Sjómannadagsblaðið - 07.06.1970, Blaðsíða 30

Hermanni Hermannsssyni hefur rétti-
lega verið lýst með svofelldum hætti í
afmælisgrein:
„Hann er hár vexti, fríður maður og
föngulegur, prúður í allri framgöngu og
allur hinn drengilegasti."
Hermann á það til orðið að bregða
sér bæjarleið síðan hann nálgaðist átt-
ræðisaldurinn, ef eitthvert hlé verður á
vinnslunni í frystihúsinu vestra, og ein-
hvers staðar er verið að ferma bama-
barn.
Það er ekki að ófyrirsynju, að Her-
manns Hermannssonar er getið í sjó-
mannablaði, hann reri sjálfur langan
róður og strangan, — það er stutt síðan
hann hankaði upp, — og synir hans eru
allir þekktir menn í íslenzka flotanum.
Hermann sagði, að svo væri guði fyr-
ir aðþakka, að enn gæti hann haft margt
Krossnesi á Ströndum að Djúpi og byrj-
aði snemma að róa á smákænum, eins
snemma og ég man eftir mér að heita
má. Eg fór líka snemma til róðra í Bol-
ungavík, en þá orðinn fullgildur til
verka, því að Inndjúpsbændur mönnuðu
vel skip sín til róðra í Víkinni. Formað-
ur varð ég ekki fyrr en ég keypti mér
skektu 1917, en eftir það réði ég óslitið
fyrir mínum farkosti bæði til sjós og
lands. 1918 kvæntist ég og reisti viðar-
bús í Ogurvíkinni, fyrir utan túngarð-
inn í Ögri — það hús er nú í Hafnar-
firði. Okkur hjónum fæddist ört börnin
— ellefu böm á rúmum tuttugu árum
— lifðu öll og tímgvuðust vel, er mér
óhætt að segja. —
... Þröngt í búi, spyrðu. Það voru
náttúrlega ekki neinar vellystingar á
borð við það sem nú er, en matarskort-
Hermann Hermannsson.
OGUR-VIKINGURINN
þarfara fyrir stafni en röfla um sjálfan
sig, enda ekki nema sjötíu og sjö ára
gamall. Flann fór því fljótt yfir söguna
þessa stuttu stund, sem tal náðist af
honum úr Reykjavíkurreisunni í apríl,
þegar afli tregðaðist fyrir vestan.
„Eg er Strandamaður í aðra ættina en
frá Djúpi í hina, sem sagt hreinræktað-
ur Vestfirðingur. Laust eftir aldamótin
fluttist ég með foreldrum mínum frá
ur var aldrei. Ég sótti víða til fanga, reri
á haustin í Inndjúpið, inn að Borgarey,
það er stífur tveggja tíma róður hvora
leið úr Ögurvík — þá gekk fiskur í
Djúpið, eiginlega allt árið, hvarf með
snurruvoðinni — í straumlitlu vatni
innfjarða, rótar hún upp leirnum og
hann setzt í tálknin á fiskinum og kæfir
hann eða fælir burtu — á vorin reri ég
í Bolungavík, lá þar við í verbúð, það
var alltaf til soðmeti, nýtt, saltað eða
hert -r— á mínu heimili. Mér varð erfið-
ara að afla mjólkurmatar og kjötmetis,
því landnytjar hafði ég engar í Ögurvík.
Land er þama lítið undir bú og ekki
nema það sem liggur undir Ögurbúið,
en þegar börnunum tók að fjölga varð
ekki hjá því komizt að afla þeim mjólk-
ur með öðrum hætti en þeim, að kaupa
hana af Ögurbóndanum. Ég fékk mér
belju og kom mér upp einum þrjátíu
ám, heyjaði fyrir þessum bústofni hér
og þar við Djúpið, eftir því sem ég gat
fengið slægjur — og flutti heim á ára-
báti mínum — það tók mig mánuð að
heyja með þessum hætti ... ég hafði gott
vinnuþrek í þá daga, og var nú svo sem
ekki einn að baksa, heldur hafði ég
konu við hlið mér ,sem ég gat treyst ...
... Þeir urðu okkur hjónunum stund-
um stuttir dagarnir og oft var háttað
seint en risið snemma ...
... Og fáar þær stundir, sem manni
féll verk úr hendi. ... Því var það, þeg-
16 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ