Sjómannadagsblaðið - 26.05.1968, Qupperneq 45

HAUKUR SIGTRYGGS:
Sem dögg á blómi
Suður í löndum, í sólbirtu og yl
saga mín hófst, þar varð ég fyrst til.
Þó var ég dropi — dögg ó blómi,
en dísirnar byltu þeim skapadómi,
létu mig breytast í blóa móðu,
berast með vindum fró ströndinni góðu,
langt ofar skýjum og skógarlöndum
sem skip, er brunaði seglum þöndum
lengra í norður en leiðirnar tóku.
Þar léku sér vindar og jöklana skóku,
ég varð að skýi og skóf þar um rinda,
sem skínandi mjöll ég lagðist ó tinda.
Þarna var frost og fimbulvetur,
fannirnar þykkari en sónkti Pétur
vissi til að vœru á jörðu.
Ég vandist þarna lífinu hörðu,
því ég varð hluti af ísaldarafli,
einstœður meðal korna í skafli,
kristall sem glóði við geislum frá sól,
— gersemin mesta við norðurpól.
Aldirnar liðu, allt var á skriði,
ofan af fjöllum með sargandi niði
ég ofurhœgt fœrðist og sótti til sjávar.
Það var sumar í lofti og gargandi mávar
leituðu síla á lognkyrrum firði,
en létust ei sjá mína ísköldu byrði.
Þá varð ég reiður og ruddist nœr sjónum,
réttláta hefnd skyldi veita þeim dónum.
Ég teygði mig neðar, fet fyrir fet,
en fann þá bresta mitt eldforna set.
Ég steyptist í hafið með stynjandi braki,
steinsökk í fyrstu, en skaut upp sem flaki,
rak svo út fjörðinn og fann að ég var
nú farinn að bráðna — alls staðar.
Það var hiti í lofti, sumar og sól,
en sjórinn er kaldur við norðurpól,
það veitti mér fróun að finna mig enn
freðinn að mestu, þó rœki mig senn
burtu frá strönd, út á hyldýpishaf.
Ég helzt vildi fara alveg í kaf,
geymast í djúpinu um eilífðir alda
sem eðalsteinn falinn í safninu kalda.
Sú var þá ósk mín, en örlögum spáðu
öldur sem bárust frá suðlœgri gráðu,
ég blygðaðist mín og þakti mig þoku
og þannig ég varð að einskonar loku
á siglingaleiðum — og létti þá stórum,
því ég laskaði byrðing á skipunum fjórum.
En gleðin varð skammvinn og skemmtunin þunn,
ég skrapaði botninn og rak upp á grunn,
og festist að lokum í fjarðarkjafti
— var furða þó lýðurinn allur þar gapti,
er hafði ekki séð slíkan vágest í vogum.
Ég var brenndur sólgeislalogum
og bráðnaði þarna dag frá degi,
það duttu úr mér hlutar og flutu á legi.
Ég fann að nálguðust endalok óðum,
í óvissu og kvöl ég var sem á glóðum.
Loksins frá sólbjörtum sunnangárum
ég sveif upp í loftið sem gufa af bárum,
barst svo með vindum til sólheitra sanda
og sjá — ég var kominn til bernskunnar landa.
Ég féll þá af himni að fullnuðum dómi,
þar fann mig loks barn eitt — sem dögg á blómi.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 31