Sjómannadagsblaðið - 26.05.1968, Side 42

um borð til viðbótar. Ekkert þótti þá at-
hugavert í gullklefanum. — Síðdegis á
laugardag hinn 13. nóv. lagðist Tararua
við hafnarbakkann í Melbourne.
Farþegarnir þyrptust í land, enda
óþarfi að eyða tíma sínum lengur um
borð, þar sem sjóferðin var á enda.
Forráðamaður bankaútibúsins í Mel-
bourne var ákafur í að fá gullið í örugg-
ar hirzlur bankans og kallaði saman
nokkra reynda starfsmenn til þess að
veita því viðtöku. ■—- Þremur stundum
eftir komu Tararua til Melbourne stigu
þeir á skipsfjöl, óánægðir yfir að vera
truflaðir frá skemmtunum laugardags-
kvöldsins. — f fylgd með stýrimönnum
skipsins skunduðu þeir að gullklefanum.
Þegar dyrnar voru opnaðar, ranghvolfd-
ust augu þeirra af undrun. Þar sem ell-
efu kistur áttu að vera, vantaði nú eina.
Við nákvæma rannsókn á hurð gullklef-
ans og læsingu, sáust engin merki þess,
að reynt hefði verið að brjótast inn.
Þá kom ennfremur í ljós, að kistan,
sem vantaði, tilheyrði sendingunni frá
Nýja Sjálandi.
Undarlegt má það teljast, að strax
vaknaði grunur, að aðeins tíu kistur
hefðu verið látnar um borð, þótt þær
væru vandlega taldar við lestun í
Dunedin.
Samstundis var sent skeyti til Nýja
Sjálands þessu til staðfestingar. — Lög-
reglunni var gert viðvart, og reyndir lög-
reglumenn komu á vettvang. Þrátt fyrir
ýtarlega rannsókn, voru menn jafn nær
um hverf gullsins.
Áhöfn skipsins var yfirheyrð, og kom
þá eitt veigamikið atriðið fram í dags-
ljósið, sem sé, að ári áður hafði vara-
lykill að gullklefanum hangið á vegg í
bar skipsins, en við þessa rannsókn var
28 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
þess fyrst gætt, að hann var horfinn.
Lögreglan ákvað að láta óeinkennis-
klædda lögreglumenn fylgjast með ferð-
um skipverja í landi. Ekkert virtist grun-
samlegt. Lögreglumennirnir horfðust í
augu við býsna flókið og erfitt viðfangs-
efni. Einn þeirra, sem spurðir voru í
þaula, var brytinn, Robert Hinton að
nafni. Kvaðst hann hafa vitað, að gull
var um borð, en neitaði einarðlega allri
hlutdeild í þjófnaðinum.
Skipafélagið hét 1000 sterlingspunda
verðlaunum fyrir að hafa upp á hinum
seku og skila gullinu aftur. Enginn gaf
sig fram.
Þegar Tararua kom kom næst til hafn-
ar í Melbourne, var allri áhöfninni sagt
upp og ný áhöfn ráðin til starfa. Óein-
kennisklæddir lögreglumenn voru aftur
ráðnir til þess að fylgjast með ferðum
gömlu áhafnarinnar, en ekkert nýtt kom
fram í málinu.
Hinn brottvikni bryti, fæddur Amerí-
kani, flutti til heimilis síns í Melbourne
og bjó þar með konu sinni og lítilli dótt-
ur, þar til í marz árið 1881. Hann var
nokkurn tíma undir smásjá lögreglunn-
ar, en þar sem lífemi hans var á allan
hátt til fyrirmyndar var gæzlunni hætt.
Um það bil sex mánuðum frá gull-
hvarfinu, rifjaðist málið upp á ný vegna
hörmulegra endaloka gullskipsins.
28. apríl árið 1881 lét Tararua úr höfn
í Dunedin og var ferðinni heitið til
Bluff. Farþegar og áhöfn voru samtals
151. Rétt fyrir dögun næsta morgun
hafði skipið borið af leið og stýrði of
nærri landi.
Skipstjórinn, Garrard að nafni, hafði
gert staðarákvörðun kl. 04,00 um nótt-
ina og álitið skipið vera úti fyrir Slope-
höfða. í samræmi við staðarákvörðun
gaf hann fyrirskipun um að stýra beint
í vestur, en fór síðan til klefa síns.
Skömmu seinna gullu við æðisgengin
hróp frá þeim, sem í brúnni voru: „Brim
framundan! Brim framundan!" — Skip-
stjórinn hraðaði sér fram úr hvílu sinni
á stjórnpall og breytti stefnu strax í
vestur að suðri. Lét hann stýra þá stefnu
í tuttugu mínútur, en breytti síðan aftur
á fyrri stefnu. Að svo búnu hélt hann
til klefa síns og lagðist aftur til svefns.
Garrard skipstjóri hélt, að brimið
væri á Otara Reef, en í raun og veru var
það brimið á Slope-Point. Það gerði
gæfumuninn. Með því að breyta stefnu,
sigldi skipið fyrir Slope-höfða án þess að
stranda, en um leið og breytt var aftur
í vestur stefndi skipið beint á hið hættu-
lega Otara Reef.
Útkíkismaðurinn, sem hálftíma áður
hafði forðað skipinu frá tortímingu með
aðvörunarópi sínu, leið nú út af, þar
sem hann skimaði út í myrkrið. Hann
varð skelfingu lostinn og ekki þess
megnugur að gefa frá sér hljóð. Nokkr-
um sekúndum seinna barst brimhljóðið
til eyrna annars stýrimanns. Hann hróp-
aði upp í örvæntingu sinni að breyta
stefnu. Hásetinn við stýrið snéri stýris-
hjólinu hart í borð, en Tararua var nú
þegar í brimgarðinum og lét ekki að
stjórn.
Kl. 05,00 strandaði skipið á rifinu,
mílu frá landi. Framendi skipsins lyftist
og skrokkur þess barðist við harða klett-
ana á rifinu. — Skrúfublöðin brotnuðu
fljótlega af, og brotsjóir skullu á hel-
særðu skipinu.. Örvænting greip um sig
meðal farþeganna, sem köstuðust út úr
kojunum úr værum nætursvefni. — Til
allrar hamingju tókst að róa farþegana,
þegar þeim var sagt, að von væri um
björgun. -—- I vélarúminu kepptust vél-
stjóri og kyndarar við störf sin, en fljót-
lega kom sjór í vélarrúmið, og dælur
höfðu ekki undan lekanum.
Sýnt var, að þetta var vonlaus barátta,
og yfirvélstjóri skipaði mönnum sínum
að koma upp úr vélarrúminu. Tararua
fylltist fljótlega af sjó, og með skutinn
djúpt í sjó, hreyfðist skipið þyngslalega,
er ólög gengu yfir það.
Skipstjórinn samþykkti að leyfa Ma-
lony, öðrum stýrimanni, að setja út bát
og freista þess að finna stað á ströndinni,
sem öruggt væri að lenda á. Báturinn
hafði stutt farið, þegar Maloney stýri-
maður ákvað að snúa aftur að skipinu,