og Nói tók þakið af örkinni og
litaðist um, og var þá yfirborð jarð-
arinnar orðið þurrt. I öðrum mán-
uðinum, á tuttugasta og sjöunda degi
mánaðarins, var jörðin þurr.
Undir morgun þegar síðasti gesturinn
var að yfirgefa brúðkaupsveizluna hátt-
stemdur í sæluvímu hengdi hann spjald á
útidyrahurð ungu brúðhjónanna, á því
stóð: „Við erum nýgift, og í tilefni þess
gefum við rjúkandi heitt morgunkaffið.
Gjörið svo ve lað banka á gluggann!" Það
voru ótrúlega margir, sem framhjá gengu,
sem með gleði þáðu boðið. Ungu hjónun-
um til mikils ónæðis og undrunar!
★
fí
Þeir verða ekki lengi að finna okkur, sem
sktddttm svona mikla skatta.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 39