Sjómannadagsblaðið - 26.05.1968, Qupperneq 56

Sjómannadagurinn í Ólafsvík
Þessir menn voru heiðraðir á Sjóvmnnadaginn 1967 í Ólafsvík:
Þórður Kristjánsson, nú vistmaður Hrafnistu,
Baldur Guðhrandsson, Hvammi, Ólafsvík.
Þá var aðeins þorskur metin,
þá var ekki keilan étin.
Þá var ekki höfnin heldur,
höfn sem miklum bótum veldur.
Þá var ekki bátur bundinn
bryggju við, sem nú er stundin.
Upp var sett af hörðum höndum,
horinn fiskur upp á höndum.
Kuldinn var þá kunnur öllum,
þessum hraustu og sterku körlum.
Þeir bjuggu ei í glæstum höllum,
þeir bera þurftu mó af fjöllum.
Það var oft í nístingsnepju,
það var oft í snjó og krepju,
þá var á bakið kastað poka,
það þýddi ei lengur heima að doka.
í baðstofunni beitt var línan,
brátt er leið á háttatímann,
þá var löngum lestur lesinn,
löngu nú frá flestum tekinn.
Þá voru Búlands farnar ferðir,
fengnar voru skelja mergðir.
Úr fjörunni var pokinn borinn,
úr skelinni var beitan skorin.
Eftirfarandi hendingar voru settar saman og
fluttar á Sjómannadag í Ólafsvík árið 1967 í
tilefni af komu kappróðrarháta, er Sjómanna-
dagsráð þar lét smíða, og eiga að minna okkur
á baráttu feðra okkar, sem sóttu héðan sjóinn
frá svo til opinni og hafnlausri strönd, baráttu,
sem háð var á litlum fleyjum, sem knúin voru
segli og ár.
Við skulum líta á löngu liðnu árin,
við skulum líta á djúpu en grónu sárin,
við skulum líta á sjómann fleyi fleyta
fram úr vör til fiskimiða leita.
Þá var hönd og ár sú orka aldar,
þá voru einnig hvítir segla faldar,
sem að drifu fagra fleyið smáa,
sem að fleyttu því um öldu háa.
Okkur ber að minnast þeirra manna,
minnast líka þeirra kæru svanna,
sem að eigin orku sína bundu,
síðan notuðu til hinztu stundu.
Þessir trúu og traustu þjónar þjóðar,
þeir voru oft með hendur snauðar, tómar.
Þeir treystu Guði og trúðu á lífsins herra,
þó björg og annað virtist ætla að þverra.
Þeir báðu um leiðsögn lífs f stríði hörðu,
þeir báðu um styrk þá oft að landi börðu,
þeir báðu um bætt og betri lífsins kjörin,
þcir báðu um lengri og betri unaðs vorin.
42 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
I Jesú nafni voru verkin unnin,
í Jesú nafni saga þeirra spunnin.
A hafið héldu þeir í Jesú nafni,
þeir höfðu Guð sem mátt í sínum stafni.
Þessir menn sem þrautir unnu,
þessir menn sem þráðinn spunnu,
sem við eigum eftir taka,
er við lítum hér til baka.
Þá við sjáum þrauta sporin,
þá við sjáum hörðu vorin,
þá við sjáum hættur harma,
þá við sjáum blauta hvarma.
Nú eru löngu gróin sárin,
þegar notast þurfti árin.
Þá voru hendur harðar löngum,
hart þá berja þurfti að töngum.
Nú er árin horfin, brotin,
nú er líka stundin þrotin,
sem að sjómanns harða höndin
hífði upp segl og treysti böndin.
Þá var ekki orkan bundin,
þá var ekki vélin fundin,
sem að drífur fleyið fagra
fram og aftur nú til ára.
Þá var ekki hraðinn slíkur,
hratt sem nú um leiðir víkur.
Þá var ekki fleyið fagra
fullhlaðið af tómum karfa.
Þetta allt og eflaust meira
eftir eigið þið að heyra,
um þá menn, sem ýttu forðum
báti hér úr varar skorðum.
Þessi lífsins löngu liðna saga
líka átti bjarta og fagra daga.
Þá mikinn afla sjómenn sóttu í sæinn
sólin þegar skein á litla bæinn.
Guðni Sumarliðason.